Associated Press

«Οι Εβραίοι ενάντια στην κατοχή», λέει το πανό των διαδηλωτών στη Ρώμη

Εικόνα 2: Οι σκάλες ενός ρημαγμένου σπιτιού, γεμάτες αίμα. Ενα μικρό παιδί ξαποσταίνει στο πρώτο σκαλοπάτι. Και πού να πάει; Στα μάτια του, ούτε πόνος, ούτε απορία, ούτε καν αγωνία. Αδειο. Δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο των 6 ετών.

Εικόνα 3: Ενας άντρας καθισμένος στο πάτωμα, μπροστά στο κρεβάτι του σπιτιού του. Δίπλα του, για συντροφιά, τα πτώματα της μητέρας του και του αδελφού, με τα μάτια, λες και θέλουν να δραπετεύσουν από τις κόχες. Εκείνος σκαλίζει τις λέξεις στα αγγλικά: «Εδώ 27 ώρες. Δεν μπορώ να βγω από το σπίτι. Μπήκαν μέσα. Τους σκότωσαν. Εγώ ήμουν σε άλλο δωμάτιο». Τυχερός που έζησε;..

Εικόνα 4: Ενα λοφάκι από χώμα με πολλές παλαιστινιακές σημαίες. Ο Μουσταφά Μπαργκούτι, γιατρός, επικεφαλής της Ερυθράς Ημισελήνου, θα πει: «Το νοσοκομείο της Ραμάλα είναι γεμάτο πτώματα. Οταν οι Ισραηλινοί επέτρεψαν την κυκλοφορία για δύο ώρες, ανοίξαμε ένα λάκκο με εκσκαφέα στο πεζοδρόμιο μπροστά από το νοσοκομείο για να τους θάψουμε, αφού ο χρόνος δεν ήταν αρκετός για τις οικογένειες να κάνουν κανονική ταφή».

Associated Press

Διαδήλωση στις ΗΠΑ

Μέχρι πρότινος, τα διεθνή ΜΜΕ, με εμμονή, πρότασσαν τις επιθέσεις αυτοκτονίας και η διεθνής κοινή γνώμη έμαθε να πιστεύει ότι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί είναι εξίσου ένοχοι. Μέχρι τη στιγμή, που κάποιοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ακτιβιστές, αλλά και δημοσιογράφοι, βρέθηκαν στο πλευρό τους και μπόρεσαν να βγάλουν αυτές τις εικόνες έξω από τα τείχη που έχει κτίσει ο ισραηλινός στρατός. Χρειάστηκε δύναμη να θέσουν εαυτούς προ του «κτήνους». Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντιταχθείς στη θηριωδία. Ο μόνος τρόπος είναι να γεμίσουν οι δρόμοι και λεωφόροι όλου του πλανήτη, με κόσμο, που θα παλέψει, γιατί «η Παλαιστίνη δεν πρέπει να είναι μόνη της», όπως είπε ο Μίκης Θεοδωράκης «για να μην ανοίξουν και άλλες πιο μαύρες σελίδες».

Σε 123 χώρες του κόσμου, εδώ και μέρες, άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε χρώματος, κάθε κοινωνικής τάξης, βγήκαν στους δρόμους, σύμφωνα με την Επιτροπή Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Σε όλες τις αραβικές χώρες. Κάθε μέρα στο δρόμο, φωνάζοντας και απαιτώντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Θάνατος στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ». Εξαιτίας αυτής της πίεσης, η Αίγυπτος πάγωσε τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, το Ιράν κάνει λόγο για εμπάργκο στο πετρέλαιο, αλλά, πιότερο από όλα, οι ηγεσίες των αραβικών χωρών, ενώπιον αυτής της τρομακτικής πίεσης, που θέτει την ίδια την ύπαρξή τους σε αμφισβήτηση, αντέδρασαν απέναντι στις ΗΠΑ, σε λεκτικό επίπεδο και με αυτό τον τρόπο πυροδότησαν κάποιες εξελίξεις.

Μαζί τους και οι Ιάπωνες φιλειρηνιστές, οι Βραζιλιάνοι ακτήμονες, οι Αργεντινοί άνεργοι, οι «άθλιοι» του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές, της Ινδίας, της Ινδονησίας, του Σουδάν, της Νοτίου Αφρικής, του Ελ Σαλβαδόρ, του Μεξικού, του Πουέρτο Ρίκο.

