Εικόνα 1: Σώμα νεκρού, κείτεται στο λιθόστρωτο. Τρεις Ισραηλινοί στρατιώτες γύρω του. Οι δύο ποζάρουν με κομπασμό στο φακό, με το σώμα του νεκρού Παλαιστίνιου στα πόδια τους και ο τρίτος από μικρή απόσταση απαθανατίζει τη στιγμή. Το όνομά του, άγνωστο...

Εικόνα 2: Οι σκάλες ενός ρημαγμένου σπιτιού, γεμάτες αίμα. Ενα μικρό παιδί ξαποσταίνει στο πρώτο σκαλοπάτι. Και πού να πάει; Στα μάτια του, ούτε πόνος, ούτε απορία, ούτε καν αγωνία. Αδειο. Δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο των 6 ετών.

Εικόνα 3: Ενας άντρας καθισμένος στο πάτωμα, μπροστά στο κρεβάτι του σπιτιού του. Δίπλα του, για συντροφιά, τα πτώματα της μητέρας του και του αδελφού, με τα μάτια, λες και θέλουν να δραπετεύσουν από τις κόχες. Εκείνος σκαλίζει τις λέξεις στα αγγλικά: «Εδώ 27 ώρες. Δεν μπορώ να βγω από το σπίτι. Μπήκαν μέσα. Τους σκότωσαν. Εγώ ήμουν σε άλλο δωμάτιο». Τυχερός που έζησε;..

Εικόνα 4: Ενα λοφάκι από χώμα με πολλές παλαιστινιακές σημαίες. Ο Μουσταφά Μπαργκούτι, γιατρός, επικεφαλής της Ερυθράς Ημισελήνου, θα πει: «Το νοσοκομείο της Ραμάλα είναι γεμάτο πτώματα. Οταν οι Ισραηλινοί επέτρεψαν την κυκλοφορία για δύο ώρες, ανοίξαμε ένα λάκκο με εκσκαφέα στο πεζοδρόμιο μπροστά από το νοσοκομείο για να τους θάψουμε, αφού ο χρόνος δεν ήταν αρκετός για τις οικογένειες να κάνουν κανονική ταφή».

Αυτές είναι κάποιες από τις μυριάδες εικόνες του πολέμου. Μίας γενοκτονίας, που βρίσκεται σε έξαρση εδώ και μέρες. Ενός ολοκαυτώματος, αν και πολλές φορές οι συγκρίσεις δεν είναι δόκιμες. Αλλά με τι να συγκρίνει κανείς αυτό που συντελείται στην Παλαιστίνη, όταν οι ισραηλινές δυνάμεις καταστρέφουν τα πάντα, άψυχα και έμψυχα, αποκλείουν όλες τις πόλεις της Δυτικής Οχθης, χωρίς νερό και φως, μπαίνουν στα σπίτια τη νύχτα και βγάζουν έξω τους άντρες πάνω από 14 ετών, εκτελούν μαζικά, συλλαμβάνουν και βάζουν νούμερα στα χέρια; Οταν ο επικεφαλής της IDF θα πει στον πρωθυπουργό, το γνωστό και ως σφαγέα της Βηρυτού: «Να τελειώνουμε με αυτούς». Και εκείνος να απαντά: «Ναι, το ξέρω»..;

Μέχρι πρότινος, τα διεθνή ΜΜΕ, με εμμονή, πρότασσαν τις επιθέσεις αυτοκτονίας και η διεθνής κοινή γνώμη έμαθε να πιστεύει ότι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί είναι εξίσου ένοχοι. Μέχρι τη στιγμή, που κάποιοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ακτιβιστές, αλλά και δημοσιογράφοι, βρέθηκαν στο πλευρό τους και μπόρεσαν να βγάλουν αυτές τις εικόνες έξω από τα τείχη που έχει κτίσει ο ισραηλινός στρατός. Χρειάστηκε δύναμη να θέσουν εαυτούς προ του «κτήνους». Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντιταχθείς στη θηριωδία. Ο μόνος τρόπος είναι να γεμίσουν οι δρόμοι και λεωφόροι όλου του πλανήτη, με κόσμο, που θα παλέψει, γιατί «η Παλαιστίνη δεν πρέπει να είναι μόνη της», όπως είπε ο Μίκης Θεοδωράκης «για να μην ανοίξουν και άλλες πιο μαύρες σελίδες».

Σε 123 χώρες του κόσμου, εδώ και μέρες, άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε χρώματος, κάθε κοινωνικής τάξης, βγήκαν στους δρόμους, σύμφωνα με την Επιτροπή Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Σε όλες τις αραβικές χώρες. Κάθε μέρα στο δρόμο, φωνάζοντας και απαιτώντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Θάνατος στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ». Εξαιτίας αυτής της πίεσης, η Αίγυπτος πάγωσε τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, το Ιράν κάνει λόγο για εμπάργκο στο πετρέλαιο, αλλά, πιότερο από όλα, οι ηγεσίες των αραβικών χωρών, ενώπιον αυτής της τρομακτικής πίεσης, που θέτει την ίδια την ύπαρξή τους σε αμφισβήτηση, αντέδρασαν απέναντι στις ΗΠΑ, σε λεκτικό επίπεδο και με αυτό τον τρόπο πυροδότησαν κάποιες εξελίξεις.

Μαζί τους και οι Ιάπωνες φιλειρηνιστές, οι Βραζιλιάνοι ακτήμονες, οι Αργεντινοί άνεργοι, οι «άθλιοι» του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές, της Ινδίας, της Ινδονησίας, του Σουδάν, της Νοτίου Αφρικής, του Ελ Σαλβαδόρ, του Μεξικού, του Πουέρτο Ρίκο.

Οι φοιτητές που δέχτηκαν την πρόκληση του αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυτού και κήρυξαν την 6 Απρίλη ως Μέρα Αλληλεγγύης με τον Παλαιστινιακό Λαό, μέρα που σημαίνει και την 54^η επέτειο από τη σφαγή του Ντέιρ Γιασίν. Ηδη, τα αμερικανικά Πανεπιστήμια συντονίστηκαν. Σχετικά «εύκολο», καθώς υπάρχει και η προηγούμενη εμπειρία από τον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν.

Στην Τουρκία, η επιτροπή συμπαράστασης με τον παλαιστινιακό λαό που αποτελείται από το κόμμα Εργασίας ΕΜΕΡ, HADEP, ODP και το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας ΤΚΡ και από τα εργατικά συνδικάτα και δημοκρατικούς φορείς, υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, έχουν «οργώσει τη χώρα», δηλώνοντας ολοκάθαρα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Κάτω ο ιμπεριαλισμός».

Στην Κύπρο, το ΑΚΕΛ οργάνωσε διεθνή διάσκεψη για το Μεσανατολικό, με τη συμμετοχή 40 κομμάτων και οργανώσεων από 22 χώρες, μεταξύ τους και τουρκοκυπριακά κόμματα, εντατικοποιώντας τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους.

Στο δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο, οι διαδηλώσεις είναι καθημερινές. Από τη Μελβούρνη έως το Οσλο και από τη Γενεύη ως το Λος Αντζελες. Δεν είναι λίγες οι φορές, που η εβραϊκή κοινότητα πρωτοστατεί, όπως στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, παρά τα κρούσματα «προγκρόμ», όπως στην περίπτωση του Ανταμ Σαπίρο, του Αμερικανοεβραίου ακτιβιστή που βρέθηκε στο πλευρό του Γιάσερ Αραφάτ και η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της στο Μπρούκλιν, όπως ανέφερε δημοσίευμα των New York Times, εξαιτίας των απειλών που δεχόταν, αφού τα αμερικανικά μέσα τον παρουσίασαν ως μία άλλη περίπτωση του «Αμερικανού Ταλιμπάν», του Τζον Λιντς που συνελήφθη στο Αφγανιστάν.

Οι εκδηλώσεις και διαδηλώσεις αλληλεγγύης πληθαίνουν. Σαν ποτάμι που ανταριάζει. Φυσικά, δεν είναι εύκολο να μετατρέψεις την οργή, σε συνειδητή πράξη αντίστασης. Μπορεί να μην είναι εύκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος και οι εκατοντάδες χιλιάδες και στις τέσσερις μεριές της οικουμένης, το γνωρίζουν. Γιατί χτες ήταν το Αφγανιστάν, σήμερα είναι η Παλαιστίνη, αύριο το Ιράκ, μεθαύριο, ίσως, η Κολομβία, η Τουρκία και ο κατάλογος θα παραμείνει ανοιχτός μέχρι να τον κλείσουμε.