Associated Press

Τη φρίκη της επόμενης μέρας αντικρίζει και το τρίχρονο κοριτσάκι που επιβίωσε του κυκλώνα. Εγκαταλειμμένο όχι απ' τη μητέρα, αλλά απ' το σύστημα του μεγάλου κεφαλαίου...

Από τα μέσα της περασμένης βδομάδας, τα περισσότερα ΜΜΕ στις ΗΠΑ μετέδιδαν ακούραστα συνεχείς ανταποκρίσεις και προειδοποιήσεις από τα ειδικά επιστημονικά κέντρα που παρακολουθούσαν τη δημιουργία και την εξέλιξη του κυκλώνα «Κατρίνα». Μέχρι που φθάσαμε στο περασμένο Σαββατοκύριακο, οπότε η κυβέρνηση του Τζ.Ου. Μπους άρχισε να καλεί τους πληθυσμούς στις πολιτείες της Λουιζιάνα, του Μισισιπή και της Αλαμπάμα να εγκαταλείψουν αναγκαστικά τις εστίες τους, με δικά τους μέσα, «προς ασφαλέστερες» περιοχές της βορειοαμερικανικής ενδοχώρας...

Associated Press

Με το μωρό στο ένα χέρι, και με το άλλο να καλύπτεις τον συνάνθρωπό σου που ξεψύχησε μέσα(!) στο προσωρινό καταφύγιο του σταδίου «Σούπερντομ» της Λουιζιάνα...

Τουλάχιστον 1.200.000 Αμερικανοί υπολογίζεται πως κατάφεραν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους πριν να ξεσπάσει ο κυκλώνας «Κατρίνα».

Οι πιο άτυχοι - φτωχοί, ηλικιωμένοι, ασθενείς, τουρίστες... - αφέθηκαν σε πρόχειρα μέτρα «αυτοπροστασίας» ή «στεγάστηκαν» σε πρόχειρους καταυλισμούς... ξενοδοχείων, μοτέλ ή σταδίων, όπως το γιγαντιαίο στάδιο «Σούπερντομ» της Λουιζιάνα...

Σήμερα, και οι μεν (1.200.000 Αμερικανοί που διέφυγαν με τα αυτοκίνητά τους) και οι δε (πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι που «ξέμειναν»), είναι βυθισμένοι στην απελπισία.

Οι πρώτοι γιατί οι καταχρεωμένες πιστωτικές κάρτες και τα ανύπαρκτα μετρητά έχουν εξαντληθεί από τα μέσα της βδομάδας, αδυνατώντας, ως εκ τούτου, να πληρώσουν τα έξοδα διαμονής σε ξενοδοχεία και μοτέλ και να αναζητούν, χαμένοι στο δρόμο για την «επιστροφή», κάποιο προσωρινό κέντρο βοήθειας... του «Ερυθρού Σταυρού» ή του «Στρατού Σωτηρίας»...

Οι δεύτεροι, οι επιζήσαντες του Μισισιπή, της Λουιζιάνα και της Αλαμπάμα, είναι βουτηγμένοι στα νερά και στην απελπισία. Δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνη». Δεν έχουν - μέσα στον υδάτινο εφιάλτη τους - πόσιμο νερό, ούτε τρόφιμα, ούτε φάρμακα. Οι καταστροφές χτύπησαν και τα πρόχειρα καταφύγια σε ξενοδοχεία, σχολεία και στάδια, με πρώτο το στάδιο «Σούπερντομ» της Λουιζιάνα που υπέστη ρωγμές από τη σφοδρή καταιγίδα και οι 20.000 ηλικιωμένοι, ασθενείς, φτωχοί και γυναικόπαιδα και τουρίστες που είχαν καταφύγει, ετοιμάζονταν στα τέλη της βδομάδας να εκκενώσουν το γιγαντιαίο κλειστό στάδιο για να μη γίνει, αργά ή γρήγορα, το φέρετρό τους...

