Κρίση τέλος! Το βεβαιώνουν οι ουρές στα καταστήματα τροφίμων όπου έσπευσαν χτες χιλιάδες να αγοράσουν με νέες μειωμένες τιμές.

Πού το είδαμε; Δεν το είδαμε! Το διαλαλούσαν, όμως, τα τηλεοπτικά κανάλια, που μετέδιδαν τη βεβαιότητα του αρμόδιου υπουργείου ότι από χτες τρώμε φτηνότερα. Είναι σαν την ιστορία των εκπτώσεων. Ολο το χρόνο τινάζουν τις τιμές στα ουράνια και για 15 μέρες κόβουν ένα μικρό τμήμα από τις ήδη υπέρογκες τιμές, έτσι που αντί για 300% κέρδος να έχουν 298% κέρδος.

Χτες, στα σούπερ μάρκετ δεν έγινε ούτε καν αυτό. Κανονικά, όπως κάθε αρχή βδομάδας, κολλήθηκαν οι νέες αυξημένες τιμές στο σύνολο των προϊόντων και για τις τηλεοπτικές κάμερες κολλήθηκαν και μερικές τιμές χαμηλότερες σε σχέση με το Σάββατο, πάντα όμως ακριβότερες από το πιο προηγούμενο Σάββατο.

Η προβολή μιας αντεστραμμένης πραγματικότητας, ώσπου να γίνει δεκτή αυτή ως πραγματικότητα δεν αφορά μόνο στις τιμές.

Αυτοί που βομβαρδίζουν το λαό του Αφγανιστάν μπορούν να μπαινοβγαίνουν στα σύνορα. Τα θύματά τους όχι. Αυτός είναι ο νόμος που θέλει τα πάντα να κινούνται με το κεφάλι κάτω. `Η τον ανατρέπεις, ή κάθεσαι και μετράς πνιγμένους στη θάλασσα. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και ο πόλεμος στα σύνορα είναι μέρος του ίδιου μεγάλου πολέμου που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές κι εκεί κι εδώ. Κι αυτό σημαίνει πως η αλληλεγγύη στους μετανάστες πάει μαζί με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στις χώρες προέλευσής τους.

Τα έντυπα της αστικής τάξης βγαίνουν όλο και πιο επιθετικά για να υπερασπίσουν ως μονόδρομο την πολιτική του κεφαλαίου. Στην περίπτωση των συγκοινωνιών δίνουν ρέστα. Πατάνε στη συνδικαλιστική πραγματικότητα του χώρου, στην αναξιοπιστία των εργατοπατέρων και στο γεγονός ότι αυτός ο χώρος χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τα κόμματα της αστικής τάξης έτσι ώστε να βγαίνει αδίστακτα ως και ο Πάγκαλος να χαρακτηρίζει «κοπρίτες» τους εργαζόμενους.

Η αποκατάσταση της αλήθειας απαιτεί να μην αφεθούν μόνοι τους οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες. Για να αποκρουστούν οι ιδιωτικοποιήσεις χρειάζονται κι άλλες δυνάμεις σ' αυτή τη μάχη. Ηδη το ΠΑΜΕ κάλεσε στην οργάνωση μιας πολύμορφης αλληλεγγύης.

Μόνοι τους δεν πρέπει να μείνουν ούτε οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια όπου οι εργατοπατέρες σπεύδουν να υπογράψουν μειώσεις μισθών, τσάκισμα των εργατών. Η πάλη για την ανατροπή τέτοιων συμβάσεων δεν μπορεί παρά να ξεκινά από την εκδίωξη των ίδιων των εργατοπατέρων. Να συνεχίζει με συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα. Ετσι που δυναμωμένα να γίνονται κορμός μιας πλατιάς συμμαχίας που θα υπερασπίζει τα λαϊκά συμφέροντα, θα οργανώνει την πάλη για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κάτω από μια λαϊκή εξουσία.

Ασχετο; Αυτοί που έπιναν νερό στο όνομα της ενότητας δεν άντεξαν πολύ. Την ώρα που το σύστημα κάνει καθαρό πως όλο και πιο άγριο θα γίνεται όσο δεν ανατρέπεται, αυτοί εμφανίζονται ξανά πρόθυμοι να το εξωραΐσουν. Πασχίζουν να εγκλωβίσουν κόσμο σε μια τέτοια προοπτική, σε σημείο που αναγκαστικά να αναρωτιέσαι για το πού σταματάει ο οπορτουνισμός τους και πού αρχίζει η προκλητική υπηρέτηση εχθρικών για την εργατική τάξη συμφερόντων.