Η συσσώρευση πλούτου και η εξάπλωση της φτώχειας. Η αισιοδοξία μιας μικρής μειοψηφίας βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, χρηματιστών και η απόγνωση των ανέργων, των συνταξιούχων, των μισθοσυντήρητων. Ο παράδεισος και η κόλαση. Το άσπρο και το μαύρο. Ολες αυτές οι ακραίες αντιθέσεις αναδεικνύονται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, μέσα από τα στοιχεία των ερευνών της ICAP, για τα επιχειρηματικά κέρδη και την οικονομική κατάσταση των ελληνικών νοικοκυριών. Στοιχεία τα οποία απλώς καταγράφουν τις βαθιές αντιθέσεις που έχουν επέλθει στην ελληνική κοινωνία, στην πορεία προς την ΟΝΕ. Αντιθέσεις οι οποίες γίνονται όλο και περισσότερο ακραίες και αβυσσαλέες, καθώς προχωρούν αποφασιστικά οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην πορεία προς την ΟΝΕ.

Τα στοιχεία της έρευνας - ξεδιπλώνοντας τους δύο πόλους της αντίθεσης - είναι καταλυτικά. Στον ένα πόλο, αυτόν του κεφαλαίου, η αισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον ξεχειλίζει. Τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχανικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν και το 1997. Σε σχέση με το 1991, ένα δηλαδή χρόνο πριν από την εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, έχουμε αύξηση κερδών κατά 3.314%!! Τα κέρδη ανά εργαζόμενο, από 756 εκατ. δραχμές το 1993, αυξήθηκαν το 1997 σε 1.734 εκατ. δραχμές. Μόλις το 1,27% των βιομηχανικών επιχειρήσεων απέσπασε το 47,2% των κερδών.

Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα των πολιτικών "σύγκλισης", "σταθεροποίησης","δημοσιονομικής εξυγίανσης" και "νομισματικής σταθερότητας". Μετά από μία 15ετή εφαρμογή των πολιτικών αυτών, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται σε συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας. Μια μικρή μειοψηφία λεηλατεί και λαφυραγωγεί τον πλούτο που δημιουργούν εκατομμύρια εργαζόμενοι της χώρας. Αυτή άλλωστε είναι και η ταξική πλευρά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά και ταξική επιλογή όλου του αστικού πολιτικού κόσμου, όλων αυτών που με περισσή υποκρισία κάνουν "αντιπολίτευση" προς την κυβέρνηση με το "επιχείρημα" ότι η πορεία προς την ΟΝΕ δεν είναι... μονόδρομος, αλλά ότι υπάρχει και ο... δρόμος σταθερά βέβαια προς την ΟΝΕ, μόνο που είναι στολισμένος με "κοινωνική ευαισθησία" και "υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων"!!! Ολοι τους όμως, "μονοδρομιστές" και "πολύ - δρομιστές", την ΟΝΕ και τους "χρυσοκάνθαρους" τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες επιδιώκουν να σώσουν και να ενισχύσουν. Αυτή είναι και η ουσία της φιλολογίας των... διαφορετικών τους "μονό"- δρομων.

Ομως παρά τη συντριπτική δύναμη πυρός που διαθέτουν σε χρήμα και ιδεολογική κυριαρχία, δεν έχουν καταφέρει να πείσουν τον ελληνικό λαό για την αναγκαιότητα του "εθνικού" στόχου. Αυτός παραμένει "εθνικός" για όσους κερδίζουν από την πρωτοφανή λεηλασία σε βάρος των εκατομμυρίων παραγωγών - εργαζομένων, δηλαδή μόλις 7,7% σύμφωνα με την έρευνα.