Τα κρούσματα λεηλασίας που άρχισαν να εκδηλώνονται δεν περιορίζονταν - όπως έσπευσαν να υποδείξουν κάποια αμερικάνικα δίκτυα... - σε επιδρομές στα ...καζίνα. Αρκετοί από τους επιζήσαντες σε Μισισιπή και Λουιζιάνα, πολύ απλά, έσπαγαν τις βιτρίνες πλημμυρισμένων εμπορικών κέντρων σε αναζήτηση πόσιμου νερού και τροφίμων... Ετσι κι αλλιώς, η «μητρόπολη του σύγχρονου καπιταλισμού» τους είχε από καιρό αφήσει στην τύχη τους... Ετσι, αυτό που νιώθουν σήμερα οι επιβιώσαντες στη Λουιζιάνα και στο Μισισιπή δεν είναι παρά μία από τις πιο απάνθρωπες όψεις του μεγάλου κεφαλαίου. Που προκειμένου να τονωθεί και να γιγαντωθεί περαιτέρω, τους εξοστρακίζει στη «ζώνη του λυκόφωτος» χαρίζοντάς τους δωρεάν «κρουαζιέρες» στο χωροχρόνο του 18^ου αιώνα: Χωρίς ηλεκτρισμό, τρεχούμενο νερό, αποχέτευση, τρόφιμα, ασφαλή στέγαση, τηλεπικοινωνίες...

Ομως, ακόμη και μετά την καταστροφή, η ανυπαρξία της κυβέρνησης Τζ.Ου. Μπους, η απροθυμία του κεντρικού συστήματος να αντεπεξέλθει στο ελάχιστο στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη σίτιση, στη στέγαση, στη φροντίδα γενικότερα όσων επέζησαν του κυκλώνα «Κατρίνα», αντικατόπτριζε τη γενικότερη αγκύλωση και την προχειρότητα της ετεροχρονισμένης «βοήθειας» που σε πρώτη φάση περιορίστηκε σε: αποστολές 20.000 στρατιωτών και ειδικών δυνάμεων, στην επιβολή στρατιωτικού νόμου και περιφρούρηση των καζίνο και των μεγάλων εμπορικών κέντρων από τις μονάδες των Εθνοφρουρών που έσπευσαν να επιβάλουν την «τάξη», εξακολουθώντας να αφήνουν τους χιλιάδες επιζήσαντες στην τύχη τους ή στην καλή θέληση οργανώσεων όπως ο «Ερυθρός Σταυρός» και ο «Στρατός Σωτηρίας».

Οσο για τον απολογισμό του «Κατρίνα»; Μόνο στο Μπιλόξι του Μισισιπή οι νεκροί υπολογίζονται σε «αρκετές εκατοντάδες». Στην πόλη της Νέας Ορλεάνης, σύμφωνα με το δήμαρχό της, «σε τουλάχιστον χιλιάδες»... Οι υλικές καταστροφές είναι υπολογίσιμες μόνον από τα στελέχη των πολυεθνικών ασφαλιστικών εταιριών που τις ανεβάζουν το λιγότερο σε «25 δισ. δολάρια». Καμία κουβέντα για δωρεάν περίθαλψη των πληγέντων. Κανένας υπολογισμός - πολύ περισσότερο... - για τη δωρεάν στέγαση των πλημμυροπαθών. Πέραν ίσως από τις μεγάλες κατασκευαστικές, π.χ. όμιλος «Μπεχτέλ», που θα οραματίζεται καινούρια κέρδη από την ανοικοδόμηση όταν και όποτε αρχίσει στις - ως πρότινος άναρχα δομημένες - κατεστραμμένες αστικές περιοχές του Μισισιπή...

