Ελληνες εργαζόμενοι και μετανάστες σε κοινό αγώνα, γιατί κοινά είναι τα προβλήματα

Οι μετανάστες, που μιλούν σήμερα, στο πλαίσιο της έρευνας του «Ρ», δεν αναφέρονται μόνο στις δυσκολίες της προσωπικής τους ζωής. Είναι όλοι τους πρόεδροι των Κοινοτήτων των μεταναστών και ξέρουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα και τους προβληματισμούς των συμπατριωτών τους. Και τα όσα καταθέτουν θα πρέπει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να προβληματίσουν, όχι μόνο τους αρμοδίους - αυτοί, άλλωστε, έχουν αποδείξει με τι ...προβληματίζονται - αλλά όλους εμάς, αφού η καθημερινή στάση και συμπεριφορά μας μπορεί να δημιουργήσει αυτή την «αγκαλιά» που τόσο επιζητούν. «Είναι ανάγκη να νιώθουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι ανάγκη να ξέρουμε πως οι Ελληνες είναι δίπλα μας. Αλλωστε, κι εσείς το λέτε, οι εργάτες δε γνωρίζουν σύνορα. Είναι ανάγκη Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι να γίνουμε μια γροθιά, γιατί κοινά είναι τα προβλήματά μας», είναι ό,τι ζητούν.

Ο Τζο Βαλένθια, πρόεδρος της Ενωσης Φιλιππινέζων Μεταναστών «Κασάπι»

Το τηλέφωνό του, καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας, χτυπούσε διαρκώς. Φιλιππινέζοι απ' όλες τις γωνιές της Αθήνας τον έπαιρναν για να του παραπονεθούν για το ένα και το άλλο. «Κάθε μέρα η ίδια ιστορία. Ανθρωποι απεγνωσμένοι που ζητούν βοήθεια και συμβουλές για το τι να κάνουν. Τόσα χρόνια "υπηρέτες" στην πατρίδα σας, κι ακόμα στο περιθώριο. Ως πότε;», είναι η δική του, πολύ σκληρή, ερώτηση.

Ο Τζο υπολογίζει πως οι Φιλιππινέζοι στη χώρα μας πρέπει να ξεπερνούν τις 70.000. Οι περισσότεροι οικιακοί βοηθοί και εργάτες στα καράβια. Τα προβλήματα πολλά. «Ακόμα κι αυτό που έχει περάσει ως εικόνα στην ελληνική κοινωνία, ότι δηλαδή οι Φιλιππινέζοι δε δέχονται ρατσισμό, είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα. Ο ρατσισμός μάς ακολουθεί σε κάθε βήμα μας. Υποφέρουμε κυριολεκτικά», λέει βάζοντας κάποια πράγματα στη θέση τους. Το τηλέφωνο χτυπά ξανά, ο Τζο μιλά για λίγο στη γλώσσα του, κλείνει και αφηγείται: «Ακούστε ιστορία. Μόλις μίλαγα με τη γυναίκα ενός συμπατριώτη μου. Ο άνδρας της δούλευε για τρία χρόνια ως οικιακός βοηθός σ' ένα πλουσιόσπιτο. Επαθε εγκεφαλικό. Επειδή δεν μπορούσε να δουλέψει, τον έδιωξαν. Τόσα χρόνια δούλευε χωρίς ένσημα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί σήμερα να πληρώσει τα έξοδα της νοσηλείας του στο νοσοκομείο. Οι εργοδότες του δε φιλοτιμήθηκαν ούτε μια συμβολική αποζημίωση να του δώσουν. Οι άνθρωποι έχουν έρθει σε απόγνωση. Το χειρότερο, λένε, είναι πώς θα μπορέσει ο άνδρας να παραμείνει στη χώρα, αφού τώρα πια θα είναι αδύνατον να ξαναεργαστεί. Πού θα βρει αυτός ένσημα; Εχει προβλέψει για όλα αυτά το κράτος;», ξανααναρωτιέται ο Τζο.

Ακόμα πιο συγκλονιστική η δεύτερη ιστορία που μας αφηγείται. Εφτά χρόνια εργαζόταν ο συμπατριώτης του ως οδηγός κλαρκ, σε εργοστάσιο συζύγου γνωστής βουλευτή της ΝΔ. Με έναν πενιχρό μισθό και φυσικά χωρίς ένα ένσημο. Οταν ο εργάτης - για να μπορέσει να καταθέσει τα χαρτιά της νομιμοποίησης - ζήτησε τα ένσημά του, ο εργοστασιάρχης τον έδιωξε. Ακολούθησε, σε συνεργασία με την Ενωση των Φιλιππινέζων, δικαστική αγωγή. «Ημασταν στο δικαστήριο εγώ κι αυτός. Βρεθήκαμε απέναντι σε πάνοπλους δικηγόρους και προσπαθούσαμε με αυτά τα σπαστά ελληνικά μας να βρούμε το δίκιο μας. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Αφού αυτοί ήταν οι ισχυροί και φαινόταν», λέει. Το πιο εξευτελιστικό σ' αυτή την ιστορία, συνεχίζει ο Τζο, είναι ότι ο συγκεκριμένος εργάτης πολλές φορές όταν τέλειωνε τη δουλιά του στο εργοστάσιο, πήγαινε στο σπίτι της βουλευτίνας, καθάριζε τζάμια και κήπους, ήταν κατά κάποιο τρόπο «ένας απ' τους ανθρώπους του σπιτιού». Οταν, όμως, ζήτησε τα δικαιώματά του έγινε εχθρός! «Μπορούμε με όλα αυτά να ελπίζουμε; Μπορούμε να ζήσουμε με 140.000 μισθό και χωρίς ένσημα;», είναι το ρητορικό του ερώτημα κι άντε να του δώσεις απάντηση...

Ο Εσαέτε Ντερέντε, πρόεδρος της Αιθιοπικής Κοινότητας

Ο Εσαέτε είναι πρόεδρος της Αιθιοπικής Κοινότητας Ελλάδας και εκπροσωπεί περίπου 3.000 συμπατριώτες του, που βρίσκονται στην πατρίδα μας. Υπογραμμίζει πως σχεδόν όλοι έχουν καταθέσει τα χαρτιά της νομιμοποίησής τους, ωστόσο «δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην ανησυχεί για τα ένσημα και πώς αυτά θα βρεθούν». Το χειρότερο απ' όλα, λέει, είναι ότι πολλοί αλλοδαποί εργάτες φοβούνται να ζητήσουν ένσημα απ' τους εργοδότες, γιατί φοβούνται πως θα χάσουν τις δουλιές τους. «Ετσι αναγκαστικά σωπαίνουν, αλλά αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά», λέει.

Ο Εσαέτε, που ζει 12 χρόνια στη χώρα μας, απευθύνεται ευθέως στην κυβέρνηση και ζητά δύο πράγματα: Πρώτον να ελέγξει αυστηρά τις εργοδοσίες, να δει πού τηρείται και πού παραβιάζεται ο νόμος. «Αλλιώς να αποσύρει αμέσως την προϋπόθεση των ενσήμων, γιατί στο τέλος κανένας μετανάστης δε θα κατορθώσει να μείνει στην Ελλάδα!». Το δεύτερο που ζητά είναι η κυβέρνηση να έχει επαφή και συνεργασία με τις κοινότητες των μεταναστών. «Είναι ανάγκη να γίνει αυτό, γιατί πάντα μαθαίνουμε τελευταίοι αυτά που πρώτα εμάς αφορούν. Ποτέ δε μας έχει ενημερώσει για κάποιες αποφάσεις της. Φτάνουμε να τρέχουμε σαν τρελοί, τις τελευταίες μέρες, τις τελευταίες ώρες. Το ότι τόσα χρόνια δε μας έχει προσεγγίσει η κυβέρνηση δείχνει και κάτι άλλο. Το ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να μας γνωρίσει, το ότι δεν την απασχολούν - παρότι διατυμπανίζει άλλα - ούτε οι ανάγκες μας, ούτε τα προβλήματά μας. Κάτι που φαίνεται άλλωστε κι απ' την καθημερινότητά μας», καταλήγει ο Εσαέτε.