Οι φοιτητές που δέχτηκαν την πρόκληση του αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυτού και κήρυξαν την 6 Απρίλη ως Μέρα Αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό Λαό, μέρα που σημαίνει και την 54^η επέτειο από τη σφαγή του Ντέιρ Γιασίν. Ηδη, τα αμερικανικά Πανεπιστήμια συντονίστηκαν. Σχετικά «εύκολο», καθώς υπάρχει και η προηγούμενη εμπειρία από τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν.

Στην Τουρκία, η επιτροπή συμπαράστασης με τον παλαιστινιακό λαό που αποτελείται από το κόμμα Εργασίας ΕΜΕΡ, HADEP, ODP και το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας ΤΚΡ και από τα εργατικά συνδικάτα και δημοκρατικούς φορείς, υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, έχουν «οργώσει τη χώρα», δηλώνοντας ολοκάθαρα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Κάτω ο ιμπεριαλισμός».

Στην Κύπρο, το ΑΚΕΛ οργάνωσε διεθνή διάσκεψη για το Μεσανατολικό, με τη συμμετοχή 40 κομμάτων και οργανώσεων από 22 χώρες, μεταξύ τους και τουρκοκυπριακά κόμματα, εντατικοποιώντας τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους.

Στο δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο, οι διαδηλώσεις είναι καθημερινές. Από τη Μελβούρνη έως το Οσλο και από τη Γενεύη ως το Λος Αντζελες. Δεν είναι λίγες οι φορές, που η εβραϊκή κοινότητα πρωτοστατεί, όπως στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, παρά τα κρούσματα «προγκρόμ», όπως στην περίπτωση του Ανταμ Σαπίρο, του Αμερικανοεβραίου ακτιβιστή που βρέθηκε στο πλευρό του Γιάσερ Αραφάτ και η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της στο Μπρούκλιν, όπως ανέφερε δημοσίευμα των New York Times, εξαιτίας των απειλών που δεχόταν, αφού τα αμερικανικά μέσα τον παρουσίασαν ως μία άλλη περίπτωση του «Αμερικανού Ταλιμπάν», του Τζον Λιντς που συνελήφθη στο Αφγανιστάν.

Οι εκδηλώσεις και διαδηλώσεις αλληλεγγύης πληθαίνουν. Σαν ποτάμι που ανταριάζει. Φυσικά, δεν είναι εύκολο να μετατρέψεις την οργή, σε συνειδητή πράξη αντίστασης. Μπορεί να μην είναι εύκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος και οι εκατοντάδες χιλιάδες και στις τέσσερις μεριές της οικουμένης, το γνωρίζουν. Γιατί χτες ήταν το Αφγανιστάν, σήμερα είναι η Παλαιστίνη, αύριο το Ιράκ, μεθαύριο, ίσως, η Κολομβία, η Τουρκία και ο κατάλογος θα παραμείνει ανοιχτός μέχρι να τον κλείσουμε.

Επιμερίζοντας εξίσου και σε Ισραηλινούς και σε Παλαιστινίους τις ευθύνες για την ολοκληρωτική καταστροφή, γι' αυτή τη γενοκτονία που συντελείται στα Αυτόνομα Παλαιστινιακά Εδάφη, διανθίζοντάς τες μάλιστα με συναισθηματικές κορόνες, όπως «όταν μία 18χρονη Παλαιστίνια ζώνεται με εκρηκτικά και τινάζεται και η πράξη έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο μιας 17χρονης Ισραηλινής, τότε το μέλλον πεθαίνει», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους, με το έκτακτο διάγγελμά του, έκανε την αναμενόμενη από πολλές πλευρές κίνηση. Μία παρέμβαση που προσδοκούν ότι θα σταματήσει τη λάβα του πολέμου, μία πρωτοβουλία τέτοια που θα σήμαινε και τον τερματισμό των εχθροπραξιών.

Πράγματι, το διάγγελμα στο σύνολό του ερμηνεύτηκε ως στροφή της πολιτικής του Προέδρου Μπους, τουλάχιστον της εκπεφρασμένης, καθώς είναι η πρώτη φορά που δημόσια, από τη στιγμή που άρχισε η επιχείρηση ανακατάληψης και κατοχής των Παλαιστινιακών Εδαφών, ζήτησε άμεση κατάπαυση του πυρός και κάλεσε τις ισραηλινές δυνάμεις να αποχωρήσουν από τη Ραμάλα και τις άλλες παλαιστινιακές πόλεις που κατέλαβαν την τελευταία εβδομάδα, και «να σεβαστούν τον παλαιστινιακό λαό» ...«με τον οποίο είναι και θα παραμείνουν γείτονες», επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά την υποστήριξή του στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους.

