Η χτεσινή δεν είναι η πρώτη φορά που η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΕΣ) αναδεικνύει δημόσια, προβλήματα της εθνικής κινηματογραφίας. Ωστόσο, τα κινηματογραφικά πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, αφού, με τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου η ΕΕΣ «εκπέμπει SOS» σύμφωνα με τον πρόεδρό της Χάρη Παπαδόπουλο.

Λίγο πριν την έναρξη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (παραλίγο να μην διοργανωθεί λόγω οικονομικών προβλημάτων) και ενώ αναμένονται νέοι «πανηγυρισμοί» των κρατικών κινηματογραφικών φορέων για τα εισιτήρια που «κόβουν» οι ελληνικές ταινίες (μόνο μία δηλαδή), οι σκηνοθέτες καταγγέλλουν ότι «η ελληνική κινηματογραφία έφτασε σε οριακό σημείο» και ότι «η παραγωγή έχει σταματήσει»!

Ο Χ. Παπαδόπουλος εξήγησε, ότι η «βασική πηγή» του ελληνικού κινηματογράφου, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, «δε χρηματοδοτείται» και ότι «με το ζόρι φέτος οι ελληνικές ταινίες συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αρκετοί από τους σκηνοθέτες έχουν βάλει δικά τους χρήματα στην ολοκλήρωση της ταινίας τους». Επιπλέον, 20 παραγωγές που εγκρίθηκαν πέρυσι δεν έχουν χρήματα να ξεκινήσουν, ενώ, όλες οι εγκρίσεις των φετινών προτάσεων αναβλήθηκαν «επ' αόριστον». Συμπέρασμα: «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κινηματογραφική παραγωγή» και «την επόμενη χρονιά δε θα υπάρχουν ελληνικές ταινίες στις αίθουσες»! Ολα αυτά, όταν πέρυσι ο ελληνικός κινηματογράφος έφτασε τα δύο εκατομμύρια εισιτήρια, ενώ πολλές ελληνικές ταινίες αποσπούν διακρίσεις στο εξωτερικό.

Αυτό σημαίνει πως η εθνική κινηματογραφία έχει ελπίδες μόνο αν τα προβλήματά της αντιμετωπιστούν από την πολιτεία, όπως εκτιμά η ΕΕΣ. Ο Χ. Παπαδόπουλος εξαπέλυσε δριμύ «κατηγορώ» στο άρθρο του υφυπουργού Πολιτισμού, Π. Τατούλη περί «κρατικοδίαιτου πολιτισμού». «Ο υφυπουργός μπερδεύει την ενίσχυση που δίνεται στον καλλιτέχνη με αυτόν που ζει από το κράτος (...) Κανένας, σε κανένα κράτος δεν τόλμησε να θίξει την καλλιτεχνική ενίσχυση και να υποτιμήσει με τέτοιες εκφράσεις τους δημιουργούς. Δεν υπάρχει κρατικοδίαιτος πολιτισμός, δεν υπάρχει καλλιτέχνης, σκηνοθέτης κρατικοδίαιτος», αφού, «ένας καλλιτέχνης δε ζει από μια ταινία που κάνει κάθε 5 - 6 χρόνια. Η ενίσχυση που δίνεται σε μια ταινία, είναι μέρος της παραγωγής και δεν είναι χρηματοδότηση για επιβίωση του σκηνοθέτη».

Αντίθετα, τα εισιτήρια των ταινιών φορολογούνται από το κράτος, το οποίο επιδοτεί την παραγωγή από την επιστροφή του φόρου που εισπράττει, «αποδίδοντας σε εμάς λιγότερο από το 50% και παρακρατώντας για τον εαυτό του το υπόλοιπο ποσό. Ολα τα άλλα είναι εκτός πραγματικότητας για να μην πω ύποπτα» σημείωσε ο πρόεδρος της ΕΕΣ. Πρόσθεσε, ότι την ίδια στιγμή που το κράτος δηλώνει πως «δεν έχει χρήματα» για τον κινηματογράφο, χαρίζει ολόκληρα δισεκατομμύρια σε ποδοσφαιρικές ομάδες.

Στον υφυπουργό επιτέθηκαν οι σκηνοθέτες και επειδή «βλέπει τον πολιτισμό σαν εμπορικό προϊόν». «Αυτό είναι πρωτοφανές! Δεν είναι χωράφι η δημιουργία του Ελληνα καλλιτέχνη για να σπέρνουμε και να θερίζουμε καρπούζια, πατάτες ή ντομάτες. Και οι καλλιτέχνες και οι υπουργοί δεν είναι χονδρέμποροι για να εκμεταλλεύονται μαζικά τα προϊόντα τους».

Οι σκηνοθέτες απαιτούν άμεσα: Εφαρμογή του νόμου που ορίζει την απόδοση του 1,5% επί των ετήσιων ακαθάριστων εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών για την κινηματογραφική παραγωγή. Εφαρμογή του tax shelter (φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου που χρηματοδοτεί την παραγωγή). Αύξηση του προϋπολογισμού του ΕΚΚ. Ουσιαστική προβολή της ελληνικής ταινίας από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το διαχωρισμό του από τα κρατικά κινηματογραφικά βραβεία ποιότητας. Ποσόστωση στην κινηματογραφική διανομή υπέρ της εγχώριας παραγωγής. Προβολή της από την τηλεόραση. Επιστροφή φόρου και στον παραγωγό σκηνοθέτη. Λειτουργία της Ταινιοθήκης, και ίδρυση Κινηματογραφικού Αρχείου και Ακαδημίας.

