Η ιστορία του Ανθρώπου χωρίζεται σε στάδια, και το καθένα από αυτά παίρνει και ένα όνομα με βάση το στοιχείο εκείνο που χαρακτηρίζει το στάδιο αυτό, όσον αφορά το κλίμα, τις μορφές της κοινωνικής οργάνωσης, τα υλικά της κατασκευής ή, τέλος, τον τρόπο παραγωγής των αγαθών που χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει. Ετσι, έχουμε την εποχή των παγετώνων ή τις μεσοπαγετώδεις περιόδους, ανάμεσα, δηλαδή, σε δυο παγετώνες. Ο ποιητής Ησίοδος το 800 π.Χ. στη «Θεογονία» του μας μίλησε για το Χάος, τη Γαία και τον Ερωτα και τις εποχές των Θεών, των Ημιθέων και των Ηρώων. Ο Δανός αρχαιολόγος Thomson στις αρχές του 19^ου αιώνα χώρισε την ιστορία του Πολιτισμού στην περίοδο του Λίθου, του Χρυσού, του Χαλκού και του Σιδήρου. Ιστορικοί, φιλόλογοι και αρχαιολόγοι έγραψαν για την Κλασική Αρχαιότητα, για την Ελληνιστική περίοδο, για τους Παλαιοχριστιανικούς χρόνους και το Βυζάντιο, για το Μεσαίωνα, για την Αναγέννηση. Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος L. Morgan το 19^ο αιώνα, επίσης, στο περίφημο βιβλίο του «Η αρχαία Κοινωνία», παράλληλα με τον κοινωνιολόγο H. Spencer και το Βρετανό ανθρωπολόγο E. Taylor και ύστερα από αυτούς ο F. Engels στο βιβλίο του «Η καταγωγή της Οικογένειας», μίλησαν για τα στάδια της Αγριότητας, της Βαρβαρότητας και του Πολιτισμού.

Ο Marx μας μίλησε για τις προκαπιταλιστικές κοινωνίες της Δουλείας και του Φεουδαλισμού, για τον Καπιταλισμό και το Σοσιαλισμό. Η Βιομηχανική Επανάσταση, ο Διαφωτισμός, ο Ρομαντισμός, ο Φιλελευθερισμός ήταν κι αυτοί χαρακτηρισμοί περιόδων. Ο Λένιν αναφέρθηκε και μας περιέγραψε τον Ιμπεριαλισμό. Τον 20^ο αιώνα τον χαρακτηρίσαμε κι αυτόν με πολλά ιδιαίτερα ονόματα. Τον είπαμε εποχή του Ατόμου. Μιλάμε πολύ συχνά για προπολεμικές και μεταπολεμικές μέρες. Οπως επίσης και για την ταραγμένη εποχή του Μεσοπολέμου. Αλλοι μιλούν για την εποχή της Ταχύτητας, για τον Μοντερνισμό και το Μεταμοντερνισμό. Τα τελευταία χρόνια μιλούμε για την Κοινωνία της Γνώσης και της Πληροφορίας. Μιλούμε ακόμα για την Παγκοσμιοποίηση και για τη Σύγκρουση των Πολιτισμών. Και φυσικά, μη νομίζετε πως όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αντιστοιχούν πάντοτε σε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα. Τις πιο πολλές φορές η χρησιμοποίηση ενός όρου γίνεται για να καλύψει μια κατάσταση. Να αποπροσανατολίσει και τελικά να προβάλει τον έναν ή τον άλλον παράγοντα σαν αποφασιστικό διαμορφωτή της κοινωνίας ή της Ιστορίας, του Πολιτισμού ή της Πολιτικής, ανάλογα με πια συμφέροντα υπηρετεί αυτή ή η άλλη προβολή.

Ετσι κι εγώ, ως πολίτης αυτού του κόσμου και υποκείμενο, όπως κι εσείς, βέβαια, των προβλημάτων της εποχής μας, αποφάσισα να χαρακτηρίσω την εποχή μας ως εποχή των Λέξεων. Και με τον τρόπο αυτό θέλω να χαρακτηρίσω μια εποχή που βρίσκουμε τον τρόπο να υπερβούμε τις μεγάλες αλήθειες, ακόμα και τους νόμους της κοινωνίας, τα παράδοξα της οικονομίας και τα απόκρυφα της διαπλοκής και της φαυλότητας, τις παγίδες της αντιλαϊκής πολιτικής και την εικονική πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου, με ωραίες λέξεις που άλλα λένε και άλλα εννοούν. Με ωραίες λέξεις που κατορθώνουν να πάνε αλλού τη συζήτηση. Να τροφοδοτήσουν απορίες, να εισαγάγουν έννοιες και κατηγορίες. Ωραίες λέξεις που κατορθώνουν, το επαναλαμβάνω, με πολλή πίκρα, να μας κρύψουν την Αλήθεια και να διαμορφώσουν ένα περίεργο κόσμο της Σκιάς και της Ρευστότητας, του Αβέβαιου και του Ασαφούς. Η Γνώση ξαφνικά λέγεται Κατάρτιση, η Εργασία Απασχόληση. Η κοινοβουλευτική φλυαρία χαρακτηρίζεται ως Κοινοβουλευτικός Ελεγχος και οι διαδικασίες που μας αποκρύπτουν την Πραγματικότητα χαρακτηρίζονται ως Εξεταστικές Επιτροπές. Και τώρα τελευταία μας προέκυψε και ο Βασικός Μέτοχος, και μεις ψάχνουμε να βρούμε τίνος παιδί είναι αυτός, του Χάους, της Γαίας ή του Ερωτα.