«Μαχητής» των ιδανικών και των οραμάτων του, για μια δίκαιη κοινωνία και μια Τέχνη που να υπηρετεί πραγματικά το λαό, υπήρξε ο σπουδαίος Ζακύνθιος μουσουργός Αλέκος Ξένος, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται σήμερα εκατό χρόνια.

Ο συνθέτης της Αντίστασης, στρατευμένος στην κομμουνιστική ιδεολογία, υπηρέτησε με πάθος την τέχνη του, μετέχοντας παράλληλα στους αγώνες δυναμικά και με συνέπεια και παρά τις αντιξοότητες και τους παραγκωνισμούς που υπέστη γι' αυτή τη στάση του. «Πυξίδα» ζωής για τον εξαίρετο δημιουργό και αφοσιωμένο κομμουνιστή αγωνιστή, υπήρξε το «ανθρώπινο δίκιο». Μαζί με όλους εκείνους που σήκωσαν το ανάστημά τους σε ξένους και ντόπιους δυνάστες, απάντησε στο κάλεσμα αντίστασης του λαού μας, ήταν παρών στους αγώνες του πρώτα στην Αθήνα και μετά στα βουνά. Εκεί οργάνωσε χορωδίες, φιλαρμονικές και συνέθεσε τραγούδια για την Αντίσταση («Υμνος της ΠΕΕΑ», το τραγούδι του Αρη, «Υμνος της ΕΠΟΝ», «Αετόπουλα», το τραγούδι της Εθνικής Αλληλεγγύης, «Εμπρός» κ.ά.), βιώνοντας την Εθνική Αντίσταση και σαν αγωνιστής και σαν καλλιτέχνης. Εμπνευσμένα από τους αγώνες του λαού είναι και τα συμφωνικά έργων του («Νέοι Σουλιώτες», «Λαφίνα», «Ο Διγενής δεν πέθανε», «Συμφωνία της Αντίστασης», που βραβεύτηκε στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας το 1952, «Προμηθέας», «Σπάρτακος», «Κύπρος», «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» κ.ά.). Υπήρξε πρόεδρος του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου, γραμματέας της Ομοσπονδίας Μουσικών Σωματείων Ελλάδας, μέλος της διοίκησης της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών, ενώ συνέβαλε σημαντικά στην ίδρυση των συμφωνικών ορχηστρών της Ραδιοφωνίας, της Λυρικής Σκηνής και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, στις οποίες εργάστηκε ως κορυφαίος τρομπονίστας. Αγωνιζόταν σ' όλη του τη ζωή για την προώθηση της μουσικής παιδείας και για την ενεργητική συμμετοχή του λαού στον πολιτισμό. «Εφυγε» από τη ζωή στις 1/9/95, αφήνοντας ένα πλούσιο έργο - παρακαταθήκη για το λαό μας. Δυστυχώς, εξαιτίας της αντιμετώπισης που είχε από την πολιτεία, το μεγαλύτερο μέρος της συμφωνικής μουσικής του παραμένει ανέκδοτο.