«Στο χωριό μου λένε ένα ρητό, μια παροιμία: "Ο ψαράς ό,τι έχει στο πανέρι του φωνάζει", αυτό που έχει διαλαλεί! Λέω, δηλαδή, ότι αυτό που είχα μέσα μου είχα ανάγκη να το βγάλω προς τα έξω. Αυτά που έζησα, αυτά που αισθανόμουνα και ήθελα να αλλάξω την κοινωνία, να φέρω τη δικαιοσύνη, τον ίσιο κόσμο... Ο ψαράς, αν είχε γόπες στο πανέρι του, θα φώναζε "γόπες!", δε θα φώναζε "σαφρίδια!" Εγώ, λοιπόν, αυτά είχα μέσα μου κι αυτά αισθανόμουνα ότι έπρεπε να τα φέρω προς τα έξω με χίλιους τρόπους, με χίλια καμουφλάζ. Ολα αυτά καμουφλάρονται με τη γυναίκα... Κάπου ανάμεσα στους στίχους ο στιχουργός έπρεπε να βάλει τη γυναίκα. Οταν λέμε, με χειροπέδες με περνούν..., δε λέμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι υπόδικος ή κατάδικος. Λέμε ότι δήθεν αιτία του κακού είναι μια γυναίκα... Κι έτσι καμουφλάρεται το πολιτικό μήνυμα, ο κόσμος, όμως, το καταλάβαινε.

Κι έβρισκα τους κατάλληλους στιχουργούς για να στιχουργήσουνε αυτά τα κοινωνικά προβλήματα. Πολλές φορές το κουβεντιάζαμε, όταν επρόκειτο να φτιάξουμε ένα τραγούδι. Με τον Κολοκοτρώνη (Θεός σχωρέσ' τον) καθόμασταν πολλές φορές μαζί. Μου φώναζε: "Ελα να με βοηθήσεις, μωρέ, να μου δώσεις καμιά ιδέα". Εγώ του έλεγα, παρόλο που ήξερα πως δεν είναι αριστερός, όμως, του έλεγα τι να γράψει... "Είναι σκληρό", μου έλεγε. "Ξέρεις εσύ, στόλισέ το λίγο", του έλεγα. Και γράφαμε πολλά τέτοια...» (από το βιβλίο «Ο Θόδωρος Δερβενιώτης και το μετεμφυλιακό τραγούδι» των Ν. Γεωργιάδη - Τ. Ραχματούλινα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»).