«Οι περισσότεροι, φαντάζομαι, περιμένουν να εμφανιστεί, έστω και την τελευταία στιγμή, η ανάκαμψη της οικονομίας... όσο γρηγορότερα τελειώσουμε με τις λεγόμενες "διαρθρωτικές" αλλαγές, τόσο καλύτερες πιθανότητες έχουμε να βάλουμε και πάλι μπροστά τη μηχανή... Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας έχουν ήδη υποστεί τις συνέπειες της προσαρμογής. Γνωρίζουν λοιπόν πως η κρίση είναι, κυρίως, μια διαταραχή της ισορροπίας που είχε επιτευχθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή... Δεν είναι, όπως πολλοί επιχειρηματολογούν, η Ευρωζώνη που μας εμποδίζει να γυρίσουμε τα δάνειά μας, αλλά το μέγεθος του κρατικού χρέους. Δεν είναι η διεθνής τραπεζική κρίση, που καθηλώνει τις πιστώσεις στον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας μας, αλλά το πλήθος των μη αξιόχρεων, με τα σύγχρονα πιστοληπτικά πρότυπα, επιχειρήσεων. Δεν είναι το σκληρό νόμισμα που καθιστά ακριβή τη διεθνή τοποθέτηση προϊόντων από ελληνικά χέρια, αλλά το βάρος ενός τεράστιου κράτους, που ακριβαίνει παράλογα την ελληνική εργασία» («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 4/1/2011).

Αυτά σχολιάζει ανάμεσα σε άλλα, σχετικά με την κρίση και τη διέξοδο απ' αυτήν, άρθρο της εφημερίδας, θέτοντας επίσης το εξής ζήτημα: «Το πραγματικό ερώτημα είναι αν υπάρχει, έστω και τώρα, μια πλειοψηφία συμπολιτών μας που να πιστεύει ότι η διπλή προσαρμογή, στην τρέχουσα και τη δομική κρίση, της Ελλάδας είναι υπόθεση ολονών μας. Πιστεύω πως υπάρχει!».

Τι επιδιώκει να περάσει; Οτι η αντιμετώπιση της κρίσης και οι επιπτώσεις των συνεπειών της αφορούν όλους, και καπιταλιστές και εργαζόμενους. Αρα, όλοι πρέπει να βάλουν πλάτη για το ξεπέρασμά της. Ολοι υφίστανται τις συνέπειες, και μεγαλοεπιχερηματίες και εργαζόμενοι. Μέγα ψέμα. Γιατί κρύβει το ποιος δημιούργησε την κρίση. Μιλά για διαταραχή μιας ισορροπίας και ξεμπερδεύει. Το γεγονός ότι η κρίση είναι της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι κρίση υπερσυσσώρρευσης κερδών και κεφαλαίου και με τη μορφή των εμπορευμάτων το αποσιωπά. Οπως και ότι οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνικά οργανωμένη, αλλά τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι κοινωνικά δεν τον καρπώνονται οι ίδιοι, αλλά οι καπιταλιστές. Οι καπιταλιστές δεν ξαναεπενδύουν για να διευρύνουν την παραγωγή γιατί υπάρχουν απούλητα εμπορεύματα. Επομένως, έχουν κεφάλαιο συσσωρευμένο που δεν το επενδύουν. Δε θα βγάλουν κέρδος, θα έχουν ζημιά. Επομένως καμιά διαταραχή ισορροπίας δεν υπάρχει. Υπάρχει η παραπάνω διαδικασία, δηλαδή η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Τα κέρδη βγήκαν από τη δουλειά των εργαζομένων, αλλά είναι συσσωρευμένο κεφάλαιο στα χέρια των καπιταλιστών.

Ταυτόχρονα, κάνει λόγο για ξεπέρασμα της κρίσης ως υπόθεση όλων, αλλά δε λέει ανοιχτά αυτό που περιγράφει ως ανάκαμψη της οικονομίας ή να ξαναβάλουμε μπροστά τη μηχανή. Δηλαδή, να ξαναρχίσει η διευρυμένη καπιταλιστική παραγωγή. Επομένως, σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών η διέξοδος και όχι όλων, αφού ως τώρα τα μέτρα για το ξεπέρασμά της είναι σε βάρος των εργατών. Για ακριβή εργασία κάνει λόγο, αλλά αποπροσανατολίζει σκόπιμα συνδέοντάς την με το βάρος του τεράστιου κράτους. Να γιατί επιμένει ότι «όσο γρηγορότερα τελειώσουμε με τις λεγόμενες "διαρθρωτικές" αλλαγές, τόσο καλύτερες πιθανότητες έχουμε να βάλουμε και πάλι μπροστά τη μηχανή». Γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές κάνουν φτηνούς τους εργάτες. Με μειώσεις μισθών, με κατάργηση των συμβάσεων, με καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος, με αλλαγές στον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο για μεγαλύτερη ευελιξία στη χρήση εργατικής δύναμης, άρα μεγαλύτερο απλήρωτο χρόνο δουλειάς για να καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία ο καπιταλιστής, δηλαδή να βαθαίνει η εκμετάλλευση για μεγαλύτερα κέρδη.

Υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο: Η σύνδεση που κάνει για ξεπέρασμα της κρίσης με τα κρατικά χρέη. Εδώ συσκοτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Γιατί με τη μείωση του κράτους εννοεί μείωση των κρατικών εξόδων, για να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία. Οχι για να δοθούν χρήματα στο λαό με τη μορφή παροχών. Αλλωστε, οι φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου μειώνουν τα κρατικά έσοδα. Απαιτούν δραστική μείωση έως και καθόλου κρατικές δαπάνες για παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλιση, μισθούς και συντάξεις του Δημοσίου. Θέλουν κρατικό χρήμα που θα δοθεί στους μεγαλοεπιχειρηματίες είτε μέσω δημοσίων επενδύσεων, δηλαδή έργα που θα τα αναλάβουν, είτε με τις επιδοτήσεις σ' αυτούς ή με άλλες μορφές. Εννοεί επίσης ιδιωτικοποιήσεις. Και έτσι θα ξαναμπεί μπροστά η μηχανή, αφού θα τους δοθεί τσάμπα χρήμα και πάμφθηνη εργατική δύναμη.

Τέλος, οι διαρθρωτικές αλλαγές καμιά σχέση δεν έχουν με το χρέος, δε φέρνουν χρήμα στο κράτος, έχουν όμως με την αντιμετώπιση της κρίσης (καταστρέφουν εργατική δύναμη) σε όφελος του κεφαλαίου.