Αποψη του κτιριακού συγκροτήματος «Μύλος»

«Το να φτιάξεις κάτι καλό απαιτεί χρόνο και κόπο, αλλά να το χαλάσεις είναι εύκολο», λέει ο λαός μας και τα συμβαίνοντα στα «πολιτιστικά» του δήμου Λάρισας επιβεβαιώνουν την αέναη αλήθεια της λαϊκής σοφίας. Το τεράστιο πολιτιστικό έργο - πρωτόγνωρο και πρωτοπόρο - που «χτίστηκε» στην πόλη, επί δημαρχίας του αείμνηστου Αριστείδη Λαμπρούλη, «κατεδαφίζεται» με γρήγορο ρυθμό και η Λάρισα, που, άλλοτε, αποτελούσε «πρότυπο προς μίμηση» για όλη τη χώρα, οδηγείται σε «πολιτιστική γύμνια» και κινδυνεύει να μετατραπεί σε «παράδειγμα προς αποφυγήν»!

Στην περίοδο από το 1978 μέχρι το 1994, λοιπόν, που ο δήμος της Λάρισας ήταν στα χέρια της δημοτικής παράταξης που στηριζόταν από το ΚΚΕ και άλλες αριστερές δυνάμεις, υπήρξε μια θαυμαστή «πολιτιστική αναγέννηση» στην πόλη. Βεβαίως, η υπό τον Αρ. Λαμπρούλη Δημοτική Αρχή δεν είχε κάποιο «μαγικό ραβδί», με το οποίο μεταμόρφωσε τη Λάρισα και το «μυστικό της επιτυχίας» δεν ήταν άλλο από την πολιτική αντίληψή της για τον πολιτισμό.

Θεωρούσε ότι ο πολιτισμός είναι κοινωνικό αγαθό κι όχι εμπορεύσιμο προϊόν κι αποτελεί λαϊκή υπόθεση κι όχι επιχειρηματική μπίζνα. Και πρέσβευε ότι για να παραχθεί σημαντικό πολιτιστικό έργο χρειάζεται να δουλέψει σκληρά και με πρόγραμμα, αναδεικνύοντας όλα τα άξια ταλέντα, αξιοποιώντας όλες τις δημιουργικές ιδέες και, βεβαίως, κτίζοντας τις αναγκαίες υποδομές. Πάνω σ' αυτές τις αρχές κινήθηκε και κατάφερε να προωθήσει τη γνήσια και ουσιαστική πολιτιστική δημιουργία σε όλους τους τομείς, από το θέατρο και τη μουσική, μέχρι το βιβλίο και τις εικαστικές τέχνες, δίνοντας στην πόλη μια υπέροχη πολιτιστική λάμψη.

Σε αντίθετη κατεύθυνση κινείται η πολιτική αντίληψη για τον πολιτισμό της σημερινής Δημοτικής Αρχής, που στηρίζεται από τη ΝΔ, όπως και της προηγούμενης που στήριζε το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτή η αντίληψη είναι που ευθύνεται για την «πορεία πολιτιστικής κατεδάφισης», που εξελίσσεται από το 1994 μέχρι σήμερα. Διότι θεωρεί ότι ο πολιτισμός είναι «φτηνιάρικο προϊόν», που μπορεί να το «πουλάει» ο δήμος για να εισπράττει χρήμα κι έτσι ωθείται στη λογική και την πρακτική της υποβάθμισης και της εμπορευματοποίησης, ενώ, ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί και τις ιδιωτικοποιήσεις, που χαρακτηρίζουν, τα τελευταία χρόνια, την τακτική των δημοτικών αρχών, οι οποίες πρόσκεινται στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ.

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, ο «Μύλος» - ένα πολύμορφο δημοτικό πολιτιστικό κέντρο - «βγαίνει στο σφυρί», καταργείται η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και μετατρέπεται η Δημοτική Επιχείρηση Τουρισμού - Πολιτισμού (ΔΕΤΠΟΛ), από φορέα πολιτιστικής παρέμβασης, σε «μοχλό» άντλησης οικονομικών πόρων. Και, φυσικά, ούτε λόγος να διεκδικήσει ο δήμος όσα δικαιούται και του χρωστάει η πολιτεία, αφού στο μυαλό των δημοτικών «αρχόντων», δεν υπάρχει τέτοια διεκδικητική αντίληψη.

