Το «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» του Γιώργου Κιμούλη απέκτησε «Μικρή Σκηνή», όπου ανεβάζει τη «Δίκη» (διασκευή του καφκικού μυθιστορήματος). Ενα μυθιστόρημα για την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, τη σχέση του με την εξουσία, το αίσθημα ενοχής και τη σύγκρουση με το περιβάλλον του. Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, διαδραματίζεται η ιστορία του καφκικού Ιωσήφ Κ., ο οποίος μια μέρα συλλαμβάνεται δίχως να γνωρίζει το λόγο. Προσπαθώντας ν' ανακαλύψει το γιατί, βυθίζεται όλο και περισσότερο στα εφιαλτικά γρανάζια της γραφειοκρατίας. Αναζητά μάταια βοήθεια και οδηγείται σε ένα κωμικοτραγικό τέλος.
Η προσπάθεια, που στεγάζεται στο θεατράκι της δραματικής του σχολής, θα ξεκινήσει στα μέσα του μήνα, και στοχεύει στη δημιουργία παραστάσεων με συντελεστές νέους καλλιτέχνες από το δυναμικό της σχολής, αλλά και εκτός αυτής.
Η διασκευή του μυθιστορήματος και η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Κιμούλη. Η εικαστική επιμέλεια του ζωγράφου Βαγγέλη Γκόκα. Οι φωτισμοί της Μαρίας Δερμιτζάκη.
Ο πρωταγωνιστής συνθέτει τη μουσική του, περνώντας τους ήχους της φύσης μέσα από υπερσύγχρονα μηχανήματα. Στερημένος, όμως, την αγάπη, κλεισμένος σπίτι του τέσσερα χρόνια, δεν μπορεί να συνθέσει το παραμικρό. Ξαφνικά, ξανασμίγει με τη λατρεμένη κόρη του, με τον όρο ν' αποδείξει ότι μπορεί να της προσφέρει την απαραίτητη οικογενειακή θαλπωρή. Μηχανεύεται διάφορους τρόπους να παραστήσει ότι ζει μια κανονική ζωή. Αλλά τα πράγματα δεν πάνε καλά, αφού στη μέση μπαίνει ο έρωτας... και του θυμίζει ότι για να βρει ο άνθρωπος τον ήχο της αγάπης, χρειάζεται κάτι παραπάνω από το ταλέντο και την τεχνολογία.
Οπως σήμερα το ΕΪΤΖ αποτελεί μια μεγάλη κοινωνικοηθική νόσο, μαρτύριο αμέτρητων ανθρώπων, που ακόμα και από «αμαρτία γονέων» παιδεύει και τέκνα, έτσι μάστιγα στην εποχή του Ιψεν (και μέχρι τη φαρμακευτική καταπολέμησή της) ήταν η σύφιλη (νόσος παιδεύουσα πολύμορφα επτά γενιές, έλεγαν οι παλιοί). Τη νόσο της σύφιλης, ως πρόσχημα, μεταχειρίστηκε ο κορυφαίος δραματουργός, πρωτοπόρος του κριτικού κοινωνικού ρεαλισμού στο θέατρο, Ιψεν, στο αριστουργηματικό δράμα του «Βρικόλακες», για να μιλήσει για άλλες μάστιγες της αστικής κοινωνίας σε βάρος των δικαιωμάτων, των πόθων και της φύσης του ανθρώπου. Για να καυτηριάσει τους «βρικόλακες» μιας βαριά νοσούσας κοινωνίας. Την υποκρισία, τον πουριτανισμό, τον εκφυλισμό, το ρόλο της εκκλησίας, τη θρησκοληπτική τύφλωση, αλλά και το θεσμό του γάμου σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία θεωρούσε προνόμιο, ως εκ φύσεως, και επόμενα συγχωρητέες, τις εξωσυζυγικές ερωτικές σχέσεις του άνδρα, αλλά και απαγορευμένα, ως εκ φύσεως, όλα τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα της γυναίκας και κάθε γυναίκα «ιδιοκτησία» κάποιου άνδρα. Τη σύζυγο «ιδιοκτησία» ακόμα και ενός έκφυλου, μοιχού συζύγου - αφέντη και κάθε κόρη «ιδιοκτησία» ακόμα και ενός θετού και εκπορνευτή πατέρα - αφέντη. Το αγέραστο αυτό ιψενικό έργο (γράφτηκε το 1881), που δεν παύει να συναρπάζει με τη δραματουργική δύναμη και οικονομία του, με την ψυχογραφική και χαρακτηρολογική εμβέλεια των προσώπων, αλλά και με την κοινωνική αλήθεια του, ανέβασε, σε θεατρικά εύγλωττη μετάφραση (Μαργαρίτα Μέλμπεργκ) ο Αντώνης Αντύπας, σε μια ρεαλιστικού μέτρου, ατμοσφαιρική και χαμηλόφωνα «μουσική» παράσταση, από τις πιο αξιόλογες του χειμώνα. «Στυλοβάτες» της παράστασης, το λιτά και επιβλητικά ρεαλιστικό σκηνικό και τα καλαίσθητα, αρμόζοντα στην εποχή, κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, το ανησυχαστικά μελωδικό μουσικό θέμα της Ελένης Καραΐνδρου, οι σκιεροί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, που προοιωνίζονται το επερχόμενο κακό και βέβαια οι ερμηνείες. Ερμηνείες, που καθιστούν διαχρονικό, οικείο στο σύγχρονο θεατή το δράμα των προσώπων και το κοινωνικό μήνυμα του έργου. Ανθρώπινης «θερμοκρασίας» και αλήθειας είναι οι ερμηνείες της Ράνιας Οικονομίδου και του Δημήτρη Καταλειφού. Εξαιρετική η πλέον ακριβοζυγισμένη και λιτά ρεαλιστική ερμηνεία της Αγγελικής Παπαθεμελή. Σεμνή και αισθαντική του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Ο Γιάννης Καρατζογιάννης έπλασε με μέτρο τον διεφθαρμένο φτωχοδιάβολο Εγκσραντ.
Σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 7 του Μάρτη (8μ.μ.) στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» (Αμερικής 10), θα απονεμηθεί (για πέμπτη χρονιά), το Βραβείο «Δημήτρης Χορν» για το 2004. Το βραβείο είναι ετήσιο, συνοδεύεται με χρηματικό έπαθλο και απονέμεται για την καλύτερη ερμηνεία νέου άνδρα ηθοποιού, κατά την προηγούμενη θεατρική περίοδο. Την επιτροπή αποτελούν οι: Κ. Γεωργουσόπουλος (πρόεδρος), Στ. Φασουλής, Ξ. Καλογεροπούλου, Λ. Κονιόρδου.
Οι υποψήφιοι για το βραβείο του 2004 είναι οι: Νίκος Γιαλελής («Με αφορμή το χιόνι που λιώνει», «Πειραματική σκηνή» Εθνικού Θεάτρου). Νίκος Καρδώνης («Αυτό που δεν τελειώνει - Εκδοχή ΙΙ», «Πειραματική σκηνή» Εθνικού Θεάτρου). Κωνσταντίνος Παπαχρόνης («Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», «Επί Κολωνώ»). Γιάννος Περλέγκας («Τόσο όμορφα», στο «Αμόρε» και «Τραχίνιες» στο ΚΘΒΕ).