Δάσκαλοι και μαθητές | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δάσκαλοι και μαθητές

Η κυβέρνηση παίρνει εντατικά μαθήματα ιδιωτικοποιήσεων απ' τους καλύτερους δασκάλους, θέλει, όμως, να γίνει και ο επιμελέστερος μαθητής. Οπως αποκάλυψε την περασμένη Κυριακή ο "Ρ", στελέχη του κρατικού μηχανισμού πήραν μέρος σε ταχύρυθμα σεμινάρια που έγιναν στη Βρετανία, για να αποκομίσουν την πείρα από τη θατσερική πολιτική σ' αυτόν τον τομέα. Αυτούς τους δασκάλους διάλεξε η κυβέρνηση και είναι γεγονός ότι "μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις". Οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις που εξαγγέλθηκαν την περασμένη Τρίτη, μετά τη σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, είναι η απόδειξη των καλών επιδόσεων. Πωλείται κάθε τι δημόσιο και ό,τι δεν πωλείται, κλείνει. Απλή και δοκιμασμένη συνταγή.

Ομως, η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, του θατσερισμού, όπως για λόγους συντομίας ονομάζουμε την εφαρμοσμένη του μορφή, έχει απαραίτητο συμπλήρωμα τον αυταρχισμό, την καταστολή του κινήματος των εργαζομένων, που είναι, εξάλλου, ο "μεγάλος εχθρός". Το παράδειγμα έδωσε η "λαίδη" Θάτσερ στην αντιμετώπιση της απεργίας των ανθρακωρύχων, όταν με πρωτοφανή σκληρότητα αντιμετώπισε την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων. Η Θάτσερ νίκησε, ο "εχθρός" ...κατατροπώθηκε, μετρώντας χιλιάδες ανέργους, φτώχεια και εξαθλίωση.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γιάννος Παπαντωνίου, ρωτήθηκε από τους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς", μια εφημερίδα που δεν κρύβει το θαυμασμό της για τα επιτεύγματα της Θάτσερ στη Βρετανία, πώς θα αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση τις αναμενόμενες αντιδράσεις των εργαζομένων στην ιδιωτικοποίηση της "Ολυμπιακής Αεροπορίας". Η απάντηση ήταν, κατά γράμμα, η εξής: "Θα επιθυμούσαμε συμφωνία στην ΟΑ, αλλά είμαστε προετοιμασμένοι να έχουμε μια μακρά απεργία. Εάν κερδίσουμε, αυτό θα είναι, όπως με την απεργία των ανθρακωρύχων (στη Βρετανία το 1985), η τελική σύγκρουση"!

Το να κατηγορήσει κανείς την κυβέρνηση και τον Γ. Παπαντωνίου για κυνισμό, είναι σαν να παραβιάζει ανοιχτές πόρτες. Τη στιγμή μάλιστα, που η ίδια η κυβέρνηση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και, φυσικά, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας θεωρούν προτέρημά τους τον κυνισμό. Εδώ και καιρό, διάλεξαν και τους δασκάλους τους και αυτούς στους οποίους δίνουν καθημερινά εξετάσεις. Αρα, το να πιστεύεις ότι μπορούν να ακολουθήσουν μια άλλη, φιλολαϊκή πολιτική, ισοδυναμεί τουλάχιστον με επικίνδυνη αφέλεια, αν όχι με εσκεμμένη παραπλάνηση. Την αλλαγή αυτής της πολιτικής την απαιτείς και την επιβάλλεις.

Για τους περισσότερους εργαζόμενους, αυτή η απλή αλήθεια είναι γνωστή. Από τη γνώση όμως, μέχρι τη δράση, υπάρχει απόσταση. Μέσα σ' αυτήν την απόσταση, υπάρχουν οι ψευδαισθήσεις, οι αυταπάτες, η ηττοπάθεια, η ανυποληψία του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σ' αυτά, πιθανόν, να υπολογίζει η κυβέρνηση και εμφανίζεται τόσο προκλητική. Ομως, για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αν δε θέλουν να γίνουν εκθέματα στην "αίθουσα των τροπαίων" του Σημίτη, ή του Παπαντωνίου, όταν θα ξεναγούν τους υψηλούς προσκεκλημένους τους, επιδεικνύοντας τις επιτυχίες τους στις "μάχες" που έδωσαν με του "εχθρούς", για το θρίαμβο των δικών τους ιδιωτικοποιήσεων.

Ο μαζικός και ενωμένος αγώνας είναι μονόδρομος, γι' αυτό θα απαιτηθεί να ισοπεδωθούν τώρα όλα τα εμπόδια που παρεμβάλλονται. Δεν είναι μόνο θέμα ανατροπής αυτής της πολιτικής, είναι και θέμα αξιοπρέπειας του καθενός ξεχωριστά, της εργατικής τάξης συνολικά.