ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας). -

Σύμφωνα με μια "έκθεση" των Ευρωπαίων βιομηχάνων, που δημοσιοποιήθηκε χτες στις Βρυξέλλες, οι Ελληνες εργάτες κοστίζουν στο κεφάλαιο λιγότερο απ' όλο το "βιομηχανικό κόσμο", έχουν, παρ' όλα αυτά υψηλό "μη μισθολογικό" κόστος εργασίας, που πρέπει να μειωθεί δραστικά, απολαμβάνουν "υψηλής νομοθετικής προστασίας", που πρέπει να συρρικνωθεί, και καταναλώνουν "υπερβολική" ενέργεια, παρόλο που πρέπει να δουλεύουν έξι μήνες το χρόνο μόνο για να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν. Η έκθεση της "Ενωσης των Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων της Ευρώπης" (UNICE), την οποία συνυπογράφει, εκτός των άλλων, και ο πρόεδρος του ΣΕΒ Ιάσ. Στράτος, ομολογεί ανοιχτά ότι το 1996 μόνο ο Ελληνας και ο Πορτογάλος βιομηχανικός εργάτης κόστιζαν στο κεφάλαιο λιγότερο από δέκα δολάρια την ώρα, ως άθροισμα μισθού και "μη μισθολογικού" κόστους εργασίας. Ακόμη και ο Αμερικανός εργάτης κοστίζει πάνω από 15 δολάρια την ώρα, ο Γιαπωνέζος και ο Γάλλος πάνω από 20 δολάρια την ώρα, ενώ ο Γερμανός εργάτης κοστίζει περισσότερο απ' όλους, πάνω από 30 δολάρια την ώρα. Η διαπίστωση αυτή της έκθεσης της UNICE, με τίτλο"Συγκριτική ανάλυση της Ευρωπαϊκής Ανταγωνιστικότητας" αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθότι συνιστά ανοιχτή ομολογία της εργοδοσίας για τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του Ελληνα εργάτη. Οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι εκφράζουν περίπου αγανάκτηση για το γεγονός ότι δύο κοινοτικές χώρες, η Γερμανία και το Βέλγιο, έχουν το μεγαλύτερο συνολικό κόστος εργασίας στον κόσμο και κηρύσσουν σταυροφορία του κεφαλαίου για τη μείωση του κόστους εργασίας. Η επίθεση του κεφαλαίου έχει, βέβαια, σαν πρώτο στόχο τη δραστική μείωση του"έμμεσου κόστους", δηλαδή του κοινωνικού μισθού (εργοδοτικές συνεισφορές για την κοινωνική ασφάλιση, φορολογία επιχειρήσεων, άδειες μετ' αποδοχών, άδειες ασθενείας κλπ.).

Σύμφωνα με την έκθεση, το "μη μισθολογικό" κόστος εργασίας ανέρχεται περίπου στο 50% του συνολικού κόστους στην Ιταλία, στην Αυστρία, στη Γαλλία και το Βέλγιο. Η UNICE ενδιαφέρεται σ' όλη την έκθεση για μια "συγκριτική" των επιδόσεων του κεφαλαίου σε ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση και, συχνά, εκφράζει δυσφορία και κάποια (...) ζήλια για τις "ευκολίες" εκμετάλλευσης του αμερικανικού κεφαλαίου. Οσον αφορά το κόστος εργασίας, η έκθεση συμπεραίνει ότι "η διαφορά του κόστους εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ΗΠΑ, συνίσταται σχεδόν στο σύνολό της στο έμμεσο κόστος εργασίας. Αυτό αυξάνει κατά 80% το μισθολογικό κόστος στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε αντίθεση με μια αύξηση μόλις κατά 40% στις ΗΠΑ". Οι βιομήχανοι δεν επιθυμούν τη μείωση, διά νόμου, των ωρών εργασίας και θεωρούν ότι "αποτελεί ψευδαίσθηση η άποψη ότι μια γενικευμένη μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να μειώσει το ποσοστό ανεργίας". Η έκθεση κάνει αναφορά στα στοιχεία μεταξύ 1990 και 1994, σύμφωνα με τα οποία δουλεύουν περισσότερο οι βιομηχανικοί εργάτες του Καναδά, των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Βρετανίας, της Ιρλανδίας και της Ελλάδας,ενώ λιγότερο οι εργάτες του Βελγίου, της Σουηδίας, της Φινλανδίας, της Ολλανδίας και λιγότερο απ' όλους οι Γερμανοί εργάτες. Σύμφωνα με την έκθεση, το παράδειγμα της Γερμανίας είναι χαρακτηριστικό, αφού "έχει τις λιγότερες ετήσιες ώρες εργασίας στην Ευρώπη με υψηλό ποσοστό εργασίας".Η έκθεση κάνει ειδική αναφορά και σε μια στατιστική του ΟΟΣΑ για το 1994 για τους "δείκτες νομοθετικής προστασίας" της εργασίας, σύμφωνα με την οποία η πλέον "αυστηρή χώρα" της Ευρώπης για τις απολύσεις ήταν, κατά σειρά, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Αυστρία, η Ελλάδα και η Σουηδία, ενώ οι λιγότερο "αυστηρές" χώρες, ήταν η Δανία, η Βρετανία και η Ελβετία. Η έκθεση της UNICE εμπεριέχει και μια μελέτη των Σουηδών εργοδοτών (SAF) για το λεγόμενο "tax free days", δηλαδή για τους μήνες δουλιάς ενός "μέσου εργαζόμενου" το 1996 που απαιτούνται για την αποπληρωμή των φόρων που τους αναλογούν. Σύμφωνα με τη μελέτη, ο Ευρωπαίος εργάτης πληρώνει τα περισσότερα - περίπου 57% των αποδοχών του -για φόρους προς το κράτος του κεφαλαίου, σε αντίθεση με το 37% στις ΗΠΑ και το 33% στην Ιαπωνία. Μεταφρασμένο σε μήνες, αυτό σημαίνει ότι ένας Ελληνας εργαζόμενος "επιστρέφει" περίπου ένα εξάμηνο το χρόνο μισθούς σε φόρους και, ουσιαστικά, πληρώνεται με "καθαρές" αποδοχές μόνο το μισό χρόνο. Μ' άλλα λόγια, η ίδια η εργοδοσία αναγνωρίζει ότι ο φορολογικός μηχανισμός "ανακατανέμει" και το μισό μισθό ετήσια, αυξάνοντας έτσι τα ποσοστά κέρδους για το κεφάλαιο. Σύμφωνα με την έκθεση, φορολογούνται λιγότερο οι εργάτες της Τουρκίας, της Ιαπωνίας, της Ελβετίας και των ΗΠΑ και περισσότερο της Σουηδίας, της Γερμανίας, της Φινλανδίας και - περισσότερο απ' όλους - οι εργάτες του Βελγίου (περίπου οχτώ μηνών μισθοί "επιστρέφονται" ως φόροι). Από τις ευρωπαϊκές χώρες, τη λιγότερη φορολογία έχουν οι εργάτες της Βρετανίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας - οι οποίοι παρ' όλα αυτά πληρώνουν περισσότερο από το "μέσο όρο" φορολόγησης των εργαζομένων των χωρών του ΟΟΣΑ.

Συμπερασματικά, όπως τονίζει και η ανακοίνωση του ελληνικού ΣΕΠ, η έκθεση της UNICE με τίτλο "Συγκριτική ανάλυση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας" διαπιστώνει "ανάγκη λήψης συγκεκριμένων μέτρων" για τη "βελτίωση της ανταγωνιστικότητας" και συγκεκριμένα: "1) βελτίωση του επιχειρηματικού και επενδυτικού κλίματος, 2) μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, 3) μείωση των δαπανών του δημόσιου τομέα και 4) μείωση του φορολογικού και διοικητικού βάρους στις επιχειρήσεις".

Ομως, η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, του θατσερισμού, όπως για λόγους συντομίας ονομάζουμε την εφαρμοσμένη του μορφή, έχει απαραίτητο συμπλήρωμα τον αυταρχισμό, την καταστολή του κινήματος των εργαζομένων, που είναι, εξάλλου, ο "μεγάλος εχθρός". Το παράδειγμα έδωσε η "λαίδη" Θάτσερ στην αντιμετώπιση της απεργίας των ανθρακωρύχων, όταν με πρωτοφανή σκληρότητα αντιμετώπισε την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων. Η Θάτσερ νίκησε, ο "εχθρός" ...κατατροπώθηκε, μετρώντας χιλιάδες ανέργους, φτώχεια και εξαθλίωση.

Το να κατηγορήσει κανείς την κυβέρνηση και τον Γ. Παπαντωνίου για κυνισμό, είναι σαν να παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Τη στιγμή μάλιστα, που η ίδια η κυβέρνηση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και, φυσικά, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας θεωρούν προτέρημά τους τον κυνισμό. Εδώ και καιρό, διάλεξαν και τους δασκάλους τους και αυτούς στους οποίους δίνουν καθημερινά εξετάσεις. Αρα, το να πιστεύεις ότι μπορούν να ακολουθήσουν μια άλλη, φιλολαϊκή πολιτική, ισοδυναμεί τουλάχιστον με επικίνδυνη αφέλεια, αν όχι με εσκεμμένη παραπλάνηση. Την αλλαγή αυτής της πολιτικής την απαιτείς και την επιβάλλεις.

Ο μαζικός και ενωμένος αγώνας είναι μονόδρομος, γι' αυτό θα απαιτηθεί να ισοπεδωθούν τώρα όλα τα εμπόδια που παρεμβάλλονται. Δεν είναι μόνο θέμα ανατροπής αυτής της πολιτικής, είναι και θέμα αξιοπρέπειας του καθενός ξεχωριστά, της εργατικής τάξης συνολικά.