Οπως είναι γνωστό, στην προηγούμενη συνεδρίαση, ο εισαγγελέας του τριμελούς Εφετείου Αθηνών Παν. Ματζούνης, πρότεινε την ενοχή του θ. Κατριβάνου, συντασσόμενος πλήρως με το κατηγορητήριο του υπουργού Δικαιοσύνης, Ε. Γιαννόπουλου, αναγνωρίζοντας, απλώς, στον κατηγορούμενο (Θ. Κατριβάνο) το ελαφρυντικό «ότι οδηγήθηκε στην πράξη του από την ανάρμοστη συμπεριφορά του παθόντος ή παρασύρθηκε από οργή ή βίαιη θλίψη που του προκάλεσε η εναντίον του πράξη (σσ του Γιαννόπουλου)».

Η πρόταση του εισαγγελέα, σύμφωνα με τα όσα ανέπτυξε στην αγόρευσή του βασίστηκε στην κατάθεση, ουσιαστικά, μόνο δύο μαρτύρων του Γιαννόπουλου, των Ν. Καρά και Γεμελιάρη οι οποίοι ήταν οι μόνοι που ανέφεραν πως συνάντησαν το μηνυτή στον ΕΛΑΣ προς το τέλος της κατοχής, λίγο πριν την απελευθέρωση. Ομως, είναι χαρακτηριστικό, ότι -και αυτοί- δεν μπόρεσαν να θυμηθούν κάποια μάχη που να έδωσε ο ο Ε. Γιαννόπουλος κατά των Γερμανών. Απλώς αναφέρθηκαν σε κάποιες μεταδεκεμβριανές μάχες με την αγγλική επέμβαση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Ν. Καράς υποχρεώθηκε στο δικαστήριο να ομολογήσει ότι ήταν ψευδές αυτό που έγραφε στη βεβαίωση για αντιστασιακή δράση Γιαννόπουλου από τον Οκτώβρη του '42, προκειμένου να του αναγνωριστεί ο τίτλος του Αντιστασιακού. Στο δικαστήριο, αντίθετα, ο μάρτυρας παραδέχτηκε πως γνώρισε το Γιαννόπουλο μόλις το Μάρτη - Απρίλη του 1944! Παρ' όλα αυτά, ο εισαγγελέας θεώρησε αξιόπιστη τη μαρτυρία του Ν. Καρά, γνωστού και για τις στενές σχέσεις του με τον υπουργό Δικαιοσύνης και το ΠΑΣΟΚ.

Ακόμα, ο κ. εισαγγελέας, για την αποδοχή του κατηγορητηρίου, επικαλέστηκε και σχετική αναφορά του Σπ. Κωτσάκη για αντιστασιακή δράση του μηνυτή, κάτι που γράφτηκε -μαζί με τη σχετική βεβαίωση- πολύ αργότερα όταν ο Ε. Γιαννόπουλος ήταν υπουργός και υπόσχονταν αντιμετώπιση αντιστασιακών θεμάτων και ο Σπ. Κωτσάκης αγωνιζόταν για λογαριασμό των αντιστασιακών ως πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ και για πραγματική δικαίωση της Εθνικής Αντίστασης. Ηταν πολλές οι καταθέσεις μαρτύρων, αγωνιστών, καθ' όλα αξιόπιστων, όπως οι Ν. Κεπέσης, Φ. Τσέκερης κ.ά., που κατέθεσαν ότι τα όσα γράφονται μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, καθώς αυτά γράφονται μετά δεκαετίες και από διάφορες μαρτυρίες...

Δε φαίνεται, λοιπόν, να προβλημάτισαν τον κ. εισαγγελέα τέτοιες μαρτυρίες. Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκαν επίσημα έγγραφα, που δεν αμφισβητήθηκαν για τη γνησιότητά τους, στα οποία περιγράφεται, είτε αποκαλύπτεται η κατοχική δραστηριότητα του υπουργού Δικαιοσύνης Ε. Γιαννόπουλου. Ενώ το στρατολογικό μητρώο του μηνυτή ήταν παραποιημένο, απουσίαζε η καταγραφή στοιχείων που αφορούν ουσιώδεις μεταβολές της στρατολογικής του κατάστασης που μπορεί να επηρεάσουν αποφάσεις σχετικά με τη βαθμολογική στρατιωτική του εξέλιξη και τη συνταξιοδότησή του.

