Στη χειραγώγηση της νεολαίας και την ενσωμάτωσή της σε αντιλαϊκές πολιτικές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αποσκοπεί νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ίδρυση Τοπικών Συμβουλίων Νέων στους δήμους της χώρας. Το νομοσχέδιο - επί της ουσίας του οποίου συμφωνεί και το ΠΑΣΟΚ - συζητείται από χθες στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή και σύμφωνα με αυτό τα Τοπικά Συμβούλια Νέων θα έχουν ως σκοπό τη συμμετοχή και δραστηριοποίηση των νέων στα κοινά.

Καταψηφίζοντας το νομοσχέδιο, ο εισηγητής του ΚΚΕ, Ν. Γκατζής, τόνισε ότι πρόκειται για ενσωμάτωση Κοινοτικής Οδηγίας και τα όσα λέγονται για δημοκρατική συμμετοχή των νέων στα κοινά είναι εξόχως υποκριτικά. Είναι χαρακτηριστικό, είπε, ότι οι εκλογές θα γίνονται με πλειοψηφικό σύστημα και ενιαίο ψηφοδέλτιο, ενώ στην προβλεπόμενη γενική συνέλευση θα παρίσταται ο δήμαρχος ή ο νομάρχης και θα αποκλείονται όλοι οι άλλοι φορείς ή οι υπόλοιπες δημοτικές παρατάξεις. Τα Συμβούλια, τόνισε, ουσιαστικά δε θα έχουν καμία αρμοδιότητα, ενώ δεν έχουν και την παραμικρή σχέση με το διεκδικητικό χαρακτήρα της νεολαίας.

Η ΕΕ, είπε, που προωθεί τέτοια μέτρα, όπως έδειξε η εμπειρία, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα πραγματικά προβλήματα της νεολαίας, όπως είναι η ανεργία, η παιδεία ή ο πολιτισμός. Στόχος, υπογράμμισε, είναι η χειραγώγηση της νεολαίας στις αντιλαϊκές επιλογές της ΕΕ.

Στο νομοσχέδιο περιέχονται και διατάξεις για τη θητεία των πρυτάνεων (από τριετής γίνεται τετραετής) και ορίζεται ότι δεν επιτρέπεται η εκλογή στο αξίωμα για δύο συνεχείς θητείες, με απώτερο στόχο την εναρμόνιση των διοικητικών περιόδων με τα τετραετή επιχειρησιακά σχέδια που προωθεί η κυβέρνηση.

Η εισηγήτρια της ΝΔ ισχυρίστηκε ότι με το νομοσχέδιο θα αναδειχτούν τα προβλήματα των νέων και αυτοί θα συνδεθούν με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ ο συνάδελφός της, του ΠΑΣΟΚ, είπε ότι η ιδέα για τα Συμβούλια ανήκει στην προηγούμενη κυβέρνηση.

Ως φοιτήτρια του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου (ΕΑΠ), ως εκπρόσωπος κάποιων φοιτητών, αλλά και ως ενεργός πολίτης αυτού του τόπου αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό διαστρέβλωσης και παρακμής έχουν φτάσει οι κοινωνικές αξίες και το αίσθημα του δικαίου. Είναι σε όλους γνωστό ότι η κατάσταση της παιδείας στην Ελλάδα είναι χειρότερη και από τριτοκοσμική, χωρίς να θέλω να θίξω τις χώρες του τρίτου κόσμου ως προς την ουσία της παραγωγής της γνώσης. Στον 21ο αιώνα τα ελληνικά πανεπιστήμια παρουσιάζουν μια εικόνα εγκατάλειψης, απαξίωσης, με όλο και περισσότερα προβλήματα τόσο στη λειτουργία τους και στην αξιόπιστη επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους, όσο και στην ουσία της ύπαρξής τους, που είναι η προώθηση της επιστημονικής γνώσης.

Με εκπλήσσει που αυτή η θέση περί ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων εκφράζεται και διά στόματος Μαρίας Δαμανάκη. Οταν φώναζε μέσα από το Πολυτεχνείο «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», σε αυτήν την παιδεία αναφερόταν;

Πώς θα προστατευτεί το δικαίωμα του πολίτη στην εποχή της επιστημονικής εξέλιξης, όταν θα εμπορευματοποιηθεί ακόμα περισσότερο η γνώση; Τι είναι, τελικά, παιδεία για ένα κράτος και για μια κοινωνία; Ως αξία ηθική και κοινωνική πρόκειται κυρίως για τη διάπλαση ανθρώπινου ήθους προς μια καλύτερη κοινωνία. Αν χαθεί αυτός ο στόχος, τότε σίγουρα δε μιλάμε για παιδεία, μιλάμε για μια στείρα μετάδοση γνώσεων, όπως το χειρισμό ενός μηχανήματος ή την αποστήθιση ενός μαθηματικού τύπου.

Κραυγάζω λοιπόν σιωπηλά, και φωνάζω σήμερα, το 2006, «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», όχι από έναν ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά από τα βάθη της ψυχής μου, που κλαίει μπροστά σε αυτήν την έκπτωση των ηθών και αξιών. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σταματήσουμε έστω και τώρα την κατρακύλα.