Motion Team

Αλλωστε, αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να λύσει το πρόβλημα της συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού μεταναστών, θα απελευθέρωνε την έξοδό τους προς τις χώρες της ΕΕ (π.χ. με χορήγηση ασύλου ή άλλης μορφής διεθνούς προστασίας στα θύματα των επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ή χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, ενώ επιθυμούν να εγκατασταθούν αλλού στην ΕΕ) και δε θα μετέτρεπε τη χώρα διαρκώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών με βάση τους σχετικούς κανονισμούς της ΕΕ που υπερψήφισαν ΠΑΣΟΚ/ΝΔ.

Ταυτόχρονα, οι δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού υπέρ της συνεργασίας με τον FRONTEX ή ότι «στη χώρα μας θα παραμείνουν μόνο εκείνοι οι μετανάστες που έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας ή δικαίωμα ασύλου. Κανείς άλλος. Ολοι οι υπόλοιποι (...) Θα φύγουν από την Ελλάδα, είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση. Είμαστε απολύτως αποφασισμένοι» αναδεικνύουν το μέγεθος της υποκρισίας τους και του νέου εγκλήματος που συντελείται απέναντι στα θύματα του ιμπεριαλισμού.

Διόλου τυχαία ακόμα και η Υπατη Αρμοστεία (ΥΑ) του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες εκφράζει ανησυχίες για τη δράση του FRONTEX, όπως και για το γεγονός ότι λιγότερο από το 1% όσων καταφεύγουν στην Ελλάδα και υποβάλλουν αίτημα για άσυλο, καταφέρνουν τελικά να πάρουν προσφυγικό καθεστώς ή κάποια άλλη μορφή διεθνούς προστασίας. Αρα, με εκπεφρασμένη πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης όλοι οι υπόλοιποι να διώκονται, αποδεικνύεται ξανά ότι η χώρα γίνεται εμπροσθοφυλακή της ΕΕ κατά των μεταναστών που το μεγάλο κεφάλαιό της προσώρας δεν επιθυμεί, την ώρα που ΕΕ και κυβερνήσεις συμβάλλουν με την πολιτική τους στην όξυνση του μεταναστευτικού φαινομένου.

Απέναντι στις βαρύγδουπες διακηρύξεις της κυβέρνησης περί βελτίωσης του συστήματος εξέτασης αιτήσεων ασύλου και της διαβίωσης των συλληφθέντων στα σύνορα (οικογένειες, γυναικόπαιδα, ανήλικοι ανάμεσά τους), αξίζει να σημειωθεί ότι λίγους μήνες πριν η ΥΑ τόνιζε πως η συνεργασία των ελληνικών αρχών με την FRONTEX γίνεται έτσι ώστε δεν μπορούν να ελεγχθούν οι «διοικητικές αποφάσεις που λαμβάνονται στο εν λόγω πλαίσιο και καθορίζουν την περαιτέρω μεταχείριση των αλλοδαπών». Επιπλέον σήμερα (και καθώς κάνουν το γύρο του κόσμου εικόνες από πρόσφυγες με ραμμένα στόματα σε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τον Γολγοθά που ανεβαίνουν εδώ) η ΥΑ εκφράζει ανησυχίες για την ανθρωπιστική κατάσταση όσων φτάνουν στην Ελλάδα. Και συμπληρώνει: «Ενας αιτών άσυλο που φτάνει σήμερα στην Ελλάδα έχει ελάχιστες πιθανότητες να εξεταστεί σωστά το αίτημά του για προσφυγικό καθεστώς. Πολλοί από αυτούς που φτάνουν στην Ελλάδα κρατούνται σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων ασυνόδευτων παιδιών και άλλων ευάλωτων περιπτώσεων. Οι περισσότεροι δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε νομική βοήθεια ούτε σε διερμηνεία»...

«Οι περισσότεροι, φαντάζομαι, περιμένουν να εμφανιστεί, έστω και την τελευταία στιγμή, η ανάκαμψη της οικονομίας... όσο γρηγορότερα τελειώσουμε με τις λεγόμενες "διαρθρωτικές" αλλαγές, τόσο καλύτερες πιθανότητες έχουμε να βάλουμε και πάλι μπροστά τη μηχανή... Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας έχουν ήδη υποστεί τις συνέπειες της προσαρμογής. Γνωρίζουν λοιπόν πως η κρίση είναι, κυρίως, μια διαταραχή της ισορροπίας που είχε επιτευχθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή... Δεν είναι, όπως πολλοί επιχειρηματολογούν, η Ευρωζώνη που μας εμποδίζει να γυρίσουμε τα δάνειά μας, αλλά το μέγεθος του κρατικού χρέους. Δεν είναι η διεθνής τραπεζική κρίση, που καθηλώνει τις πιστώσεις στον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας μας, αλλά το πλήθος των μη αξιόχρεων, με τα σύγχρονα πιστοληπτικά πρότυπα, επιχειρήσεων. Δεν είναι το σκληρό νόμισμα που καθιστά ακριβή τη διεθνή τοποθέτηση προϊόντων από ελληνικά χέρια, αλλά το βάρος ενός τεράστιου κράτους, που ακριβαίνει παράλογα την ελληνική εργασία» («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 4/1/2011).

