Πού να ήξερε ο κ. Παπανδρέου τι γινόταν τότε που ο Τσουκάτος δεχόταν την «οικειοθελή» προσφορά της «Ζήμενς» για την εκλογική ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ από τα «μαύρα» ταμεία της; Εκείνη την περίοδο ο κ. Παπανδρέου ήταν απασχολημένος με το πώς θα διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία...

Πού να ήξερε ο κ. Παπανδρέου τι συνέβαινε την εποχή που οι Τσουκάτοι και οι Πανταγιάδες κατηγορούνταν ότι συγκροτούσαν «μαύρες λίστες» μη αρεστών δημοσιογράφων; Εκείνη την εποχή το υπουργείο Εξωτερικών ήταν απασχολημένο με τη ροή πακτωλού χρήματος προς κάθε λογής Μη Κυβερνητική Οργάνωση...

Πού να ήξερε ο κ. Παπανδρέου τι γινόταν την εποχή που οι στενοί συνεργάτες του κ. Σημίτη και εξέχοντα μέλη της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ έτρεχαν να υπερασπιστούν εφοπλιστές που λίγες μέρες πριν είχαν πάρει στο λαιμό τους 80 ανθρώπους; Εκείνη την εποχή ο κ. Παπανδρέου χόρευε ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ...

Πού να ήξερε ο κ. Παπανδρέου, την εποχή με τα «κότερα», τι κρυβόταν πίσω από τη μόνιμη απάντηση του Σημίτη και των υπουργών του προς όσους μιλούσαν για διαπλοκή και διαφθορά, ότι «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα»; Εκείνη την εποχή ο κ. Παπανδρέου συνέτασσε τις ρηξικέλευθες προτάσεις του για παραγωγή χασίς στις γλάστρες προς ιδιωτική χρήση...

*

Η ομολογία Τσουκάτου, του «στρατηγού» του Σημίτη και του ΠΑΣΟΚ, ότι υπήρξε διακίνηση πολιτικής μίζας (αν η μίζα πήγε στο «όλον ΠΑΣΟΚ» ή στις τσέπες εξεχουσών φυσιογνωμιών του «όλου ΠΑΣΟΚ» ας το βρουν μόνοι τους), αφαιρεί και το τελευταίο άλλοθι από όσους συνηθίζουν να «πέφτουν από τα σύννεφα».

Στην πρώτη σειρά μεταξύ των κατοίκων της «συννεφούπολης» ανήκουν κι όλα αυτά τα σεσημασμένα παπαγαλάκια του συστήματος της «ενημέρωσης», τα αναξιοπρεπή μηρυκαστικά μιας δημοσιογραφίας που επί της παντοδυναμίας Τσουκάτου «μεγαλούργησε» και που σήμερα θα τα δείτε να υπηρετούν άλλους αφεντάδες, αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο: Για να ξεσκονίζουν μια εξουσία, την εκάστοτε δικομματικής απόχρωσης εξουσία, που διαχειρίζεται το σύστημα της σήψης.

*

Η σαπίλα τους είναι γενικευμένη και μη αναστρέψιμη.

Αν ο ένας έχει να «επιδείξει» Χρηματιστήριο, ο άλλος έχει «δομημένα ομόλογα». Στους «εθνικούς εργολάβους» του ενός, ο άλλος έχει να αντιπαραβάλει τους «κουμπάρους». Στις υποκλοπές εντός του τριγώνου πέριξ της αμερικάνικης πρεσβείας του ενός, ο άλλος έχει να «διαφημίσει» τις υποκλοπές της εποχής του Τόμπρα. Και είναι σε αυτό το σύστημα, με τις μίζες, τις αρπαχτές, τις λοβιτούρες και τις λαδιές, που ο ένας ξεπούλησε το 66% του ΟΤΕ και ο άλλος ξεπουλάει από τον ΟΤΕ ό,τι απέμεινε, μαζί και τα μπετά.

*

Το τελευταίο το επισημαίνουμε όχι γιατί υπονοούμε μίζες ή άλλα παρόμοια στην υπόθεση του ΟΤΕ, μα για τον εξής λόγο:

Επειδή θα είναι η πρώτη φορά που, ενδεχομένως, μέσα από την υπερχείλιση της κόπρου του Αυγείου, θα επιχειρηθεί μια συνολικότερη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Μια αναπαλαίωση και ένα λίφτινγκ που θα έρθει τάχα μου να εγγυηθεί ότι πλέον οι «μπίζνες» (από τα C4i μέχρι τους «Πάτριοτ» και από τον ΟΣΕ μέχρι τον ΟΤΕ) γίνονται ή θα γίνονται με «πνεύμα και ηθική».

Αλλά ο ελληνικός λαός έχει χορτάσει από διακηρύξεις εναντίον όσων βάζουν «το δάχτυλο στο μέλι». Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αν η λεηλασία θα γίνεται με «χρηστό» και ...έντιμο τρόπο. Το ερώτημα είναι: Το «μέλι», ο παραγόμενος πλούτος δηλαδή της χώρας, σε ποιον ανήκει, ποιος τον ελέγχει, ποιος τον διοικεί. Οσο αυτός ο πλούτος θα ανήκει, θα ελέγχεται και θα διοικείται όχι από αυτούς που τον παράγουν, αλλά από εκείνους που τον σφετερίζονται, τότε είναι δεδομένη και η λεηλασία του.