Φυσικά, για το τις πταίει, κατά τον Πρόεδρο Μπους, που φτάσαμε ως εδώ: Ο Γιάσερ Αραφάτ, καθώς «έχει προσωπική ευθύνη» για τις τρομοκρατικές επιθέσεις «που υποδαυλίζουν τις ελπίδες του λαού για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος». Ευθύνες... «Στο Οσλο, αλλά και αλλού ο στρατηγός Αραφάτ αποκήρυξε την τρομοκρατία ως μέσο επίτευξης του σκοπού του και συμφώνησε να την ελέγξει. Δεν το έπραξε. Είναι προσωπική του ευθύνη η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει».

Σκληρός και προς τις δύο πλευρές, «ακριβοδίκαιος», επιτίθεται και στην ισραηλινή κυβέρνηση, λέγοντας ότι έχει να λάβει και εκείνη πολύ σκληρές αποφάσεις. Αφού δημόσια έχει στηρίξει τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, το οποίο «δεν είναι παράδεισος τρομοκρατών», θα πρέπει «να αναγνωρίσει ότι αυτό το κράτος πρέπει να είναι πολιτικά και οικονομικά βιώσιμο» και καλεί το Ισραήλ, βάσει του σχεδίου Μίτσελ, να σταματήσει άμεσα «τη δραστηριότητα των εποικισμών στα κατεχόμενα εδάφη και η κατοχή πρέπει να σταματήσει με την αποχώρηση, την εξασφάλιση και την αναγνώριση των συνόρων, όπως περιέχονται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, 242 και 338». Να σημειωθεί, είναι η πρώτη φορά που ένας Αμερικανός Πρόεδρος κάνει χρήση του όρου κατεχόμενα ή κατοχή, αλλά και υποστηρίζει τις άνω αποφάσεις οι οποίες καθορίζουν τα όρια του Ισραήλ όπως ήταν το 1967, δηλαδή πριν τον πόλεμο των 6 ημερών!

Απαίτησε «καλύτερη ηγεσία και αποτελέσματα» και από τις δυο πλευρές, ενώ επανέλαβε την υποστήριξη των ΗΠΑ στην πρόταση της Σαουδικής Αραβίας, που υιοθετήθηκε πρόσφατα από τον Αραβικό Σύνδεσμο, αφού, κατά αυτόν τον τρόπο, «τα αραβικά κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει ως κράτος... και γείτονάς τους». Εντούτοις, παρά τα εγκώμια που έπλεξε προς τον πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντουλάχ, αλλά και τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ και γενικά προς ηγεσίες διαφόρων αραβικών κρατών, ο Μπους επιτέθηκε κατά του Σαντάμ Χουσεΐν για την οικονομική ενίσχυση που προσφέρει στις οικογένειες των πρωταγωνιστών σε επιθέσεις αυτοκτονίας κατά του Ισραήλ, ενώ επέκρινε επίσης το Ιράν για την υποστήριξη που παρέχει στις οργανώσεις «Χαμάς» και «Χεζμπολά» και κάλεσε τη Συρία να πάρει αποστάσεις από τις δυο αυτές οργανώσεις, όπως έκανε και στην περίπτωση της «Αλ Κάιντα».

Το κυριότερο όμως είναι η ανακοίνωση της αποστολής του επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Κόλιν Πάουελ, στη Μέση Ανατολή την επόμενη εβδομάδα, σε μια προσπάθεια για αποκλιμάκωση της κρίσης στην περιοχή. Τόνισε ότι ο αρχηγός της αμερικανικής διπλωματίας θα κινηθεί με βάση το πρόσφατο ψήφισμα 1402 του Συμβουλίου Ασφαλείας και με στόχο την εφαρμογή των σχεδίων Τένετ και Μίτσελ.

Οι αντιδράσεις φυσικά αυτού του διαγγέλματος ήταν οι αναμενόμενες. Αμερικανικό Κογκρέσο, ΕΕ, Ρωσία, ακόμη και η ίδια η παλαιστινιακή ηγεσία καλωσόρισαν την πρωτοβουλία. Μοναδική παραφωνία ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Αριέλ Σαρόν, που θεωρεί άσκοπες τις πολιτικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ.