Αυτά σχολιάζει ανάμεσα σε άλλα, σχετικά με την κρίση και τη διέξοδο απ' αυτήν, άρθρο της εφημερίδας, θέτοντας επίσης το εξής ζήτημα: «Το πραγματικό ερώτημα είναι αν υπάρχει, έστω και τώρα, μια πλειοψηφία συμπολιτών μας που να πιστεύει ότι η διπλή προσαρμογή, στην τρέχουσα και τη δομική κρίση, της Ελλάδας είναι υπόθεση ολονών μας. Πιστεύω πως υπάρχει!».

Τι επιδιώκει να περάσει; Οτι η αντιμετώπιση της κρίσης και οι επιπτώσεις των συνεπειών της αφορούν όλους, και καπιταλιστές και εργαζόμενους. Αρα, όλοι πρέπει να βάλουν πλάτη για το ξεπέρασμά της. Ολοι υφίστανται τις συνέπειες, και μεγαλοεπιχερηματίες και εργαζόμενοι. Μέγα ψέμα. Γιατί κρύβει το ποιος δημιούργησε την κρίση. Μιλά για διαταραχή μιας ισορροπίας και ξεμπερδεύει. Το γεγονός ότι η κρίση είναι της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι κρίση υπερσυσσώρρευσης κερδών και κεφαλαίου και με τη μορφή των εμπορευμάτων το αποσιωπά. Οπως και ότι οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνικά οργανωμένη, αλλά τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι κοινωνικά δεν τον καρπώνονται οι ίδιοι, αλλά οι καπιταλιστές. Οι καπιταλιστές δεν ξαναεπενδύουν για να διευρύνουν την παραγωγή γιατί υπάρχουν απούλητα εμπορεύματα. Επομένως, έχουν κεφάλαιο συσσωρευμένο που δεν το επενδύουν. Δε θα βγάλουν κέρδος, θα έχουν ζημιά. Επομένως καμιά διαταραχή ισορροπίας δεν υπάρχει. Υπάρχει η παραπάνω διαδικασία, δηλαδή η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Τα κέρδη βγήκαν από τη δουλειά των εργαζομένων, αλλά είναι συσσωρευμένο κεφάλαιο στα χέρια των καπιταλιστών.

Ταυτόχρονα, κάνει λόγο για ξεπέρασμα της κρίσης ως υπόθεση όλων, αλλά δε λέει ανοιχτά αυτό που περιγράφει ως ανάκαμψη της οικονομίας ή να ξαναβάλουμε μπροστά τη μηχανή. Δηλαδή, να ξαναρχίσει η διευρυμένη καπιταλιστική παραγωγή. Επομένως, σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών η διέξοδος και όχι όλων, αφού ως τώρα τα μέτρα για το ξεπέρασμά της είναι σε βάρος των εργατών. Για ακριβή εργασία κάνει λόγο, αλλά αποπροσανατολίζει σκόπιμα συνδέοντάς την με το βάρος του τεράστιου κράτους. Να γιατί επιμένει ότι «όσο γρηγορότερα τελειώσουμε με τις λεγόμενες "διαρθρωτικές" αλλαγές, τόσο καλύτερες πιθανότητες έχουμε να βάλουμε και πάλι μπροστά τη μηχανή». Γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές κάνουν φτηνούς τους εργάτες. Με μειώσεις μισθών, με κατάργηση των συμβάσεων, με καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος, με αλλαγές στον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο για μεγαλύτερη ευελιξία στη χρήση εργατικής δύναμης, άρα μεγαλύτερο απλήρωτο χρόνο δουλειάς για να καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία ο καπιταλιστής, δηλαδή να βαθαίνει η εκμετάλλευση για μεγαλύτερα κέρδη.

Υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο: Η σύνδεση που κάνει για ξεπέρασμα της κρίσης με τα κρατικά χρέη. Εδώ συσκοτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Γιατί με τη μείωση του κράτους εννοεί μείωση των κρατικών εξόδων, για να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία. Οχι για να δοθούν χρήματα στο λαό με τη μορφή παροχών. Αλλωστε, οι φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου μειώνουν τα κρατικά έσοδα. Απαιτούν δραστική μείωση έως και καθόλου κρατικές δαπάνες για παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλιση, μισθούς και συντάξεις του Δημοσίου. Θέλουν κρατικό χρήμα που θα δοθεί στους μεγαλοεπιχειρηματίες είτε μέσω δημοσίων επενδύσεων, δηλαδή έργα που θα τα αναλάβουν, είτε με τις επιδοτήσεις σ' αυτούς ή με άλλες μορφές. Εννοεί επίσης ιδιωτικοποιήσεις. Και έτσι θα ξαναμπεί μπροστά η μηχανή, αφού θα τους δοθεί τσάμπα χρήμα και πάμφθηνη εργατική δύναμη.

Τέλος, οι διαρθρωτικές αλλαγές καμιά σχέση δεν έχουν με το χρέος, δε φέρνουν χρήμα στο κράτος, έχουν όμως με την αντιμετώπιση της κρίσης (καταστρέφουν εργατική δύναμη) σε όφελος του κεφαλαίου.