Τέλος, η ΕΕΣ θα επιδιώξει κοινή συνέντευξη Τύπου με τους άλλους κινηματογραφικούς φορείς και παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΠΟ, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να υπάρξουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Την πολυβραβευμένη ταινία του Τάκη Παπαγιαννίδη «Η ηλικία της Θάλασσας» (1978) θα προσφέρει την ερχόμενη Κυριακή ο «Ριζοσπάστης» στους αναγνώστες του.

Πρόκειται για «μείγμα» ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, που «παρακολουθεί» το διαρκή και σκληρό αγώνα του ελληνικού λαού από το 1917 έως το 1974, όπως αποτυπώνεται μέσα στη δράση μιας «τυπικής» δημοκρατικής οικογένειας. Οπως εξηγεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης - που έγραψε και το σενάριο - «κοιτάζοντας σ' ένα άλμπουμ του ΚΚΕ μια φωτογραφία που απεικόνιζε προπολεμική λαϊκή συγκέντρωση και περιδιαβαίνοντας τις φιγούρες των διαδηλωτών με τα υψωμένα χέρια και τις σφιγμένες γροθιές, σταμάτησα σε κάποιον άντρα που μου θύμιζε κοντινό πρόσωπο. Διέτρεξα αυτοστιγμεί όλη τη θερμή περίοδο πάνω στο άγνωστο αυτό πρόσωπο που θεωρούσα κοντινό μου. Ετσι γεννήθηκε η ιδέα για την "Ηλικία της Θάλασσας". Να διανύσω την πορεία της ελληνικής Αριστεράς μέσα από την ιστορία ενός οπαδού της. Αλλά δεν επρόκειτο για ιστορία συγκεκριμένου προσώπου παρά για έναν υποθετικό αγωνιστή που αποτελεί τη συνισταμένη πολλών άλλων. Εξάλλου πρόθεσή μου ήταν να διερευνήσω την πορεία της προοδευτικής ιδεολογίας, που κύριο χαρακτηριστικό έχει το κίνημα των μαζών. Η διαμόρφωση λοιπόν της κοινωνικής συνείδησης θ' αποτελούσε το περιεχόμενο της ταινίας».

Για να το πετύχει αυτό ο δημιουργός χρησιμοποίησε σπάνια κινηματογραφικά ντοκουμέντα που ανακαλύφθηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες «στήνοντας» το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας: Αρχίζει με την ίδρυση της ΓΣΕΕ (1917) και συνεχίζει: Μικρασιατική καταστροφή, μεταξική δικτατορία, πόλεμος, κατοχή, Αντίσταση, Δεκεμβριανά, αγγλική και αμερικανική επέμβαση, διώξεις, τρομοκρατία, η εξουσία της αντίδρασης, το «μικρό δημοκρατικό διάλειμμα» 1963-1965, η «ανώμαλη περίοδος» 1965-1967, η δικτατορία, το Πολυτεχνείο και η πτώση της χούντας.

«Παράλληλα», σαν μια ταινία «μέσα» στην ταινία, «ξετυλίγεται» η ιστορία ενός πατέρα και της κόρης του, «που τους παρακολουθούμε από μικρούς να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν συναισθηματικά και πολιτικά, να διώκονται για τις πεποιθήσεις τους και να σμίγουν σε κάποια από τις φυλακές της τελευταίας δικτατορίας». Με αυτό το «τέχνασμα» συνδέονται οι εικόνες των επικαίρων, δηλαδή η ιστορία, με το πώς αυτή επιδρά πάνω στα άτομα. «Οι λήψεις σε χώρους άδειους από την ανθρώπινη παρουσία (σπίτια, φυλακές, αστυνομικά τμήματα κλπ.) διαμορφώνουν το πλαίσιο του "ιδιωτικού", επιφέροντας μία αρμονία με την περιγραφή του "δημόσιου" που γίνεται με τα επίκαιρα».

Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Hyeres, απέσπασε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ της Λειψίας, τα Βραβεία Μουσικής και Μοντάζ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ συμμετείχε στα Φεστιβάλ Βερολίνου, Μόσχας και Ν. Υόρκης, αποσπώντας επίσης, όπου κι αν προβλήθηκε, διθυραμβικές κριτικές.

Η φωτογραφία είναι του Νίκου Πετανίδη, η μουσική του Χριστόδουλου Χάλαρη, ο ήχος του Θανάση Αρβανίτη, το μοντάζ του Γιώργου Τριανταφύλλου και η οργάνωση της παραγωγής του Δημήτρη Δημογεροντάκη. Ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών: Κυριάκου Κατριβάνου, Κίττης Αρσένη, Κώστα Καζάκου, Αλέκας Παΐζη, Τίμου Περλέγκα, Σταύρου Ξενίδη, Γιώργου Μοσχίδη, Αννας Βαγενά, Εφης Ροδίτη, Σταμάτη Φασουλή κ.ά.