Η «Κατρίνα» δήλωνε σαν άλλος, αντεστραμμένου τύπου «Νέρωνας», ο Τζ.Ου. Μπους την Πέμπτη, «έχει αφήσει γερά τα σημάδια της στις ΗΠΑ»... «Θα χρειαστούν χρόνια για να συνέλθουν οι πληγείσες πολιτείες... Εμείς θα προσευχόμαστε... και θα αναλάβουμε την επιχείρηση βοήθειας για μία από τις χειρότερες φυσικές καταστροφές που χτύπησαν τη χώρα...».

Ομως πόσο «φυσικές» ήταν οι καταστροφές που έσπειρε ο κυκλώνας «Κατρίνα»; Στις αρχές της βδομάδας, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», επισήμαναν κάποιους άλλους, μη φυσικούς, παράγοντες που επιδείνωσαν τις δραματικές συνέπειες της επέλασης του κυκλώνα: Την άναρχη οικιστική δόμηση. Τη συστηματική επιχωμάτωση του ποταμού Μισισιπή, με συνέπεια την αύξηση της ταχύτητας της ροής των υδάτων, που κατέστρεψαν με τη σειρά τους ποταμίσιες νησίδες και άλλα φυσικά μέσα προστασίας... Τις συνδυασμένες αδιάκοπες αντλήσεις πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού, που χαμήλωσαν - μέσα σε λιγότερο από 100 χρόνια - το έδαφος στην περιοχή κατά ένα μέτρο...

Θα μπορούσε λοιπόν η καταστροφή να ήταν μικρότερη; Σίγουρα ναι! Πέρσι, περίπου τέτοιο καιρό, σε διάστημα ενός και μόνο μήνα, δύο ισχυροί τυφώνες προκάλεσαν στις χώρες της Καραϊβικής πολλούς θανάτους, καθώς και υλικές ζημιές ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Εκτός από την Κούβα όπου τα θύματα, στο πέρασμα του πρώτου τυφώνα «Τσάρλι», ήταν μόνο τέσσερα...

Λίγο μετά, χωρίς να έχει συνέλθει εντελώς η χώρα από το χτύπημα του πρώτου τυφώνα, ανασκουμπώθηκε να προετοιμαστεί για την περίπτωση που ο δεύτερος τυφώνας, «Ιβάν» (ισχυρότερος από τον προηγούμενο, με ανέμους άνω των 200 χλμ. την ώρα) έπληττε το νησί. Γιατί στην περίπτωση της Κούβας τα θύματα ήταν μόλις τέσσερα, ενώ σήμερα σε Μισισιπή και Νέα Ορλεάνη θρηνούν χιλιάδες; Επειδή, μεταξύ άλλων, είχε προηγηθεί μία γιγαντιαία επιχείρηση εκκένωσης, αφού πάνω από 1.898.000 άτομα (ανάμεσά τους και 8.000 τουρίστες) μεταφέρθηκαν από τις περιοχές που πιθανώς να έπληττε ιδιαίτερα ο τυφώνας σε άλλες ασφαλέστερες... Ανάλογες προσπάθειες είχαν καταβληθεί και το 1998, όπου και πάλι στην Κούβα, ο τυφώνας «Τζορτζ» προκάλεσε μόνον τέσσερις νεκρούς ενώ σε άλλες χώρες τουλάχιστον 600...

Ο «Ρ» μάλιστα, στο φύλλο της 26^ης Σεπτέμβρη 2004, είχε επισημάνει σε άρθρο του τα εύσημα που έδωσε στις αρχές της Κούβας ο Σαλβάνο Μπρισένιο, διευθυντής της Διεθνούς Στρατηγικής για τη Μείωση των Καταστροφών του ΟΗΕ. Ο Μπρισένιο, είχε υπογραμμίσει πως η επιτυχία της Κούβας έγκειται βασικά και στη διαπαιδαγώγηση του πληθυσμού που από νεαρή ηλικία «πληροφορείται συνεχώς και εκπαιδεύεται πώς να αντιμετωπίσει τις φυσικές καταστροφές». Το κουβανικό μοντέλο πολιτικής προστασίας, είχε πει τότε ο Μπρισένιο, «θα μπορούσαν να το εφαρμόσουν πολύ απλά και άλλες χώρες με παρόμοιες οικονομικές δυνατότητες ή χώρες με πολύ περισσότερους πόρους, που δεν προστατεύουν τον πληθυσμό τους με την ίδια αποτελεσματικότητα που το πράττει η Κούβα»...