Επομένως, ο ελληνικός λαός έχει κάθε συμφέρον να επιλέξει την ανατροπή του καθεστώτος που συνιστά την πηγή της δυσοσμίας. Ολα τα υπόλοιπα αποδείχτηκαν διαχρονικά απατηλές διακηρύξεις εκ μέρους των ξεθυμασμένων «αποσμητικών» της βρώμας.

Μετά την επιτυχία στην Πορτογαλία πλήθυναν όλοι αυτοί που εν μια νυκτί ξύπνησαν με ένα ασίγαστο πάθος - πού το είχαν, αλήθεια, κρυμμένο τόσα χρόνια; - για το ποδόσφαιρο. Η πλέον γκροτέσκα εκδοχή αυτού του φαινομένου είναι οι διάφορες «καλλιτέχνιδες» της παραλιακής και των πρωινάδικων που «δώσ' τους μπάλα και πάρτους την ψυχή».

Η σοβαροφανής απόδοση του παραπάνω κλίματος εκπροσωπείται επαξίως από τους διάφορους μεγαλόσχημους του δημοσιογραφικού σιναφιού, οι οποίοι δε φείδονται ευκαιριών να πείσουν το κοινό για την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και ειδικώς για την Εθνική ομάδα, επιδεικνύοντας ως μέγα εύσημο της αναμφισβήτητης λαϊκότητάς τους ότι έτρεξαν να βρεθούν στις κερκίδες των σταδίων της Αυστρίας.

Εκείνοι, όμως, που μαζί με όλους τους υπόλοιπους όψιμους κατέκτησαν τα σκήπτρα της ποδοσφαιρολαγνίας, είναι οι κάθε λογής επιχειρηματίες: Από αυτούς που πουλάνε φριτέζες, μίξερ (και τηλεοράσεις) μέχρι τους άλλους που πουλάνε πίτσες (τις οποίες διανέμουν μέσω ραδιοσταθμών που έχουν διαμορφώσει ειδικά τα προγράμματά τους) και από τραπεζίτες που έφτασαν στις τηλεοπτικές τους διαφημίσεις να αξιοποιήσουν τον Εθνικό Υμνο σαν ύμνο της εταιρείας τους (!) μέχρι τις βιομηχανίες κινητών και αναψυκτικών, έτρεξαν όλοι να ανακηρυχτούν «σπόνσορες» και ποικιλοτρόπως διαφημιζόμενοι μέσω της μπάλας.

*

«Και πού είναι το πρόβλημα;», σε μια εποχή που όλα - πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο - έχουν ενταχθεί στη βιομηχανία του θεάματος, ίσως ρωτήσει κάποιος.

Το πρόβλημα είναι ότι στα 4 χρόνια που πέρασαν από την Πορτογαλία, ούτε ένας από όλους αυτούς ενδιαφέρθηκε (σιγά τα λάχανα!) για το γεγονός ότι στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της χώρας που κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο το 2004, υπάρχουν όλα κι όλα 2 γήπεδα για να μπορούν τα παιδιά να παίζουν μπάλα.

Ούτε μια αράδα δε γράφτηκε όλα αυτά τα χρόνια από τους «μπαλαδόβιους» δημοσιογράφους της μόδας, καθότι έγινε της μόδας μετά το 2004 να (κάνεις ότι) ασχολείσαι με την μπάλα, ότι η έννοια σχολικός αθλητισμός δεν υπάρχει καν στα χαρτιά αυτής της χώρας.

***

ΥΓ: Προσωπικά έχουμε ένα ακόμα πρόβλημα, απείρως μεγαλύτερο από το «μηδέν» της Εθνικής στην παρούσα διοργάνωση, το οποίο θα προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε κομψά.

Αρκετοί από τους παίκτες της Εθνικής ομάδας, φρόντισαν στην παρούσα διοργάνωση να υπηρετήσουν εκείνο το μοντέλο θεάματος, που έτρεξε σαν την ύαινα να εξαργυρώσει την ίδια τη δική τους προηγούμενη επιτυχία στην Πορτογαλία. Και το υπηρέτησαν πολύ περισσότερο έξω, παρά μέσα στο γήπεδο. Με άλλα λόγια, σπάνια θα βρεις κάποιον να βυζαίνει το δάχτυλο και να παραμυθιάζεται με εκείνα τα περί «παίζουμε για τη φανέλα» ή τα «για την Ελλάδα ρε γαμώτο». Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι παύει να υπάρχει (ακόμα) κόσμος που εισπράττει ως (τουλάχιστον) αντιαισθητικό, το να παρακολουθεί ποδοσφαιριστές της Εθνικής να τρέχουν στις συνεντεύξεις χωρίς να αποχωρίζονται ποτέ τα διαφημιστικά καπελάκια των «χορηγών» τους και να περιφέρονται στα κανάλια σαν κινητές διαφημίσεις της τάδε μάρκας κινητής τηλεφωνίας ή της δείνα μάρκας αναψυκτικών.