Από πρόσφατη κινητοποίηση των καλλιτεχνών για τα ασφαλιστικά και εργασιακά τους προβλήματα

Η εισηγήτρια τόνισε ότι αυτό που εισπράττει ο εργαζόμενος τα τελευταία χρόνια είναι ότι η τέχνη είναι προϊόν και εμπόρευμα, αφού ο πολιτισμός για την άρχουσα ιδεολογία είναι άρμα για το πέρασμα της πολιτικής του ιμπεριαλισμού. Σε κάθε χώρα, συνέχισε, τα μέσα παραγωγής και αναπαραγωγής της τέχνης και της αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων συγκεντρώνονται, μέσα σε λίγα χρόνια, σε τεράστια σούπερ μάρκετ τέχνης, αγκαλιάζοντας όλη την έκταση του θεάματος και ακροάματος και την ίδια ώρα η εξέλιξη αυτή αποσαθρώνει θεσμούς, παραδόσεις, αντιλήψεις και ενισχύει την κυρίαρχη ιδεολογία.

Η Ε. Μελά έφερε ως παράδειγμα τη μετάλλαξη του Φεστιβάλ Αθηνών, της Επιδαύρου και του κινηματογράφου που, μαζί με τον νόμο για το θέατρο, ανέτρεψαν ριζικά τα δεδομένα στον χώρο και τόνισε: «Τα σχέδια για τον κινηματογράφο, η δημιουργία ιδρυμάτων και ακαδημιών που προωθούν την εμπορευματοποίηση της τέχνης, η ίδρυση της Ακαδημίας Τεχνών ως ένα αδιαβάθμητο ΙΕΚ, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί».

Η συγκέντρωση, συνέχισε, των μέσων παραγωγής και διακίνησης των πολιτιστικών αγαθών σε λίγους μονοπωλιακούς ομίλους, βρίσκεται στη χώρα μας σε μια διαδικασία γρήγορης ανάπτυξης και γίνεται με γνώμονα το κέρδος και την απόκτηση επιρροής από τους κατέχοντες.

Αναφερόμενη στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης τόνισε ότι είναι μια πολιτική πολιτιστικής ισοπέδωσης και εμπορευματοποίησης της τέχνης και μια επιχείρηση ολοκληρωτικής διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, με την ενίσχυση της καπιταλιστικής πολιτιστικής βιομηχανίας.

Κάνοντας συγκεκριμένες αναφορές σε επιμέρους τομείς, που δείχνουν την πολιτική της εμπορευματοποίησης από όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, είπε ότι από το 1997 μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιήθηκαν όλα, σχεδόν, τα νομικά πρόσωπα του υπουργείου Πολιτισμού και σε όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων της πολιτείας για τον πολιτισμό παρελαύνουν επιχειρηματίες, μεσάζοντες και έμποροι της τέχνης. Είναι χαρακτηριστικό, είπε, ότι τον χώρο του θεάτρου τον διαχειρίζονται τρεις επιχειρηματίες, που έχουν στην κατοχή τους πάνω από 60 θέατρα, με αποτέλεσμα αυτοί να καθορίζουν περιεχόμενο, ρεπερτόριο, συντελεστές και εργασιακές σχέσεις.

Για τη μουσική ανέφερε ότι οι μεγάλες δημόσιες ορχήστρες φυτοζωούν ή κλείνουν, ενώ τον χώρο της παραγωγής της μουσικής λυμαίνεται το μεγάλο επιχειρηματικό κεφάλαιο. Στον χορό δεν υπάρχουν υποδομές, ενώ στα εικαστικά, τα σύγχρονα μουσεία λειτουργούν σαν ιδιωτικοί χώροι και δε γίνονται δημόσιες εκθέσεις.

Οσο, δε, για τον κινηματογράφο, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει εισπραχθεί το 1,5% που οφείλουν οι ιδιοκτήτες των καναλιών να δίνουν για την παραγωγή σύγχρονου κινηματογραφικού έργου, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι τα χρήματα που δίνονται για την ανάπτυξη της σύγχρονης ελληνικής κινηματογραφίας, είναι το 1/6 του ποσού που διατίθεται για αυτό το πανηγύρι που λέγεται «Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης».

Η Ε. Μελά, μιλώντας για την καλλιτεχνική παιδεία, κατήγγειλε ότι είναι ανύπαρκτη και τομείς ολόκληροι δεν έχουν ανωτατοποιηθεί ενώ εξοστρακίζεται από τον κορμό της δημόσιας παιδείας και προωθείται η εξωσχολική παιδεία, από το δημοτικό ακόμα.

Σχετικά με την πολιτιστική κληρονομιά, τόνισε ότι υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, αφού το 90% των αρχαιοφυλάκων είναι έκτακτοι και 1.200 οργανικές θέσεις παραμένουν κενές, με αποτέλεσμα οι αρχαιολογικοί χώροι να είναι ξέφραγο αμπέλι. Οι ελλείψεις, είπε, είναι τεράστιες σε όλους τους τομείς και χιλιάδες συμβασιούχοι στο υπουργείο Πολιτισμού είναι όμηροι.

Καταλήγοντας, ζήτησε να μονιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι του υπουργείου Πολιτισμού χωρίς όρους και προϋποθέσεις, να ενισχυθούν οι συλλογικοί φορείς των καλλιτεχνών και οι πολιτιστικοί φορείς της νεολαίας στις γειτονιές, οι φορείς των εργατικών σωματείων, προκειμένου να κάνουν πολιτιστικό έργο.

«Πάνω από όλα, σε όλες τις διαδικασίες διαμόρφωσης της πολιτιστικής πολιτικής δεν μπορεί να έχει θέση το ιδιωτικό κεφάλαιο», τόνισε καταλήγοντας η Ε. Μελά.