«Αξίζει φίλε μου για ένα όνειρο να υπάρχεις ακόμη και αν πέσει η φωτιά του να σε κάψει». Αυτό το όνειρο μπορεί να είναι μια καλύτερη παιδεία, μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις και ναρκωτικά, ανθρώπινα δικαιώματα για όλους, ειρήνη, όχι στο φασισμό, στον πόλεμο, τις κτηνωδίες. Ονειρα και ιδανικά, που ο λαός μας πολέμησε, αγωνίστηκε, κατάκτησε.

Για όλα αυτά προσπάθησαν να βάλουν και το δικό τους λιθαράκι, να στείλουν τα μηνύματά τους, να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο και οι μαθητές της Ιωννιδείου Σχολής. Η πένα τους έγινε βήμα καταγγελίας. Οι εργασίες τους κραυγή προς ευαισθητοποίηση. Τα τραγούδια τους αγανάκτηση.

«Θυσιάζοντας» τον ελεύθερο χρόνο τους, βάζοντας περίσσιο κέφι και μεράκι, «έστησαν» - το περασμένο Σαββατοκύριακο 10 - 11 Μάρτη - το δικό τους βήμα ερασιτεχνικής δημιουργίας στέλνοντας μήνυμα - μέσα από το 1ο Πολιτιστικό Διήμερο - ότι θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Δεν μπορούσε να τους αφήσει αδρανείς, αδιάφορους η κτηνωδία του πολέμου, ο ψεύτικος κόσμος των ναρκωτικών, τα Λευκά Κελιά της Τουρκίας, η καταπάτηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος.

Επιστράτευσαν τη φαντασία τους, έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις. Θυσίασαν τον ύπνο τους. «Στρίμωξαν» ακόμη περισσότερο το καθημερινό πρόγραμμα που λέγεται σχολείο - φροντιστήριο - διάβασμα. Κόντρα σε όλες εκείνες τις προσπάθειες που έγιναν από το διευθυντή και μερίδα καθηγητών - όπως κατήγγειλαν οι μαθητές - ώστε το φεστιβάλ να μην πραγματοποιηθεί. Εδωσαν τον αγώνα τους μέσα στο σχολείο τους και το πολιτιστικό διήμερο έγινε πραγματικότητα. Πλούσια τα μηνύματα που έστειλαν και αντλήθηκαν έτσι απλά, αληθινά, αβίαστα. Είναι νέα παιδιά και αν μη τι άλλο σκέφτονται και θέλουν έναν καλύτερο κόσμο. Και αυτό αποδεικνύουν καθημερινά...

Και τις δύο μέρες του Φεστιβάλ οι μαθητές προβληματίστηκαν, δημιούργησαν, αλλά τραγούδησαν και χόρεψαν. Την πρώτη μέρα του φεστιβάλ οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να «δραπετεύσουν» με τα τραγούδια από τα συγκροτήματα «Bliss», «Κικέρωνες» και «Πίσω απ' το φως», ενώ τη δεύτερη μέρα διασκέδασαν με τους «Mosquitos Flying», «Ρακένδυτες μνήμες» και το μουσικό συγκρότημα από το 2ο ΕΛ και 8ο ΤΕΕ Δραπετσώνας.

«Θέλαμε να δείξουμε την ευαισθητοποίησή μας στα προβλήματα που υπάρχουν, να τα "φέρουμε" μέσα στα σχολείο μας, να τα καταλάβουμε και να μπορέσουμε να βοηθήσουμε. Ο πόλεμος, τα ναρκωτικά και όλα τα προβλήματα μάς καίνε», μας λέει η Δέσποινα Λεπενιώτη, μέλος του 15μελούς. «Αποδείξαμε ότι δεν αγνοούμε τα πάντα», συμπληρώνει η Ευγενία Λαμπροπούλου, μαθήτρια της Α' Λυκείου για να συνεχίσει: «Ηταν ένας τρόπος να γνωρίσουμε τα προβλήματα, να βρούμε λύσεις και μέσα από την πολιτιστική μας παρέμβαση να θίξουμε αυτά που μας απασχολούν. Σήμερα αυτό που επιδιώκουν είναι μια νεολαία κοιμισμένη, χωρίς να παίρνει πρωτοβουλίες. Μας θέλουν τα ρομποτάκια τους. Οταν κάναμε καταλήψεις και αγωνιζόμασταν μας έλεγαν αλήτες. Εμείς βρήκαμε όμως τρόπο να εκφράσουμε την αντίθεσή μας με όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, στο σπίτι μας, στη χώρα μας».

«Συζητήσαμε για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και είπαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Δεν μπορούσαμε να αδρανήσουμε. Επομένως αποφασίσαμε ότι με ένα τέτοιο πολιτιστικό φεστιβάλ θα μπορούσαμε να αφυπνίσουμε τα παιδιά και να μπορέσουμε και εμείς να κάνουμε κάτι για τον κόσμο που υποφέρει. Με βάση αυτό ξεκινήσαμε αυτή τη δουλιά», μας είπε η Κλεοπάτρα Οικονομίδου, μαθήτρια της Α' Λυκείου.

