Σε μια περίοδο που βρίσκονται σε εξέλιξη τα σχέδια του Τζόρντι Μπερτομέου και της Ευρωλίγκας για αύξηση των ομάδων από τη νέα περίοδο, τα όσα συμβαίνουν σε μια σειρά από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα φανερώνουν μια πραγματικότητα που απέχει πολύ από τις φιλοδοξίες για κλειστή λίγκα - «ελίτ» στην οποία στοχεύουν στη διοίκηση της Ευρωλίγκας. Την επόμενη σεζόν προστίθενται δύο ομάδες με κλειστά συμβόλαια (Μπάγερν Μονάχου από Γερμανία και Βιλερμπάν από Γαλλία), παράλληλα όμως θα πάρουν μέρος ομάδες μη πρωταθλήτριες στις χώρες τους, εκτός τελικών ή ακόμα και από την πρώτη τετράδα, ενώ υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μέχρι και να αγωνίζεται ομάδα που δεν βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία στη χώρα της.

Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα είναι φυσικά η Ελλάδα, της οποίας ο ένας από τους δύο εκπροσώπους στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός, κινδυνεύει άμεσα να υποβιβαστεί στην Α2 - έστω και για εξωαγωνιστικούς λόγους. Επίσης: Στην Ισπανία η Μπασκόνια, μία από τις τέσσερις εκπροσώπους της χώρας, αποκλείστηκε από τη Σαραγόσα και έμεινε εκτός τετράδας. Στην Ιταλία η μοναδική εκπρόσωπος, η Αρμάνι Μιλάνο, αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τη Σάσαρι και μάλιστα με «σκούπα». Και οι τρεις αυτές ομάδες, όμως, θα αγωνιστούν κανονικά στην Ευρωλίγκα την περίοδο 2019 - 2020, καθώς έχουν συνάψει με τη διοργανώτρια αρχή τα λεγόμενα κλειστά συμβόλαια 10ετούς διάρκειας. Ετσι, ανεξάρτητα από την πορεία τους στις εγχώριες διοργανώσεις, η συμμετοχή τους δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Η εικόνα της Ευρωλίγκας την επόμενη σεζόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και προάγγελος των σχεδίων των ιθυνόντων της για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με τη συμμετοχή μόλις 18 ή 22 ή το πολύ 24 ομάδων, με κλειστές - βλέπε ανεπηρέαστες - συμμετοχές. Η ιδανική εκδοχή για τους ανθρώπους της Ευρωλίγκας, μάλιστα, είναι οι ομάδες αυτές να είναι απαλλαγμένες από τις εγχώριες υποχρεώσεις. Αποδεικνύεται έτσι ξεκάθαρα ότι ο πραγματικός στόχος του εγχειρήματος είναι η όσο γίνεται αυξημένη κερδοφορία που θα αποφέρει, κι αυτό είναι ικανό να ξεπεράσει τα αγωνιστικά κριτήρια και τις τυχόν σημαντικές αλλαγές που συμβαίνουν στο πρωτάθλημα μιας χώρας (π.χ. τιμωρία Ολυμπιακού) και να επιβάλει τη συμμετοχή ομάδων με μοναδικό κριτήριο την εμπορικότητά τους.

Την ίδια στιγμή, τα σχέδια των ιθυνόντων της Ευρωλίγκας για τη δημιουργία κλειστού πρωταθλήματος δείχνουν να ενισχύονται και από την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των ισχυρών που σημειώνεται στις εγχώριες υποχρεώσεις, με ό,τι συνέπειες δημιουργεί αυτό στο εκάστοτε πρωτάθλημα. Ειδικά φέτος τα περιστατικά ήταν ουκ λίγα.

Αναφέρουμε ενδεικτικά τις απειλές του Ολυμπιακού - στο πλαίσιο της σύγκρουσής του με τον Παναθηναϊκό - για αποχώρηση από το ελληνικό πρωτάθλημα, ανάλογες απειλές στις οποίες προχώρησε η Ρεάλ Μαδρίτης, για «μετακόμιση» στο ΝΒΑ, στο πλαίσιο του χρόνιου ανταγωνισμού της με την Μπαρτσελόνα, καθώς και τις «βολές» της Εφές κατά πάντων (τουρκικής Ομοσπονδίας, τουρκικής Λίγκας κ.ο.κ.), θεωρώντας εαυτήν αδικημένη στην κόντρα με τη Φενερμπαχτσέ. Καταστάσεις όπως οι παραπάνω κατά πολλούς αποτελούν τον «δυναμίτη» ώστε να τιναχτούν στον αέρα τα εγχώρια πρωταθλήματα.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ιθύνοντες της Ευρωλίγκας «τρίβουν τα χέρια τους», καθώς τα παραπάνω ενισχύουν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της κλειστής λίγκας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο στην περίπτωση της «κοκορομαχίας» των «αιωνίων» στην Ελλάδα όσο και σε εκείνες σε Ισπανία (Ρεάλ εναντίον Μπαρτσελόνα) και Τουρκία (Εφές εναντίον Φενέρ), οι διάφορες αντιδράσεις και απειλές εκατέρωθεν αφορούσαν τους εγχώριους ανταγωνισμούς τους και σε καμία περίπτωση την κόντρα τους σε επίπεδο Ευρωλίγκας.