Αραγε τι συνέβη ξαφνικά και η αμερικανική ηγεσία έκανε τέτοια στροφή; Ενα ακόμη όραμα του Προέδρου Μπους, με τη διαφορά ότι αυτό είναι ειρηνικό; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς - ειδικά εάν θυμηθεί την προϊστορία. Να θυμηθούμε τη Γρενάδα, τον αποκλεισμό του Λιβάνου, τη Χιλή, τις δολοφονίες στη Βραζιλία, τον Παναμά, το Βιετνάμ, την Κορέα, τον πόλεμο του Κόλπου, τη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν... Το νήμα που συνδέει σχεδόν όλες τις αμερικανικές κυβερνήσεις είναι ότι «πουλάνε τον πόλεμο» και γεμίζουν τα ταμεία τους οι πολυεθνικές, από τη «Λόκχιντ Μάρτιν» έως αυτές που κατασκευάζουν παιδικά παιχνίδια, ακόμη και ρούχα ή τσίχλες.

Ξαφνικό όραμα ειρήνης εν μέσω ενός στρατοκρατούμενου Στέιτ Ντιπάρτμεντ και Λευκού Οίκου; Αξίζει μόνο να θυμηθεί κανείς ότι ο διπλωματικός διαπραγματευτής Αντονι Ζίνι, είναι στρατηγός επικεφαλής για πολλά χρόνια των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, ο ίδιος άνθρωπος που το 1992 βρέθηκε στη Σομαλία. Οσο για τον υπουργό Εξωτερικών, αυτόν τον άνθρωπο που τα μέσα τον αποκαλούν η περιστερά ανάμεσα στα γεράκια του Πενταγώνου, τον Κόλιν Πάουελ, αυτός ευθύνεται για την εθνοκάθαρση του Μάι Λάι στο Βιετνάμ και ήταν ο στρατηγός του Πολέμου του Κόλπου... Και τι να πει κανείς για τους υπολοίπους.

`Η μήπως οι Αμερικανοί αξιωματούχοι θέτουν σε εφαρμογή το γνωστό απόφθεγμα, «θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο» και γι' αυτό και οι βολές κατά του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας, χώρες που έχουν ενταχθεί και στον «άξονα του κακού»; Και πώς διεξάγεται καλύτερα ο πόλεμος; Πουλώντας όπλα. Μήπως τα κέρδη των πωλήσεων των όπλων προς τις αραβικές χώρες αξίζουν πολύ περισσότερο από τη «φιλία» με το Ισραήλ; Δεδομένων των αντιδράσεων των αραβικών χωρών και ειδικά της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, που είναι από τους μεγαλύτερους και καλύτερους πελάτες.

Ενας ακόμη άξονας ήταν οι ευρωπαϊκές αντιδράσεις, ειδικά μετά την προσβλητική συμπεριφορά του Σαρόν απέναντι στην υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία της ΕΕ, αλλά και στις προσπάθειες του προεδρεύοντος της ΕΕ, Ισπανού πρωθυπουργού Χοσέ Μαρία Αθνάρ να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Γιάσερ Αραφάτ, που προφανέστατα οι ισραηλινές αρχές έκοβαν την επικοινωνία. Οταν λοιπόν ο Αθνάρ διαμαρτυρήθηκε στον Σαρόν, εκείνος αλλαζονικά και ειρωνικά του απάντησε: «Μα τι περιμένετε, μιλάτε με τον αρχηγό των τρομοκρατών». Οχι πως οι Ευρωπαίοι εμπνέονται από τα ιδανικά της ειρήνης, αλλά μία ανάφλεξη στην περιοχή ή ο χαμός του Αραφάτ θα σήμαινε πιθανόν έναν γενικευμένο πόλεμο, έναν πραγματικό εφιάλτη για την ΕΕ, εξαιτίας της εγγύτητας, εξαιτίας των πιθανών τρομοκρατικών επιθέσεων στο έδαφός τους, κυρίως για το πετρέλαιο, που ήδη η άνοδός του έχει προκαλέσει σοβαρή οικονομική κρίση. Ενας τέτοιος εφιάλτης για τους Ευρωπαίους θα έκανε τόσο τις αραβικές χώρες όσο και τις ευρωπαϊκές να εγκαταλείψουν αυτοστιγμεί την «αντιτρομοκρατική συμμαχία»...

