«Από την ώρα που γεννήθηκα και κατάλαβα, ζούσα με τη μουσική μέσα μου. Με όλη την καλή μουσική γενικά. Εκλινα προς το βυζαντινό ύφος και χρώμα, αλλά ποτέ δε σταμάτησα να ακούω όλα τα είδη της καλής μουσικής... Κάθε φορά που καθόμουν να γράψω ένα τραγούδι, είχα ένα χτυποκάρδι, ένα άγχος. Θα βρω το κατάλληλο ένδυμα να ντύσω το στίχο; Θα δέσει η μουσική μου με το στίχο;

Αναπολώντας, λέω ότι αυτό το ηφαίστειο που υπήρχε μέσα μου ικανοποιήθηκε. Εφτιαξα ένα έργο που θ' αφήσω πίσω μου... Οπως αισθάνεται ένας καλός γονιός που βλέπει τα παιδιά του και τα λατρεύει, έτσι αισθάνεται κι ένας δημιουργός, που κάνει πνευματικά παιδιά, τα οποία θα ζήσουν, ίσως, για χρόνια. Η δουλιά του πνεύματος, αν είναι καλή, μένει. Γι' αυτό φωνάζουμε και γκρινιάζουμε για το κατάντημα του λαϊκού τραγουδιού, ότι δεν είναι τραγούδια αυτά που βγαίνουν σήμερα. Κυκλοφορούν τη Δευτέρα, το Σάββατο χάνονται...» (από συνέντευξή του στο «Ριζοσπάστη», 28/11/1993)