Οσον αφορά, την περίοδο της κατοχής, αποκαλύφθηκε ότι ο Ε. Γιαννόπουλος -την ίδια στιγμή που οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μαζί με όλο το λαό έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα για την εκδίωξη του κατακτητή- περιδιάβαινε τα γραφεία της κατοχικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα των κατοχικών υπηρεσιών των Στρατιωτικών, υποβάλλοντας αιτήσεις για προαγωγή και για συνταξιοδότησή του. Υπηρέτησε στις στρατιωτικές φυλακές Πειραιά, ενώ «διατέθηκε» από τον υπουργό στρατιωτικών της κατοχικής κυβέρνησης, Γ.Μπάκο, να καταταγεί στα γνωστά Ευζωνικά Τάγματα, το 1943.

Ο ίδιος, ο Ε. Γιαννόπουλος, σε αίτησή του, το Σεπτέμβρη του 1947, βεβαίωνε προς τις αρμόδιες εμφυλιοπολεμικές αρχές πως δε συμμετείχε στον ΕΛΑΣ, παρά μετά τη Συμφωνία του Λιβάνου, θεωρώντας πως υπηρετεί σε συμμαχικό στρατό, ενώ κατηγορηματικά δήλωνε πως δεν πήρε μέρος σε καμία μάχη του ΕΛΑΣ κατά των Γερμανών... Αυτές τις επίσημες ομολογίες- τις οποίες και ο συνήγορος της ΠΑ τις παραδέχτηκε, αλλά πρόβαλε πως έγιναν για... αυτοάμυνα- ο κ. Εισαγγελέας δε φαίνεται να τις υπολόγισε ως αξιόπιστες, όπως και τις μαρτυρίες τόσων άλλων μαρτύρων...

Ολα τα παραπάνω και η πρωτοφανής συμπεριφορά του υπουργού Δικαιοσύνης Ε. Γιαννόπουλου -ο οποίος όχι μόνον αρνήθηκε να παραιτηθεί από τη θέση του όπως λόγοι ηθικής και πολιτικής τάξης επιβάλλουν, αλλά, αντίθετα, παρίσταται ανελλιπώς όλες τις μέρες και ώρες της δίκης ως διάδικος (βγήκε έξω από το δικαστήριο στην αγόρευση του εισαγγελέα μόνον)- υπογραμμίζουν περισσότερο όσα είπε ο Θ. Κατριβάνος για μεροληπτική μεταχείριση σε βάρος του. Ετσι ή αλλιώς, βεβαίως, το τέλος αυτής της δίκης προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα και διδάγματα. Ομως, είναι ήδη ολοφάνερες οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη, προσωπικά, που όχι μόνον δεν επέβαλε τα αυτονόητα στον υπουργό του, αλλά επιμένει να τον διατηρεί στη θέση του, δείχνοντας και μ' αυτό τον τρόπο το ύφος και το ήθος της κυβερνητικής εξουσίας.

«Είμαι στη διάθεση του "Ριζοσπάστη" ως υπερασπιστής στην άδικη πολιτική επίθεση που γίνεται εναντίον του.

Θεωρώ ότι η μήνυση αυτή δεν είναι μια προσωπική μήνυση εναντίον του, αλλά προσβάλλει τα βάθρα της ελευθεροτυπίας και είναι πολιτική επίθεση εναντίον του "Ριζοσπάστη", ο οποίος, άσχετα από τις οποιεσδήποτε προσωπικές απόψεις που μπορεί να έχει ο καθένας, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι υπερασπίζεται τα δίκαια αιτήματα των καταπιεζομένων».