Να εξηγηθώ: Σήμερα στις γειτονιές τα παιδιά μπορεί να μην βλέπουν δέντρα, βλέπουν όμως τις πολύχρωμες γιγαντοαφίσες, που ορθώνονται στις ταράτσες και στους μαντρότοιχους. Είναι τα ταμπλό των εταιριών που αναλαμβάνουν τη διαφήμιση διαφόρων προϊόντων -συνήθως «εξαιρετικών»- ή προβάλλουν τα πρόσωπα τραγουδιστών, που εμφανίζονται σε νυχτερινά κέντρα. Συνηθισμένος λοιπόν ο Ορέστης από τέτοιου είδους διαφημίσεις βλέπει τη γιγαντοαφίσα με τον Ελ. Βενιζέλο, τον Νικ. Πλαστήρα, τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου και δικαιολογημένα με ρωτάει:

- Παππού, πού τραγουδάνε αυτοί οι παππούδες;

Τι να του απαντήσω; Οχι, αλλά ελάτε στη θέση μου και πέστε μου τι θα λέγατε εσείς σ' ένα οποιοδήποτε Ορέστη, μαθητή της Β` Δημοτικού, ξύπνιο παιδί σαν όλα της εποχής μας, που ξέρει όσα δεν ξέραμε εμείς στα διπλάσιά του χρόνια!

- Ο πρώτος λοιπόν της αφίσας, του λέω, αυτός με τ' άσπρα γένια και τα στρογγυλά γυαλάκια, είναι ο Ελ. Βενιζέλος, υπεύθυνος για την τυχοδιωκτική εκστρατεία στη Μικρά Ασία, που θέλοντας δήθεν ν' αναστήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, δημιούργησε τελικά το μεγάλο πρόβλημα της προσφυγιάς. Στο ενεργητικό του είναι και το ιδιώνυμο, που χαρακτήριζε αδίκημα, ακόμη και το να... σκέπτεσαι αριστερά.

Για το δεύτερο του λέω, με το τσιγκελωτό μουστάκι, τον Νικ. Πλαστήρα, ένα μόνο θα σου πω: Το όνομά του σαν πρωθυπουργού συνδέεται με το στυγερό έγκλημα της εποχής. Τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη το 1952. Ο Πλαστήρας αποδείχτηκε πωρωμένος πολιτικός που εφάρμοσε πιστά τις εντολές των Αμερικανών ιμπεριαλιστών και μοιάζει σε πολλά με κάτι σημερινούς.

Ο Ορέστης, ο μικρός έγγονός μου, με ακούει προσεχτικά, πότε κοιτώντας με λες και του 'λεγα παραμύθι και πότε κοιτώντας τη γιγαντοαφίσα. Κι εγώ συνέχιζα την περιγραφή των «παππούδων» νιώθοντας ότι η παιδική ψυχή του Ορέστη πληγώνεται απ' τα όσα άκουγε, αλλά σκεπτόμενος ότι έτσι είναι καλύτερα για το μέλλον του.

Για τον τρίτο τώρα της γιγαντοαφίσας, συνέχισα να του λέω. Αυτόν τον λέγαμε «παπατζή». Αλλα έλεγε το πρωί κι άλλα έλεγε το βράδυ. Ομως τη ζημιά του την έκανε. Ματοκύλησε την Αθήνα το Δεκέμβρη του 1944 με πολλά θύματα. Κι όταν ήταν πρωθυπουργός και υπουργός της Παιδείας το 1965, προηγήθηκε του Αρσένη - αυτόν τον ξέρει καλά ο Ορέστης - στη σύνταξη «Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου» για τη δίωξη των μαθητών και των δασκάλων τους που ζητούσαν βιβλία και καλύτερα σχολεία...

Ιδιοποιήθηκε πολλά απ' την πρooδευτική παράταξη και ειδικότερα απ' το ΚΚΕ για να παγιδέψει τον κόσμο και να θολώσει τα νερά και το πέτυχε, τουλάχιστον στην αρχή. Καθιέρωσε το σύστημα να βγάζεις (μιλάς), φλας αριστερά - για να φαίνεσαι στον κόσμο - και να στρίβεις (πράττεις) δεξιά.

Εδώ τα μπέρδεψε ο Ορέστης! Ξέροντας από το μάθημα της «κυκλοφοριακής αγωγής» στο σχολείο του, ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις γι' αυτά που άκουγε... Ομως, το λεωφορείο που περιμέναμε στη στάση ήρθε, ο κόσμος έτρεξε να μπει, μαζί κι εμείς. Ετσι, του υποσχέθηκα ότι θα συνεχίσουμε στο σπίτι την κουβέντα μας για τους «παππούδες» της γιγαντοαφίσας.