Μετά την επιτυχία στην Πορτογαλία πλήθυναν όλοι αυτοί που εν μια νυκτί ξύπνησαν με ένα ασίγαστο πάθος - πού το είχαν, αλήθεια, κρυμμένο τόσα χρόνια; - για το ποδόσφαιρο. Η πλέον γκροτέσκα εκδοχή αυτού του φαινομένου είναι οι διάφορες «καλλιτέχνιδες» της παραλιακής και των πρωινάδικων που «δώσ' τους μπάλα και πάρτους την ψυχή».

Η σοβαροφανής απόδοση του παραπάνω κλίματος εκπροσωπείται επαξίως από τους διάφορους μεγαλόσχημους του δημοσιογραφικού σιναφιού, οι οποίοι δε φείδονται ευκαιριών να πείσουν το κοινό για την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο και ειδικώς για την Εθνική ομάδα, επιδεικνύοντας ως μέγα εύσημο της αναμφισβήτητης λαϊκότητάς τους ότι έτρεξαν να βρεθούν στις κερκίδες των σταδίων της Αυστρίας.

Εκείνοι, όμως, που μαζί με όλους τους υπόλοιπους όψιμους κατέκτησαν τα σκήπτρα της ποδοσφαιρολαγνίας, είναι οι κάθε λογής επιχειρηματίες: Από αυτούς που πουλάνε φριτέζες, μίξερ (και τηλεοράσεις) μέχρι τους άλλους που πουλάνε πίτσες (τις οποίες διανέμουν μέσω ραδιοσταθμών που έχουν διαμορφώσει ειδικά τα προγράμματά τους) και από τραπεζίτες που έφτασαν στις τηλεοπτικές τους διαφημίσεις να αξιοποιήσουν τον Εθνικό Υμνο σαν ύμνο της εταιρείας τους (!) μέχρι τις βιομηχανίες κινητών και αναψυκτικών, έτρεξαν όλοι να ανακηρυχτούν «σπόνσορες» και ποικιλοτρόπως διαφημιζόμενοι μέσω της μπάλας.

*

«Και πού είναι το πρόβλημα;», σε μια εποχή που όλα - πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο - έχουν ενταχθεί στη βιομηχανία του θεάματος, ίσως ρωτήσει κάποιος.

Το πρόβλημα είναι ότι στα 4 χρόνια που πέρασαν από την Πορτογαλία, ούτε ένας από όλους αυτούς ενδιαφέρθηκε (σιγά τα λάχανα!) για το γεγονός ότι στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της χώρας που κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο το 2004, υπάρχουν όλα κι όλα 2 γήπεδα για να μπορούν τα παιδιά να παίζουν μπάλα.

Ούτε μια αράδα δε γράφτηκε όλα αυτά τα χρόνια από τους «μπαλαδόβιους» δημοσιογράφους της μόδας, καθότι έγινε της μόδας μετά το 2004 να (κάνεις ότι) ασχολείσαι με την μπάλα, ότι η έννοια σχολικός αθλητισμός δεν υπάρχει καν στα χαρτιά αυτής της χώρας.

***

ΥΓ: Προσωπικά έχουμε ένα ακόμα πρόβλημα, απείρως μεγαλύτερο από το «μηδέν» της Εθνικής στην παρούσα διοργάνωση, το οποίο θα προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε κομψά.

Αρκετοί από τους παίκτες της Εθνικής ομάδας, φρόντισαν στην παρούσα διοργάνωση να υπηρετήσουν εκείνο το μοντέλο θεάματος, που έτρεξε σαν την ύαινα να εξαργυρώσει την ίδια τη δική τους προηγούμενη επιτυχία στην Πορτογαλία. Και το υπηρέτησαν πολύ περισσότερο έξω, παρά μέσα στο γήπεδο. Με άλλα λόγια, σπάνια θα βρεις κάποιον να βυζαίνει το δάχτυλο και να παραμυθιάζεται με εκείνα τα περί «παίζουμε για τη φανέλα» ή τα «για την Ελλάδα ρε γαμώτο». Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι παύει να υπάρχει (ακόμα) κόσμος που εισπράττει ως (τουλάχιστον) αντιαισθητικό, το να παρακολουθεί ποδοσφαιριστές της Εθνικής να τρέχουν στις συνεντεύξεις χωρίς να αποχωρίζονται ποτέ τα διαφημιστικά καπελάκια των «χορηγών» τους και να περιφέρονται στα κανάλια σαν κινητές διαφημίσεις της τάδε μάρκας κινητής τηλεφωνίας ή της δείνα μάρκας αναψυκτικών.