Ηταν κατάμεστο την Τετάρτη το βράδυ το «Αστυ», στην επίσημη πρεμιέρα της βραβευμένης, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ταινίας του Γιάννη Σολδάτου «Ενας άνθρωπος παντός καιρού», για τον σπουδαίο ηθοποιό μας, Θανάση Βέγγο (την εκδήλωση - πρεμιέρα οργάνωσε η εταιρία διανομής «New Star»).

Αρκετοί θεατές παρακολούθησαν την ταινία όρθιοι ή καθισμένοι στο πάτωμα της αίθουσας. Εικόνα καθόλου περίεργη για έναν ηθοποιό του είδους και του ήθους του Θανάση Βέγγου, αλλά πραγματικά συγκινητική. Είναι σπάνιες οι φορές, που τα σπουδαία επίθετα που του αποδόθηκαν δε θεωρήθηκαν υπερβολικά. Αρκούσε να δει κανείς τον ίδιο τον τιμώμενο να παρακολουθεί, από την τρίτη σειρά με το εγγόνι του αγκαλιά, την εκδήλωση, για να καταλάβει τη γνήσια σεμνότητα, την πραγματική «στόφα» του λαϊκού καλλιτέχνη.

Φυσικά, παρόντες στην εκδήλωση ήταν άνθρωποι του κινηματογραφικού χώρου, αλλά το «ρυθμό» έδινε το κοινό που μεγάλωσε με τον Θανάση Βέγγο και τον καταχειροκρότησε στο τέλος. Ο ίδιος, εμφανώς συγκινημένος και δείχνοντας να νιώθει άβολα με τις ...«πυροβολαρχίες» των τηλεοπτικών συνεργείων, χάριζε απλόχερα το χαμόγελο και τα «ευχαριστώ» του.

Ο Γιάννης Σολδάτος σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «όλα αυτά που κουβαλάω στο μυαλό μου τριάντα χρόνια για τον Βέγγο, νομίζω ότι σε αυτή την ταινία τα έχω πει». Σε σημείωμά του, που έστειλε από τη Θεσσαλονίκη, ο Παντελής Βούλγαρης υπογράμμισε ότι «ο Γ. Σολδάτος πρέπει να αισθάνεται πολύ τυχερός που μας πρόλαβε όλους και έγινε μια ταινία για τον Βέγγο. Οι τυχεροί που τον συναντήσαμε πήραμε μαθήματα ζωής και δημιουργίας. Η ταινία έρχεται σε μια στιγμή, που αρχές και αξίες, όπως η εντιμότητα, η αξιοπρέπεια, η αυτοθυσία, επίμονα απαξιώνονται και γι' αυτό είναι πολύτιμα και αναγκαία».

Ο Νίκος Κούνδουρος είπε, μεταξύ άλλων, ότι «ο Βέγγος έχει καταφέρει εν ζωή να είναι ένας μύθος. Είναι παρών, είναι αναλλοίωτος, δεν έχει προχωρήσει στο ελάχιστο τη μανιέρα του, είναι μοναδικός. Ο Βέγγος δε χρειάζεται σκηνοθέτη, τον έχει καταργήσει και, σε ένα σημείο, έχει μισοκαταργήσει τον σεναριογράφο. Και επιβάλλει αυτό που είναι. Εχει γίνει εθνικό σύμβολο».

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος θυμήθηκε τον Θ. Βέγγο «να δίνει εξετάσεις σε επιτροπή ταλέντων και να μην μπορεί να επικοινωνήσει με την επιτροπή, διότι αυτός ο μανικός ηθοποιός έφερνε στη σκηνή τον εαυτό του, ενώ οι τυπολάτρες της επιτροπής απαιτούσαν να πει κείμενο. Κανένας από τους ανθρώπους της επιτροπής δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι είχε μπροστά του τη γέννηση ενός φυσικού φαινομένου, που είναι σπάνιο στο θέατρο. Ο Βέγγος έχει "εφεύρει" τον εαυτό του. Δεν ακουμπάει πουθενά, δεν έχει μιμητές, δε δημιούργησε σχολή. Εκανε μύθο τις ευκολίες του, τις τεχνικές του, ακόμη και τις αδυναμίες του. Το πώς θα είναι και θα συμπεριφέρεται. Ολος ο χειρονομημένος λόγος του περνούσε μέσα από το δικό του κώδικα και δεν τον όφειλε σε κανέναν άλλον. Οντως είναι ένας υποκριτικός μύθος αυτού του τόπου. Ανοικονόμητος ηθοποιός. Δεν μπορούσε να τον χωνέψει η θεατρική σκηνή. Τον θυμάμαι στο "Δελφινάριο", όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι η πιο πλατιά θεατρική σκηνή στην Αθήνα. Ε, λοιπόν, έβγαινε έξω από τη σκηνή. Δεν του έφτανε αυτή η σκηνή. Διότι κουβαλούσε ένα ιδίωμα που δεν μπορούσε να το προβλέψει ούτε η θεατρική αρχιτεκτονική. Σωματοποίησε την αίσθηση, την έννοια και τις διαδικασίες του Καραγκιόζη. Ο Καραγκιόζης είναι μια φιγούρα που κάθε φορά υπηρετεί μια υπόθεση: Γραμματικός, αεροπόρος, νύφη. Αυτό έκανε ο Βέγγος. Είναι ο μοναδικός ηθοποιός, που ουσιαστικά ταυτίστηκε με τους ρόλους του».