Οι τυφώνες της τελευταίας δεκαετίας προκάλεσαν και πάλι εκατόμβες θυμάτων όχι μόνον στις ΗΠΑ αλλά και σε πολλές χώρες της Καραϊβικής και της Κεντρικής Αμερικής.

-- Το 1992, ο τυφώνας «Αντριου» σαρώνει τη νότια Φλόριδα και τις Μπαχάμες, προκαλώντας στις νότιες ΗΠΑ (ανάμεσά τους η Λουιζιάνα...) το θάνατο 23 ατόμων και στις Μπαχάμες το θάνατο άλλων τριών. Οι υλικές ζημιές ξεπέρασαν τα 26,5 δισ. δολάρια.

-- Το 1998, ο τυφώνας «Μιτς» χτυπά αλύπητα την Κεντρική Αμερική. Οι νεκροί ξεπερνούν τις 11.000 εκ των οποίων το 60% αφορά τον λαό της Ονδούρας. Οι υλικές ζημιές ξεπερνούν τα 5,5 δισ. δολάρια.

-- Το 1998, ο τυφώνας «Τζορτζ» χτυπά τις χώρες της Καραϊβικής και τις ακτές της Φλόριδα προκαλώντας το θάνατο 200 ως 600 ανθρώπων. Στην Κούβα αναφέρθηκε ο θάνατος μόνον τεσσάρων.

-- Το 2004, ο τυφώνας «Ιβάν» και κατόπιν ο «Τσάρλι» χτυπούν την Καραϊβική προκαλώντας εκατοντάδες θανάτους σε Αϊτή, Δομινικανή Δημοκρατία. Στη Φλόριδα των ΗΠΑ αναφέρεται ο θάνατος τουλάχιστον 23 ατόμων, όχι όμως και στην Κούβα που εξαιτίας του καλά οργανωμένου σχεδίου εκκένωσης και προστασίας του πληθυσμού, ο θάνατος χτυπά μόνον τέσσερα άτομα..

Δεν είναι εφιάλτης. Είναι πραγματικότητα. Συμβαίνει στην πιο πλούσια ιμπεριαλιστική χώρα του κόσμου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από την αποκάλυψη της αγριότητας του απάνθρωπου συστήματος είναι ακριβώς το γεγονός πως δείχνει έτσι ωμά τον «εαυτό» του σε όλο τον κόσμο. Επιβεβαιώνει πως αυτή η απανθρωπιά είναι δυνατόν να συμβαίνει. Μέσα από τη δυστυχία των παραιτημένων στη μοίρα τους κατοίκων της Νέας Ορλεάνης διαπαιδαγωγεί -υποδείχνει τους δικούς της δρόμους προς τον πλούτο και την ευημερία. Διαδίδει την ασχήμια του συστήματός της και υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να δημιουργεί πλέον μια καινούρια αρχή σε περιπτώσεις μεγάλων καταστροφών και μαζικής δυστυχίας του τύπου: «Εδώ στις ΗΠΑ τους εγκατέλειψαν στη μοίρα τους.., εμείς που είμαστε και φτωχότεροι..,» ή ακόμα πιο κυνικά και αμερικάνικα «Στις ΗΠΑ είναι ο καθένας για τον εαυτό του και γι' αυτό υπάρχει πλούτος...».

