«Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά,

κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά»...

Λαλαλά... Τι όμορφο και τούτο το κυριακάτικο πρωινό. Η θερμοκρασία έχει πέσει τόσο που έχει γίνει υποφερτή. Είναι αργά, έχω τανυστεί και πίνω τον καφέ μου. Περνοδιαβαίνω βιαστικά τις εφημερίδες, ξεκλέβοντας ματιές και αφοσιώνοντάς τες στα σκυλιά που κυνηγούν διάφορα ζουζούνια που προσπαθούν να εισβάλλουν στο σπίτι.

-Είδες χελιδόνια φέτος;

-Μα τι λες, πατέρα;

-Φέτος δεν είδα χελιδόνια. Κάθε χρόνο έρχονται. Φέτος τίποτα...

-Δε θυμάμαι... μα πού; Στην Αθήνα;

-Ναι, κάθε χρόνο έρχονται, αλλά φέτος δε φάνηκαν πουθενά!

-Για όνομα! Από όσο θυμάμαι πρέπει να ήμουνα παιδί όταν είδα για τελευταία φορά χελιδόνια. Πού να επιβιώσουν εδώ, ανάμεσα στις κεραίες, το νέφος και τα σκουπίδια.

«Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί.

Κανείς δε ζει αυτό που θα 'θελε να ζει»...

Ναι, αυτή η γειτονιά, η κάθε γειτονιά, η κάθε γωνιά είναι θλιβερή σαν θάνατος. Γιατί να έρθουν τα χελιδόνια; Η απορία μου μένει να αιωρείται στο κενό. Σύμπτωση τάχα, το επόμενο λεπτό σε κάποιο ξένο περιοδικό διαβάζω: «Εκατοντάδες χιλιάδες πτηνά, ανάμεσά τους και αυτά που ανήκουν σε 52 πολύ σπάνια ή προς εξαφάνιση είδη, σκοτώνονται κατά τη σύγκρουσή τους με τους πύργους τηλεπικοινωνίας ή στα σύρματά τους». Μπρος στα μάτια μου η εικόνα χιλιάδων νεκρών ωδικών και άλλων πουλιών να κείτονται στις βάσεις αυτών των πυργίσκων. «Ενώ οι αλλαγές στις κλιματολογικές συνθήκες μπορεί να επηρεάσουν σημαντικά την επιβίωσή τους και την αναπαραγωγή τους»... «Μόνο στις ΗΠΑ περίπου 40 εκατομμύρια σκοτώνονται ετησίως εξαιτίας των 77.000 τηλεπικοινωνιακών πύργων».

Αναλογίζομαι ότι η τελευταία φορά που είδα διάφορα είδη πουλιών ήταν στο ζωολογικό κήπο. Θυμάμαι τη φρίκη στο μετέωρο βλέμμα σου. Αργότερα μιλούσες για τα πουλιά στο δάσος, να κελαηδάνε, όχι φυλακισμένα. Ησουν οργισμένος. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Τώρα σκέφτομαι: Αραγε θα μπορέσω να πω στο παιδί μου «άνοιξε τις φτερούγες σου και πέτα», όπως μου είπε και ο δικός μου πατέρας και έφυγα; Πέτα, πέτα λεύτερο... θα μπορεί να το καταλάβει; Το κινητό λειτουργεί ως κυματοθραύστης στην τρικυμία του μυαλού μου.

«Ενα αρπακτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει.

Ενα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται».

-Ελα, πού είσαι;

-Στο δρόμο.

-Να προσέχεις, γιατί τα πάντα φλέγονται.

-Ναι, μόλις πέρασα από ένα σημείο...

-Είσαι καλά;

-Σχετικά. Εσύ;

-Δε σ' ακούω...

-Εγώ σ' ακούω.

-Σε χάνω... ακούγεσαι αμυδρά...

-Εγώ ακούω...

Η γραμμή κλείνει. Αραγε κάποιο πουλί πυρπολήθηκε στο σύρμα που μας συνέδεε και βραχυκύκλωσε τη σύνδεση; Ποιος ξέρει. Μπορεί κιόλας, τρομαγμένα να ξεφύγουν από την καπνιά, να μην έβλεπαν. Τι να έχει μείνει άραγε γι' αυτά; Πώς θα επιβιώσουν;

Σαν νερό σταματημένο, περιμένω. Μία στερητική κατάσταση, η οποία προοιωνίζεται την οριστική απουσία.

«Κοιτάχτε τούτο το κλουβί,

είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου

και όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.

Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι,

θα του χαρίσω το κλουβί και ένα τραγούδι θα μου πει

για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει».*

*«Οδός Ονείρων», Μάνος Χατζιδάκις