Σε απεργία διαρκείας προχωρά ο Σύλλογος Διδακτικού Προσωπικού Ωδείου Αθηνών, από σήμερα (2/5), διεκδικώντας την καταβολή των δεδουλευμένων των καθηγητών του Ωδείου, που είναι επί δύο χρόνια απλήρωτοι. Εχοντας εξαντλήσει πλέον κάθε όριο υπομονής, ο Σύλλογος καλεί σήμερα (7.30 μ.μ.), στο χώρο του Ωδείου, όλους τους εργαζόμενους, διδάσκοντες και διοικητικούς, τους σπουδαστές, γονείς και κάθε ενδιαφερόμενο, σε ενημερωτική συγκέντρωση για την κατάσταση. Στο κάλεσμα του Συλλόγου, μεταξύ άλλων σημειώνεται: «Εδώ και πάνω από 16 χρόνια δεν πήραμε ποτέ μισθό στην ώρα του. Πάντα υπήρχε καθυστέρηση 2-4 μηνών, κάποτε και 6! Αλλά τα τελευταία χρόνια η μη καταβολή των μισθών ξεπέρασε κάθε όριο ανθρώπινης ανοχής! Το διδακτικό προσωπικό εργάζεται αμισθί στο Ωδείο Αθηνών από το 2010! Ως πότε όμως; Πόσο θα αντέξουμε ακόμη στο όνομα του λειτουργήματος της διδασκαλίας και της τέχνης το τσαλαπάτημα των ζωών μας; (...) Περίπου 2.000.000 ευρώ το χρέος σε μισθοδοσία και εργοδοτικές εισφορές και ποιος ξέρει πόσα άλλα χρέη»... Την ίδια ώρα οι μαθητές συνεχίζουν να πληρώνουν δίδακτρα!

Αναφέρεται επίσης πως «η Επιθεώρηση Εργασίας κάνοντας έλεγχο στα οικονομικά του Ωδείου το Μάιο του 2010 δεν βρήκε επαρκείς τις εξηγήσεις για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων και προχώρησε σε μήνυση. Διεκδικήσεις εργαζομένων μέσω ασφαλιστικών μέτρων, τους δικαίωσαν, παρ' όλα αυτά μεγάλο μέρος αυτών παραμένει ανεξόφλητο. Οι επισχέσεις εργασίας μερίδας εργαζομένων άφησαν αδιάφορη τη διοίκηση του Ωδείου, η οποία την τελευταία στιγμή και αιφνιδιαστικά αποφάσισε (και ενώ δεν φρόντισε να λύσει το πρόβλημα της παροχής μαθημάτων στα παιδιά) να μην αφήσει τους μαθητές να δώσουν εξετάσεις».

Καταγγέλλεται ακόμη, πως σε εκκλήσεις του Συλλόγου εδώ και χρόνια για να βρεθεί λύση «συναντήσαμε πόρτες ερμητικά κλεισμένες και το χειρότερο, κλίμα τρομοκρατίας, απολύσεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το διδακτικό προσωπικό του ωδείου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, αν και υπέγραψαν συμβάσεις με έναρξη την 1/10/11 και αν και διδάσκουν από τότε, είδαν, όταν παρέλαβαν τις συμβάσεις τους, αλλοιωμένες τις ημερομηνίες έναρξης σε 1/2/12 ή 22/2/12 ή 14/3/12 κλπ!!!!!».

«Μαχητής» των ιδανικών και των οραμάτων του, για μια δίκαιη κοινωνία και μια Τέχνη που να υπηρετεί πραγματικά το λαό, υπήρξε ο σπουδαίος Ζακύνθιος μουσουργός Αλέκος Ξένος, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται σήμερα εκατό χρόνια.

Ο συνθέτης της Αντίστασης, στρατευμένος στην κομμουνιστική ιδεολογία, υπηρέτησε με πάθος την τέχνη του, μετέχοντας παράλληλα στους αγώνες δυναμικά και με συνέπεια και παρά τις αντιξοότητες και τους παραγκωνισμούς που υπέστη γι' αυτή τη στάση του. «Πυξίδα» ζωής για τον εξαίρετο δημιουργό και αφοσιωμένο κομμουνιστή αγωνιστή, υπήρξε το «ανθρώπινο δίκιο». Μαζί με όλους εκείνους που σήκωσαν το ανάστημά τους σε ξένους και ντόπιους δυνάστες, απάντησε στο κάλεσμα αντίστασης του λαού μας, ήταν παρών στους αγώνες του πρώτα στην Αθήνα και μετά στα βουνά. Εκεί οργάνωσε χορωδίες, φιλαρμονικές και συνέθεσε τραγούδια για την Αντίσταση («Υμνος της ΠΕΕΑ», το τραγούδι του Αρη, «Υμνος της ΕΠΟΝ», «Αετόπουλα», το τραγούδι της Εθνικής Αλληλεγγύης, «Εμπρός» κ.ά.), βιώνοντας την Εθνική Αντίσταση και σαν αγωνιστής και σαν καλλιτέχνης. Εμπνευσμένα από τους αγώνες του λαού είναι και τα συμφωνικά έργων του («Νέοι Σουλιώτες», «Λαφίνα», «Ο Διγενής δεν πέθανε», «Συμφωνία της Αντίστασης», που βραβεύτηκε στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας το 1952, «Προμηθέας», «Σπάρτακος», «Κύπρος», «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» κ.ά.). Υπήρξε πρόεδρος του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου, γραμματέας της Ομοσπονδίας Μουσικών Σωματείων Ελλάδας, μέλος της διοίκησης της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών, ενώ συνέβαλε σημαντικά στην ίδρυση των συμφωνικών ορχηστρών της Ραδιοφωνίας, της Λυρικής Σκηνής και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στις οποίες εργάστηκε ως κορυφαίος τρομπονίστας. Αγωνιζόταν σ' όλη του τη ζωή για την προώθηση της μουσικής παιδείας και για την ενεργητική συμμετοχή του λαού στον πολιτισμό. «Εφυγε» από τη ζωή στις 1/9/95, αφήνοντας ένα πλούσιο έργο - παρακαταθήκη για το λαό μας. Δυστυχώς, εξαιτίας της αντιμετώπισης που είχε από την πολιτεία, το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνικής μουσικής του παραμένει ανέκδοτο.