Δεν ατύχησαν. Δεν αιφνιδιάστηκαν. Δεν έπεσαν έξω σε καμία πρόβλεψη. Δεν τους έλειψαν τα τεχνικά μέσα ή οι υποδομές. Καμιά ανυπαρξία κρατικού μηχανισμού. Και δεν ήταν καθόλου απροετοίμαστοι. Ο,τι έχουν κάνει μέχρι αυτή τη στιγμή ήταν για ό,τι ήταν προετοιμασμένοι από καιρό. Τα έκαναν όλα τέλεια με βάση τις προδιαγραφές του απάνθρωπου εγκληματικού συστήματος. Τήρησαν την αρχή «κόψτε το λαιμό σας» και όποιος ζήσει έζησε... Το μυστικό της επιτυχίας τους, που το διαδίδουν με κυνισμό σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το ίδιο κάνουν και τώρα, που η τραγωδία είναι ακόμα σε εξέλιξη.

Σιγά τώρα κοτζάμ ΗΠΑ, έστω και αν δεν υπολόγισαν για παράδειγμα σωστά την εκκένωση του πληθυσμού, να μην είχαν τη δυνατότητα να στείλουν εγκαίρως σωστικά συνεργεία, ή επισιτιστική βοήθεια, ή να οργανώσουν ξενώνες και νοσοκομεία υποδοχής... Αλλο είναι το ζήτημα. Βρίσκονται σε εντελώς διαφορετική λογική, που πλέον δεν ενδιαφέρονται ούτε να την καμουφλάρουν. Ισα - ίσα διαπαιδαγωγούνται και διαπαιδαγωγούν με αυτήν. Την «ο θάνατός σου η ζωή μου...».

Τίποτα δεν είναι εφιάλτης. Είναι πραγματικότητα που διαδίδεται και υπάρχει κίνδυνος να δημιουργήσει εφιαλτική πραγματικότητα για όλους μας. Δεν είναι φανταστικές οι δηλώσεις των κυβερνητικών αρμοδίων των ΗΠΑ περί «ατομικής ευθύνης...». Αυτή η αρχή τηρήθηκε και τηρείται στο ακέραιο. Τους ανακοίνωσαν για παράδειγμα πως έρχεται κυκλώνας και να εκκενώσουν την περιοχή. Ετσι μόνοι τους και... όποιος μπορεί και αντέχει. Και ας πάει όπου νομίζει και για όσο έχει χρήματα. Αν τελειώσουν τα χρήματά του κάπου στο δρόμο, μπορεί να τον συλλάβουν και για αλητεία... Τα ίδια και πολύ χειρότερα και γι' αυτούς που έμειναν. Αν γλίτωσαν από τα κύματα, ή το κρύο και την πείνα, κινδυνεύουν να πάνε από καμιά σφαίρα, όταν δοκιμάσουν να βρουν κάτι για να επιβιώσουν...

Δηλαδή το καπιταλιστικό κράτος τους αντιμετωπίζει σαν να φταίνε αυτοί που υπάρχουν, που ζούσαν στη Νέα Ορλεάνη και που ήρθε εκεί και χτύπησε ο κυκλώνας και τώρα το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν είναι ...να μην υπάρχουν. Φαινομενικός παραλογισμός, που όμως είναι η λογική του συστήματος, που στην περίπτωση της Νέας Ορλεάνης τηρήθηκε στην εντέλεια. Ενα σύστημα που διατηρείται και διαιωνίζεται ακριβώς μ' αυτές του τις ανισορροπίες - αντιθέσεις. Ενα σύστημα που κρύβει χιλιάδες νεκρούς λες και είναι σκουπίδια και τους σπρώχνει κάτω από το χαλί για να μη φαίνονται. Που αφήνει άλλες χιλιάδες να πεθάνουν για να μην το ενοχλούν με απαιτήσεις, ενώ προσπαθεί να υποτάξει τον υπόλοιπο κόσμο.

Πρόκειται για το ίδιο σύστημα που κάποιοι βαυκαλίζονται και του ζητούν να βοηθήσει τις φτωχές χώρες, ή τέλος πάντων παριστάνουν πως του ζητούν, για να κάνουν τα δικά τους παιχνίδια. Λες και δεν ξέρουν, οι ανόητοι, γιατί ενδιαφέρονται για παράδειγμα για την Αφρική οι ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ. Αν ήταν για «βοήθεια» θα βοηθούσαν πρώτα τους κατοίκους της Νέας Ορλεάνης και δε θα τους άφηναν να πεθαίνουν τρώγοντας στην κυριολεξία ο ένας τον άλλο...

Πρόκειται για το ίδιο σύστημα, που, κατά κλίμακα και ανάλογα τους συσχετισμούς, επιχειρεί αυτή ακριβώς την αγριότητά του να την επιβάλει σε ολόκληρο τον κόσμο. Για παράδειγμα, σε εμάς τους Ελληνες δεν είναι καθόλου άγνωστη η φράση περί «ατομικής ευθύνης». Σε πόσες και πόσες περιπτώσεις με σεισμούς, πυρκαγιές, πλημμύρες και άλλες καταστροφές δεν έχει ακουστεί αυτό το τροπάρι και στη χώρα μας; Τόσο από κυβερνητικούς αρμόδιους, όσο και από τα παπαγαλάκια τους στη δημοσιολογία. Δεν κάνουν κανένα λάθος ούτε αυτοί. Ισα - ίσα το αντίθετο. Θέλουν να χωνευτεί στην κοινωνική συνείδηση αυτή ακριβώς η άγρια φύση. Το αίμα που δίνει ζωή στα όργανα του καπιταλισμού και τα διατηρεί σε κίνηση... Το πολύ πραγματικό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που είπε κάποιος αστυνομικός στις οθόνες της τηλεόρασης, είναι ο κόσμος τους.

Ολη αυτή η φρίκη είναι πραγματικότητα. Είναι μια διαρκής απειλή για τον κόσμο. Είναι η πιο πιστή εφαρμογή των αρχών που διατηρούν το άδικο σύστημα της εκμετάλλευσης στην ύπαρξή του. Η Νέα Ορλεάνη δεν είναι το ακραίο παράδειγμα. Είναι το παράδειγμα που επέτρεψαν οι συσχετισμοί στην πιο πλούσια ιμπεριαλιστική χώρα να γίνει πραγματικότητα. Ισως διαφορετικοί συσχετισμοί σε άλλες χώρες καθυστερούν την εκδήλωση από τόσο τερατώδεις εκδοχές του συστήματος. Αυτό δε σημαίνει πως δε βρίσκονται στη φύση του και δε ζητούν να ξεπεταχτούν...

Αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν είναι ούτε μοναδική, ούτε οριστική. Ούτε και ποτέ θα γίνει τίποτα από τα δύο, γιατί η ιστορική εξέλιξη την έχει ήδη απορρίψει. Υπάρχει ανώτερο κοινωνικό σύστημα, ο σοσιαλισμός. Για παράδειγμα η φτωχή μικρή Κούβα την περασμένη μόνο χρονιά χτυπήθηκε δυο φορές από τους κυκλώνες. Χάρη στην έγκαιρη επέμβαση και το σχεδιασμό, οι ανθρώπινες απώλειες ήταν μηδαμινές και τις υλικές ζημιές σχεδιασμένα και συντονισμένα τις αντιμετωπίζει η κοινωνία ολόκληρη. Ούτε εδώ είχαμε καμιά σύμπτωση. Η ανώτερη φύση του συστήματος που έρχεται με τον αγώνα των ανθρώπων δημιουργεί και ανώτερη, με μοναδικό κριτήριο και υπέρτατη αξία την ανθρώπινη ζωή και ευημερία, πραγματικότητα... Πάμε να φύγουμε οριστικά από τις «Νέες Ορλεάνες»...