Στην άλλη πλευρά τώρα του πόλου της αντίθεσης, το μαύρο και το γκρίζο χρώμα κυριαρχούν. Το 46,4% του ελληνικού λαού, έγινε φτωχότερο το 1997 σε σχέση με το 1996. Αλλο ένα 42,4% παρέμεινε σε ένα επίπεδο στασιμότητας.

Το πολιτικό συμπέρασμα από την ανάλυση των στοιχείων αυτών βγαίνει αβίαστα από μόνο του. Για να σταματήσει η καταστρεπτική και ολισθηρή αυτή πορεία, για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν τα εκατομμύρια θύματα των άγριων πολιτικών λιτότητας, για να ανοίξουν νέοι φωτεινοί δρόμοι για το μέλλον του ελληνικού λαού, ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Αυτός των κοινωνικών, ταξικών αγώνων, με άμεσο σήμερα στόχο την ταξική παλλαϊκή συσπείρωση και πάλη ενάντια στην ΟΝΕ και τους φορείς που τη στηρίζουν και την προωθούν.

Με μια μοναδική εκδήλωση, που οργανώνει τη Δευτέρα, 21 Δεκέμβρη, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα Συνεδρίων στον Περισσό, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των εκδηλώσεων για τα 80χρονα του ΚΚΕ, η ΚΕ του ΚΚΕ τιμά όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες και όλους εκείνους της ηρωικής γενιάς της Αντίστασης, που, με τους αγώνες και την προσφορά τους στην 80χρονη διαδρομή του Κόμματος, ανέδειξαν και καταξίωσαν το ΚΚΕ σε πρωτοποριακή και αναντικατάστατη δύναμη της ελληνικής κοινωνίας. Στην εκδήλωση - στην οποία η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις - θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, ενώ θα παρουσιαστεί το έργο του Μπρεχτ "Η εξαίρεση και ο κανόνας".

Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Νάντιας Βαλαβάνη,σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου,μουσική Τάσου Καρακατσάνη,σκηνικά Γιάννη Σκαρπερού καιΣτράτου Σαραντίδη και κοστούμια Νίκου Αδειλίνη.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Ο Γιάννης Τσικής στο ρόλο του Εμπόρου, ο Νίκος Νικολαϊδης στο ρόλο του Οδηγού, ο Γεννάδιος Πάτσης στο ρόλο του Αχθοφόρου, ο Νίκος Ξυθάλης στο ρόλο του Δικαστή, η Κατερίνα Αναστασίου στο ρόλο της γυναίκας του Αχθοφόρου, η Ελένη Λαζαράκη και η Μαρία Δαρζέντα σε διπλούς ρόλους, δύο αστυνομικών και δύο παρέδρων του δικαστηρίου, η Κατερίνα Ροβά στο ρόλο της Ξενοδόχου και ο Γιάννης Καλατζόπουλος στο ρόλο του Αφηγητή.

Ευτυχής συγκυρία, για τη συγκεκριμένη παράσταση - αφιέρωμα στα 80χρονα του ΚΚΕ, καθώς φέτος γιορτάζονται παγκόσμια και τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου καλλιτέχνη, που, πιστός στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, πάλεψε για τη δημιουργική της ανάπτυξη. "Η εξαίρεση και ο κανόνας" είναι το καταλληλότερο έργο γι' αυτόν το διπλό γιορτασμό, όχι μόνο γιατί είναι ένα από τα διδακτικά έργα του, που γράφτηκαν με στόχο την αφύπνιση των συνειδήσεων των εργαζομένων, αλλά κυρίως γιατί παρουσιάζει τέτοιες αναλογίες και τέτοιες ομοιότητες με το σήμερα, σε ό,τι αφορά στα προβλήματα που θέτει.

"Ο Μπρεχτ - λέει ο Γιάννης Καλατζόπουλος - προσπάθησε με τα έργα του να φέρει, όχι μόνο ένα καινούριο περιεχόμενο, που έτσι κι αλλιώς το είχε από την ιδεολογία του, αλλά να ανατρέψει και τις σχέσεις, τις εργασιακές και της διανομής του θεάτρου. Απευθύνθηκε στις κολεκτίβες της εποχής, στις κοπερατίβες, στα εργοστάσια, στις μαθητικές κοινότητες, γράφοντας έργα για να παρουσιάζονται σε επετείους, γιορτές. Ακριβώς σήμερα, που γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, γίνεται μια προσπάθεια, ο Μπρεχτ, μια που δεν μπορεί να θαφτεί - γιατί κι αυτό επιδιώχτηκε, λίγες μέρες μετά την ανατροπή της Λαϊκής Γερμανίας, προσπάθησαν να βεβηλώσουν τον τάφο του - αφού δεν το κατάφεραν, λοιπόν, γίνεται σήμερα μια προσπάθεια να οικειοποιηθούν και να διαστρεβλώσουν την ιδεολογία του. Λένε ότι ο Μπρεχτ ποτέ δεν ήταν επαναστάτης στην πραγματικότητα. Τον παρουσιάζουν σαν έναν αναρχικό γενικά, ο οποίος ήταν στρατευμένος μεν, αλλά όχι στην υπόθεση της εργατικής τάξης που ο ίδιος το έλεγε στα έργα του, αλλά στην υπόθεση γενικά του ανθρωπισμού και κρατάνε - κι εκεί είναι η μεγαλύτερη παγίδα - μόνο τη μορφή των έργων. Λένε ότι ήταν μεγάλος σαν αναμορφωτής της εξωτερικής εμφάνισης του θεάτρου. Παρασιωπώντας ότι ο ίδιος έλεγε "χρησιμοποιώ καινούρια μορφή για να πω καινούριο περιεχόμενο. Οι παλιές μορφές δε χωράνε το καινούριο. Χρειάζομαι καινούριο περιεχόμενο για να εκφράσω αυτή τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε μορφή και περιεχόμενο". Αυτό είναι μια μαρξιστική αντίληψη για την τέχνη, που ο Μπρεχτ την έκανε πράξη. Σήμερα, λοιπόν, έρχονται πολλοί αναλυτές και ερευνητές και λένε, ναι ήταν καλός για την αποστασιοποίηση, για τα εφέ και ευρήματα, για το χιούμορ του, αλλά τα έργα του είναι διδακτικά. Εμείς αυτό θέλουμε να τονίσουμε, ανεβάζοντας το συγκεκριμένο έργο, ότι το θέατρο ποτέ δεν έπαψε και δε θα πάψει να είναι σχολείο για το λαό".

Από την εναρκτήρια εκδήλωση για τα 80χρονα του Κόμματος πέρσι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας