ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 19 Μάη 2002
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
Μέρα ειρήνης

Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης 2002. Σήμερα είναι η μέρα μας, η δική μας ξεχωριστή μέρα. Τα βήματα οδηγούν στο ιστορικό μονοπάτι κι οι καρδιές χτυπούν στο γνωστό βηματισμό του. Οι οδοιπόροι δε λησμονούν το ετήσιο χρέος τους. Ο πλανήτης μας δε μεγάλωσε ούτε μίκρυνε. Τα προβλήματά του όμως πήραν πρωτόγνωρη έκταση κι η απειλή έγινε καθημερινή συνήθεια, ένας εκφυλιστικός τρόπος ζωής. Οδοιπορούμε πάντα στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη για να θυμόμαστε και να θυμίζουμε τους νεκρούς μας.

Ξεδιπλώνουμε το σύνολο των προβλημάτων ειρήνης και πολέμου για να καταδείξουμε το ασυμβίβαστο πάθος μας για τη ζωή, την ελεύθερη ζωή. Οδοιπορούμε με τη σκέψη στο ματωμένο δράμα ενός λαού, του παλαιστινιακού λαού, που θέλει νά χει τη δική του πατρίδα στη γη των προγόνων του. Μέγα το πάθος και βαρύς ο φόρος του αίματος ενός άνισου αγώνα. Η μοίρα διάλεξε αυτό το λαό να είναι ένας από τους ελάχιστους να πει «όχι» στο σιδερόφραχτο ιμπεριαλιστικό μιλιταρισμό. Ελαχε η δικαίωση της ελευθερίας του να περνά μέσα από την απεγνωσμένη του αντίσταση σε τεράστια καπιταλιστικά συμφέροντα.

Η Ιστορία, στο διαχρονικό διάβα της, δίνει κάθε φορά περιεχόμενο στη λέξη «ηρωισμός» με το όνομα ενός λαού, που αυτή τη φορά είναι οι Παλαιστίνιοι. Ομως, ο θαυμασμός στον αγώνα ενός λαού, δε σημαίνει την καταδίκη ενός άλλου. Σημαίνει την επίμονη προσδοκία ότι η μικρή, έστω, μερίδα της αντίστασης θα μεγαλώσει για να τον οδηγήσει κι αυτόν στο μεγαλείο της ιστορικής συνάντησης των όπου Γης κολασμένων. Οι οδοιπόροι του μαχόμενου κινήματος της ελευθερίας και της ειρήνης το γνωρίζουν καλά αυτό ως οικουμενικότητα της φιλοσοφικής σκέψης κι ως χρέος διεθνιστικής αλληλεγγύης. Το τωρινό ολοκαύτωμα των Παλαιστινίων έρχεται να συναντηθεί με το ιστορικό ολοκαύτωμα των Εβραίων. Κοινός θύτης και των δύο λαών η έλευση και τυραννική επιβολή μιας Νέας Τάξης ναζιστικής έμπνευσης και δολοφονικής εφαρμογής. Την πρώτη φορά εμφανίστηκε ως πλήρης άρνηση της στοιχειώδους ελευθερίας. Τώρα εμφανίζεται ως εκφυλισμένη ελευθεριότητα. Το αποτέλεσμα ίδιο. Φόβος και θάνατος.

Κοινός εκτελεστής, μια φάρα πολιτικού, θρησκευτικού και στρατοκρατικού ιερατείου στην υπηρεσία της ανεξέλεγκτης υπερεθνικής λέσχης της διεθνούς ολιγαρχίας. Πρόκειται για ένα τυμπανιαίο πτώμα που δηλητηριάζει την ανθρωπότητα επειδή δεν μπόρεσε ακόμη να το θάψει ο ιστορικός του νεκροθάφτης, το διεθνές επαναστατικό προλεταριάτο. Ομως, σε πείσμα αυτής της ιστορικής παρεξήγησης και στο όνομα της προοδευτικής πορείας του ανθρώπου, το πτώμα αργά ή γρήγορα θα θαφτεί από το χώμα που θα σηκώσει η επερχόμενη επαναστατική θύελλα. Αυτή θα είναι η τελευταία πράξη του ιστορικού δράματος Παλαιστινίων κι Ισραηλιτών και ταυτόχρονα η πρώτη πράξη της νέας αναγεννητικής πορείας. Θα είναι η κορυφαία πράξη της μεγάλης επανάστασης φυτών και λουλουδιών.

Μέχρι τότε το μαχόμενο κίνημα ειρήνης θα αγωνίζεται για την ενεργητική συνύπαρξη και συναδέλφωση των δύο λαών της Μέσης Ανατολής σε ένα κοινό μέτωπο. Αυτό γίνεται τόσο πιο αναγκαίο όσο η σφαγή στην Παλαιστίνη αναβλύζει έντονα τη μυρωδιά του πετρελαίου και τα ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που τη σημαδεύουν. Από την αρχή της δεκαετίας του 1990, με αφορμή τους αγγλο-αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Ιράκ, το διεθνές κίνημα ειρήνης έγραψε στην προμετωπίδα του το σύνθημα: «Οχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο». Τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι τώρα, επιβεβαιώνουν την τραγική επικαιρότητα αυτού του συνθήματος.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