«Μη στοχεύεις στο θάνατο. Βάλε στόχο στη ζωή». «Οι φίλοι μου μου είπαν ότι θα με ανεβάσει. Δε μου είπαν όμως πώς θα με καταντήσει. Ναι στη ζωή, όχι στα ναρκωτικά». Μηνύματα που αποτυπώνονταν στις εργασίες που επιμελήθηκαν οι μαθητές. Το πρόβλημα άλλωστε των ναρκωτικών δηλώνουν ότι «τους καίει». Δεν μπορούν να αρκεστούν στους ψεύτικους παραδείσους. Λένε όχι στα ναρκωτικά και σε κάθε είδους εξάρτηση.

Το πρόβλημα των ναρκωτικών επέλεξαν να παρουσιάσουν και με ένα από τα θεατρικά που διάλεξαν. «Επίγειος Παράδεισος», ο τίτλος του. Η Χρυσάνθη, μας λέει για το θεατρικό αυτό: «Αναφέρεται σ' έναν ναρκομανή που έχει πεθάνει και πλάθει στο μυαλό του ένα τελευταίο παραμύθι περί παραδείσου. Στο τέλος αποδεικνύεται ότι όλα αυτά ήταν ψεύτικα και ότι η ίδια η ζωή που έζησε ήταν ψεύτικη». Με την επιλογή αυτή, όπως μας είπε η Χρυσάνθη ήθελαν οι μαθητές να στείλουν το μήνυμα ότι «μπορεί τα ναρκωτικά να υπόσχονται έναν παράδεισο αλλά στην πορεία αυτά που δίνει δεν είναι ένας παράδεισος. Αυτό που δίνουν είναι μια πραγματική κόλαση».

«Καλωσήρθατε στο Αουσβιτς». Με τα λόγια αυτά ξεκίνησε η μαθήτρια Χριστίνα Νομικού να περιγράφει την κτηνωδία, τα μαρτύρια, τους βασανισμούς και τα εγκλήματα που έγιναν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Εικόνες που προβλήθηκαν σε σλάιτς. Εικόνες φρίκης, που συνόδευαν την κτηνωδία του φασισμού και μένουν ακόμη χαραγμένες στη μνήμη κάποιων...

«Δύο είναι τα σκληρότερα μαθήματα που απορρέουν από τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Το πρώτο ότι το ανθρώπινο είδος είναι ικανό για μια τέτοια θηριωδία και το δεύτερο ότι οι άνθρωποι μπορούν να συνηθίσουν τόσο πολύ την αγριότητα που να μην τους ενοχλεί. Μπορούν να συνηθίσουν να βλέπουν ανθρώπους να περιμένουν για να μπουν στο θάλαμο αερίων. Να αναπνέουν τη μυρωδιά από τους φούρνους που έκαιγαν τα πτώματα. Να περπατάνε πάνω στα αποκαϊδια από τα ανθρώπινα κόκαλα που ρίχνονταν στους χωματόδρομους για χαλίκι», λέει και το ακροατήριο ανατριχιάζει. Η φρίκη είναι έκδηλη στα μάτια.

«Αυτός ήταν ο φασισμός». Ομως αυτός ο φασισμός «συνεχίζει ακόμα και σήμερα τη δράση του, αλλάζοντας σημαίες και χρώματα. Τα παιδιά του Ιρακ, του Ιραν, της Παλαιστίνης, της Γιουγκοσλαβίας ξέρουν καλά ότι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει. Γι' αυτό καλά θα κάνουν όσοι ανέχονται ακόμα σήμερα τα φασιστικά κατάλοιπα να ντραπούν έστω και τώρα και να τα σκουπίσουν μια για πάντα από προσώπου της γης».

Η συνέχεια διαγράφεται μέσα από το θεατρικό. «Η Ανάκριση» του Π. Βάιζ, με τα πρακτικά από τη δίκη του Αουσβιτς. Με την επιλογή του συγκεκριμένου έργου, αλλά και την προβολή του σλάιτς, οι μαθητές επιδίωξαν να δείξουν όχι μόνο τη βαρβαρότητα και τα εγκλήματα που έγιναν, αλλά και το πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα που πηγάζουν μέχρι και σήμερα.

«Κατάλοιπα φασιστοειδών υπάρχουν και σήμερα. Αλωνίζουν, βρίσκονται παντού. Με την επιλογή αυτού του κείμενο στέλνουμε μήνυμα ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα όσο θέλουν να πιστεύουμε», μας λέει η Χρ. Νομικού, μέλος του 15μελούς Μαθητικού Συμβουλίου και υπεύθυνη για το θεατρικό. «Και τα παιδιά που συμμετείχαν πήραν πολλά πράγματα απ' αυτό. Εμαθαν πράγματα που τα κρύβουν συνειδητά στα σχολικά βιβλία, για τους λόγους αυτούς που γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά», είπε.

Ομως πέρα από το θεατρικό, οι μαθητές της Ιωννιδείου έκαναν εργασίες πάνω στον πόλεμο, τα Λευκά Κελιά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις οποίες και εξέθεσαν σε διαμορφωμένους χώρους σε αίθουσες του σχολείου τους.

Η Εύη Καραΐσκου που επιμελήθηκε την εργασία για τα Λευκά Κελιά της Τουρκίας, μας είπε ότι «θέλαμε να ενημερωθεί ο κόσμος, γιατί δεν έχουν ιδέα, δε γνωρίζουν, για τα νέου τύπου κελιά που δημιουργούν στην Τουρκία. Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες. Εμείς θέλουμε να πούμε ότι όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή. Να ευχηθώ και κάτι άλλο. Ειρήνη σε όλο τον κόσμο».