Ιδού μερικά από τα «κατορθώματα» των «κατεδαφιστών», στην πορεία «πολιτιστικού ξηλώματος», που προωθείται την τελευταία δεκαετία στη Λάρισα:

* Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (ΔΗΠΕΘΕ) - το περίφημο «Θεσσαλικό Θέατρο» - είναι άστεγο, ενώ ακόμα και ο χώρος που στεγάζεται το «θεατράκι του Μύλου», κινδυνεύει να χαθεί, αν δοθεί προς εκμετάλλευση σε ιδιώτη. Ο χώρος του ΟΥΗΛ, που ήταν ν' αξιοποιηθεί για τη μόνιμη εγκατάσταση του θεάτρου, δόθηκε, με «σύμβαση παραχώρησης», για την κατασκευή πάρκινγκ αυτοκινήτων. Το δε μουσικό θέατρο ΣΜΟΥΘ δεν υφίσταται πια.

* Το Δημοτικό Ωδείο, που από «μουσικό σχολείο της ελίτ» που ήταν πριν, μετατράπηκε, επί δημαρχίας Λαμπρούλη, σε «λαϊκό μουσικό σχολείο» υψηλού επιπέδου, σήμερα «πνέει τα λοίσθια», καθώς τα ακριβά δίδακτρα μειώνουν τους μαθητές, το προσωπικό δεν επαρκεί και οι εκπαιδευτές διαμαρτύρονται.

* Το Μουσικό Μπαρ του «Μύλου» - άλλοτε κερδοφόρα επιχείρηση με ποιοτική παρέμβαση στο χώρο της ψυχαγωγίας - αφέθηκε να γίνει «παθητικό» οικονομικά, ώστε να χρησιμοποιηθεί αυτό σαν άλλοθι για την παραχώρησή του σε ιδιώτη.

* Το Δημοτικό Ραδιόφωνο, που αποτελούσε την εναλλακτική πρόταση στη φτηνή ιδιωτική ραδιοφωνία, πάει για κλείσιμο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων σ' αυτό να το «κρατήσουν στη ζωή».

* Η «Γραφή», ενδιαφέρον και ποιοτικό περιοδικό, έπαψε να εκδίδεται.

* Η Δημοτική Βιβλιοθήκη στριμώχνεται σ' ένα μικρό χώρο στο «Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο», αν και αρχικά προβλεπόταν η παραχώρηση ολόκληρου ορόφου για την ανάπτυξη και αξιοποίηση των ανεκτίμητης αξίας δωρεών Μ. Μ. Παπαϊωάννου, Δ. Χατζηγιάννη, Γ. Ι. Κατσίγρα.

* Η «Δημοτική Πινακοθήκη - Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα», η δεύτερη σε μέγεθος και αξία στην Ελλάδα, υπολειτουργεί, καθώς αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα - η Δημοτική Αρχή, αντί να διεκδικήσει πόρους από το κράτος, επιχειρεί να βρει χρήματα από την εμπορική εκμετάλλευση χώρων της Πινακοθήκης(!) - ενώ ακόμα δεν έχει προκηρυχτεί η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.

* Το Εικαστικό Κέντρο έχει προβληματικό παρόν και δυσοίωνο μέλλον, καθώς το πρόγραμμα χρηματοδότησής του λήγει το 2005, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινωθεί πρόγραμμα εκθέσεων για τη νέα καλλιτεχνική σεζόν.

Η «κατεδαφιστική πορεία» στον πολιτισμό της Λάρισας συνεχίζεται, αλλά είναι παρήγορο ότι υπάρχουν πολλοί Λαρισαίοι που εξακολουθούν να διαθέτουν πολιτιστικές ευαισθησίες και ανησυχίες. Ακόμα πιο ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι εκδηλώνονται και πολλές αντιδράσεις και μάλιστα, από ανθρώπους που ανήκουν σε διάφορους και διαφορετικούς κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Πρωτοπόρα στον αγώνα κατά της πολιτικής που ασκεί η Δημοτική Αρχή είναι η παράταξη «Δημοτική Συνεργασία», η οποία δεν κατακρίνει μόνο, αλλά καταθέτει και συγκεκριμένες προτάσεις για να ξαναβγεί στη Λάρισα ο «πολιτιστικός Αυγερινός»...