Υπάρχουν ακόμη και οι εκλογές στις ΗΠΑ, για την αναπλήρωση των μισών εδρών του Κογκρέσου, και δεν είναι καιρός για την αμερικανική κυβέρνηση να ρισκάρει τον έλεγχο και στα δύο Σώματα. Εχει ακόμη πολύ δρόμο...

Εξάλλου, δεν έχασε και τίποτα. Τα σχέδια του Σαρόν ήταν γνωστά στις ΗΠΑ, αν και πολλοί αναλυτές ομολογούν ότι δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν την ωμότητα «του μακελάρη της Βηρυτού» (μα, πού ζουν;). Οτι οι ΗΠΑ όχι μόνο γνώριζαν, αλλά στήριζαν και τα σχέδια αποκαλύπτεται με τη στάση που κράτησαν κατά την επίσκεψή τους τόσο η δημοκρατική γερουσιαστής Χίλαρι Κλίντον όσο και κυρίως ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσένεϊ, ο οποίος αρνήθηκε να δει τον Αραφάτ και «έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση» κατά των Παλαιστινίων.

Μία επίθεση, όπως αποκαλύπτει το Israel Insider, που ήταν προσχεδιασμένη από τον Ιούλιο, πολύ πριν την 11η Σεπτεμβρίου, όταν ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, Σαούλ Μοφάζ, παρουσίασε στην ισραηλινή κυβέρνηση το σχέδιο επανακατάληψης των παλαιστινιακών εδαφών, μία επιχείρηση που θα κρατούσε 1 μήνα, θα λάμβαναν μέρος 30.000 στρατιώτες, θα σήμαινε το θάνατο εκατοντάδων Ισραηλινών και χιλιάδων Παλαιστινίων και στόχο θα είχε την καταστροφή της υποδομής και της παλαιστινιακής ηγεσίας και τη συλλογή όλων των όπλων και της δομής που έχει η παλαιστινιακή ηγεσία.

Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μην το γνώριζε η αμερικανική κυβέρνηση. Και όπως τόνισε και σε συνέντευξή του στην Τρίτη ο Χένρι Κίσινγκερ, ερωτώμενος για το ψήφισμα 1402, αλλά και τις εκκλήσεις να μεταβεί ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών ώστε να εξευρεθεί μία λύση, «όταν ο Πάουελ έχει κάτι να προσφέρει θα πάει»... «αλλά πρώτα, πριν εφαρμοστεί και το ψήφισμα του ΟΗΕ, ας αφήσουμε τον Σαρόν να τελειώσει τη δουλιά του»...

Ενώ τα ισραηλινά άρματα μάχης καταλάμβαναν τη μία μετά την άλλη παλαιστινιακή πόλη, ενώ ανώτεροι ισραηλινοί αξιωματούχοι διέτασσαν στρατιώτες να «παραδειγματίζουν» απείθαρχους γιατρούς, νοσοκόμους, τραυματιοφορείς και δημοσιογράφους πυροβολώντας εναντίον τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιδρούσαν στο δράμα της Μέσης Ανατολής εξισώνοντας τους θύτες με θύματα, τον υπερεξοπλισμένο, σαν αστακό, στρατό του Ισραήλ με μια χούφτα απελπισμένους παλαιστίνιους που εξαπέλυαν σποραδικά επιθέσεις αυτοκτονίας...

Οταν, τα τελευταία 24ωρα, η κλιμάκωση της ισραηλινής επίθεσης στα παλαιστινιακά εδάφη κατέστησε ορατότερους τους κινδύνους μίας ευρύτερης σύρραξης, τότε αρκετοί απ' τους ηγέτες της ΕΕ άρχισαν να ασκούν εντονότερη «κριτική» επιρρίπτοντας την ευθύνη της σύγκρουσης στην κυβέρνηση Σαρόν, αφήνοντας για λίγο - σίγουρα, όμως όχι διά παντός! - το τροπάρι «καταδίκης της βίας απ' όπου και εάν προέρχεται»...

Παράλληλα, κάποιοι έχυναν κροκοδείλια δάκρυα για την «αδυναμία» της ΕΕ να επιτελέσει «ειρηνευτικό» μεσολαβητικό ρόλο στη σύρραξη της Μέσης Ανατολής, καλώντας την μάλιστα να πιέσει τις - «πρώτες τη τάξει... αρμόδιες» - ΗΠΑ να τραβήξουν το αυτί για να «επαναφέρουν στην τάξη» τη φρενιασμένη κυβέρνηση του Αριέλ Σαρόν, «ξεχνώντας» το βασικό επεμβατικό χαρακτήρα μιας «Ενωμένης Ευρώπης» που στις αρχές της δεκαετίας του '90 έβαλε το χέρι της στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που αμέσως μετά συνεισέφερε - υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και τύποις του ΟΗΕ - δυνάμεις στον Πόλεμο του Κόλπου ή που το 1999 συνυπέγραψε για την εξαπόλυση των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά του Βελιγραδίου!