Με την πρεμιέρα του περασμένου Μάρτη να έχει αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση, με τη νίκη επί του Λιχτενστάιν και την ισοπαλία με τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αυτές τις μέρες ξαναμπαίνει στη μάχη των προκριματικών του Euro 2020, υποδεχόμενη στο ΟΑΚΑ την Ιταλία και την Αρμενία για την 3η και 4η αγωνιστική του 10ου ομίλου.

Στόχος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είναι να εκμεταλλευτεί την έδρα του, να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών από τους δύο αυτούς αγώνες και να παραμείνει ψηλά στη βαθμολογία του ομίλου, διατηρώντας ακέραιες τις ελπίδες του για την κατάληψη της μίας από τις δύο πρώτες θέσεις και την πρόκριση στην τελική φάση της διοργάνωσης.

Μετά την ισοπαλία με τη Βοσνία, η οποία θεωρητικά αποτελεί τον έναν από τους δύο βασικούς αντιπάλους της Εθνικής - μαζί με τη Φινλανδία - για το στόχο της 2ης θέσης στον όμιλο πίσω από την Ιταλία, ο αγώνας απέναντι στη «Σκουάντρα Ατζούρα» καθίσταται πολύ σημαντικός για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Το οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα απέναντι στο ακλόνητο φαβορί για την πρωτιά του ομίλου θα έχει όχι μόνο βαθμολογικό αλλά και ψυχολογικό όφελος για την Εθνική ενόψει της συνέχειας.

Αυτό τόνισε και ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Αγγελος Αναστασιάδης, ο οποίος χαρακτήρισε τον αγώνα με την Ιταλία «πολύ σημαντική υπόθεση». Παραδέχτηκε το δύσκολο έργο που θα έχει η Εθνική απέναντι σε μια ισχυρή ομάδα με σπουδαίους παίκτες και σπουδαίο προπονητή (Μαντσίνι), παράλληλα όμως δεν έκρυψε την αισιοδοξία του: Επιδίωξη της Εθνικής, είπε, είναι το απόλυτο των νικών στους δύο προσεχείς εντός έδρας αγώνες. Εξέφρασε βέβαια τον προβληματισμό του για την αγωνιστική απραξία αρκετών παικτών (κάποιοι έχουν να παίξουν από τις 5 Μάη), ξεκαθάρισε όμως ότι τους έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και ότι περιμένει να εμφανιστούν απόλυτα έτοιμοι για τις απαιτήσεις του αγώνα.

Στην αναμέτρηση του Σαββάτου αμφίβολη είναι η συμμετοχή του Τάσου Δώνη, λόγω ενοχλήσεων στη γάμπα που τον ανάγκασαν να χάσει δύο προπονήσεις. Στη θέση του στο βασικό σχήμα ο Αγγελος Αναστασιάδης σκέφτεται τη χρησιμοποίηση ενός εκ των Κουλούρη και Κολοβού.

Στη σκιά της αποτυχίας της να προκριθεί στο Μουντιάλ του 2018 και υπό τις οδηγίες του νέου της ομοσπονδιακού τεχνικού, Ρομπέρτο Μαντσίνι, η Ιταλία στοχεύει στην επιστροφή της σε διεθνή διοργάνωση και φυσικά στις διακρίσεις. Τα πρώτα σημάδια αυτής της προσπάθειας ήταν θετικά, καθώς στους δύο πρώτους αγώνες για τον 10ο προκριματικό όμιλο η «Σκουάντρα Ατζούρα» παρουσίασε ένα σύνολο που συνδυάζει την εμπειρία των παλιών με τον ενθουσιασμό των νέων οι οποίοι εντάχθηκαν σ' αυτό, στο πλαίσιο της μερικής ανανέωσης στο έμψυχο δυναμικό που επιχειρεί ο νέος ομοσπονδιακός. Και, κυρίως, έδειξε να ανακτά το παραδοσιακά μεγάλο όπλο της Ιταλίας, την άμυνα (έχει να δεχτεί γκολ 478 αγωνιστικά λεπτά), τομέας όπου η ομάδα είχε «πληγωθεί» ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια.