Ως φοιτήτρια του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου (ΕΑΠ), ως εκπρόσωπος κάποιων φοιτητών, αλλά και ως ενεργός πολίτης αυτού του τόπου αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό διαστρέβλωσης και παρακμής έχουν φτάσει οι κοινωνικές αξίες και το αίσθημα του δικαίου. Είναι σε όλους γνωστό ότι η κατάσταση της παιδείας στην Ελλάδα είναι χειρότερη και από τριτοκοσμική, χωρίς να θέλω να θίξω τις χώρες του τρίτου κόσμου ως προς την ουσία της παραγωγής της γνώσης. Στον 21ο αιώνα τα ελληνικά πανεπιστήμια παρουσιάζουν μια εικόνα εγκατάλειψης, απαξίωσης, με όλο και περισσότερα προβλήματα τόσο στη λειτουργία τους και στην αξιόπιστη επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους, όσο και στην ουσία της ύπαρξής τους, που είναι η προώθηση της επιστημονικής γνώσης.

Με εκπλήσσει που αυτή η θέση περί ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων εκφράζεται και διά στόματος Μαρίας Δαμανάκη. Οταν φώναζε μέσα από το Πολυτεχνείο «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», σε αυτήν την παιδεία αναφερόταν;

Πώς θα προστατευτεί το δικαίωμα του πολίτη στην εποχή της επιστημονικής εξέλιξης, όταν θα εμπορευματοποιηθεί ακόμα περισσότερο η γνώση; Τι είναι, τελικά, παιδεία για ένα κράτος και για μια κοινωνία; Ως αξία ηθική και κοινωνική πρόκειται κυρίως για τη διάπλαση ανθρώπινου ήθους προς μια καλύτερη κοινωνία. Αν χαθεί αυτός ο στόχος, τότε σίγουρα δε μιλάμε για παιδεία, μιλάμε για μια στείρα μετάδοση γνώσεων, όπως το χειρισμό ενός μηχανήματος ή την αποστήθιση ενός μαθηματικού τύπου.

Κραυγάζω λοιπόν σιωπηλά, και φωνάζω σήμερα, το 2006, «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», όχι από έναν ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά από τα βάθη της ψυχής μου, που κλαίει μπροστά σε αυτήν την έκπτωση των ηθών και αξιών. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σταματήσουμε έστω και τώρα την κατρακύλα.