Συνεπώς, τέτοιες «πρώτες» ή «δεύτερες» τη τάξει επεμβατικές δυνάμεις δεν μπορούν, ντε φάκτο, να επιτελέσουν έναν αληθινά διαρκή ειρηνευτικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, αφού ο απώτερος στόχος τους είναι ένα μερίδιο απ' την πίτα της περιοχής. Μιας περιοχής, που φέρει, μάλιστα, τη «σφραγίδα» των ΗΠΑ και προέβαλε, τουλάχιστον έως τώρα, σαν απαγορευμένος καρπός για τα «στόματα» ηγετών και φορέων ισχυρότατων οικονομικών συμφερόντων της ΕΕ.

Κάπως έτσι, έως το πρωί της περασμένης Πέμπτης ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι έσχιζε τα ιμάτιά του για την «εσφαλμένη» πολιτική και στρατηγική του Σαρόν έναντι των Παλαιστινίων. Το βράδυ (λίγο μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Ου. Μπους) ο Πρόντι άλλαζε «βιολί» δηλώνοντας πως η πολυπόθητη (για την ΕΕ) δήλωση Μπους για τον «τερματισμό της βίας στη Μ. Ανατολή είναι έκφραση αποφασιστικότητας και ηγεσίας»!

Για την ιστορία, να αναφέρουμε:

- Τον Γάλλο Πρόεδρο Σιράκ που ζητούσε να στείλει η ΕΕ αντιπροσωπεία για να συναντήσει τους Αραφάτ και Σαρόν ώστε να μπει τέλος στη - γενικώς απροσδιόριστη... - «αιματοχυσία»...

- Τον Γερμανό Καγκελάριο Γκ. Σρέντερ και τον προεδρεύοντα της ΕΕ Ισπανό πρωθυπουργό Χ.Μ. Αθνάρ που δήλωναν πως «όχι μόνο οι ΗΠΑ αλλά η ΕΕ, η Ρωσία και άλλες πλευρές πρέπει να πιέσουν το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους για να τεθεί τέλος στη βία».

- Τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν που καταδίκαζε έντονα «τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατά ισραηλινών πολιτών», καλώντας παράλληλα το Ισραήλ να «ζυγίσει προσεχτικά τα αντίποινα» (ενώ Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν κυκλώσει, π.χ., το Ναό της Γένεσης - όπου έχουν καταφύγει Παλαιστίνιοι - αναμένοντας το νεύμα μίας «ένοπλης επιχείρησης που θα σέβεται, παρ' όλα αυτά, τα θρησκευτικά μνημεία»!)

- Το Βρετανό πρωθυπουργό, Μπλερ, που δεν ήταν... βυθισμένος στη θλίψη για το χαμό της βασιλομήτορος αλλά κοιτούσε πώς θα εκτονώσει τις ενστάσεις άλλων εταίρων για να εξαπολύσει (μαζί με τον Μπους), εν ευθέτω χρόνω, είτε τη νέα καταιγίδα της ερήμου κατά του Ιράκ, είτε την «εκ των έσω» ανατροπή του ιρακινού ηγέτη Σαντάμ Χουσεΐν, ώστε το γνωστό βρετανοολλανδικό πετρελαϊκό κονσόρτιουμ να εξασφαλίσει συμφερότερα συμβόλαια εκμετάλλευσης του ιρακινού μαύρου χρυσού... Αλλωστε, ο Μπλερ ήθελε να μεταβεί αυτό το Σαββατοκύριακο στο ράντσο του Μπους στο Κρόφορντ του Τέξας, όχι για να «λύσει» το Μεσανατολικό... αλλά για να επισημάνει στον Μπους πως για τη Βρετανία το «Ιράκ είναι σοβαρή απειλή για τη Δύση»...

Υ.Γ. Ολες αυτές τις μέρες στο Ισραήλ ήταν και ο... εκπρόσωπος της ΕΕ, Μιγκέλ Μορατίνος!