Αν χρειάζεται μια μέρα για να δοθεί μια ευκαιρία στην ελπίδα, ας είναι αυτή η μέρα τα Χριστούγεννα. Αποδεχόμαστε αυτή τη μικρή σύμβαση, δε χάλασε πια και ο κόσμος.

Αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που συμβολίζει την αλληλεγγύη, τη στοργή, τη φιλία, την προσμονή για ένα καλύτερο αύριο, την αγάπη, αν πρέπει να υπάρχει μια μέρα που την αποζητάμε σαν ευκαιρία για να θυμηθούμε «μυρωδιές» από το σπίτι της γιαγιάς, αν χρειάζεται μια μέρα για να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, ας είναι η μέρα των Χριστουγέννων.

Ομως, η δική μας αποδοχή αυτής της σύμβασης δεν μπορεί να λογίζεται από τους άλλους σαν να ήταν «η άνευ όρων παράδοσή μας».

Το ξέρουμε, βέβαια, ότι και πάλι θα ξεσαλώσουν. Αυτή η μέρα θα γίνει και πάλι πανηγύρι από τους «εμποράκους» του Ναού και τους Χριστόδουλους της καπηλείας της πίστης. Θα μας πουλήσουν τη δήθεν χαρά, τη δήθεν διασκέδαση, τη δήθεν φιλανθρωπία, τη δήθεν κατάνυξή τους...

Το ξέρουμε. Τα δικά μας Χριστούγεννα είναι μια ακόμα χρυσή ευκαιρία για τους «μάγους» να γεμίσουν τον τόπο με τα τηλεοπτικά σκουπίδια του life style και τα σουξέ των γαβ-γάδικων. Είναι μια ευκαιρία για τις κυρίες της φιλοπτώχου και τις πανταχού παρούσες πρέσβειρες «καλής θέλησης» της ΟΥΝΕΣΚΟ, να συμπάσχουν με τους πεινασμένους και τους απόκληρους στα δημοτικά συσσίτια.

Αυτά είναι τα δικά τους Χριστούγεννα. Στο Ναό τους, η γέννηση της ελπίδας είναι ένα ακόμη «Φέιμ Στόρι». Δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας Χριστούγεννα. Ας αφήσουμε τη «Φάρμα» τους έξω από την πόρτα μας. Ας τους απαγορεύσουμε να πλησιάσουν τη φάτνη.

«Ο Ιησούς πεθαίνει λίγο - λίγο, η ζωή τον εγκαταλείπει, όταν ξαφνικά ανοίγει ο ουρανός πάνω από το κεφάλι του, απ' άκρη σε άκρη, κι εμφανίζεται ο Θεός, με το ντύσιμο που είχε στο καΐκι, και η φωνή του αντηχεί σε όλη τη γη καθώς λέει,

» Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, σε σένα έδωσα όλη μου την εύνοια.

» Τότε ο Ιησούς κατάλαβε πως σύρθηκε στην πλάνη, όπως σέρνεται ο αμνός στη σφαγή, ότι η ζωή του χαράχτηκε για να πεθάνει έτσι από την αρχή της αρχής, και, όπως θυμήθηκε τον ποταμό αίματος και τον πόνο που θα γεννηθεί απ' αυτόν και θα πλημμυρίσει τη γη, κραύγασε προς τον ανοιχτό ουρανό, όπου ο Θεός χαμογελούσε,

» Ανθρωποι, συγχωρήστε τον, γιατί δεν ξέρει τι κάνει»...

Από το μυθιστόρημα του Ζοζέ Σαραμάγκου «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (εκδόσεις «Καστανιώτη»).

«Οι πιο φημισμένοι μου φάνηκαν να ξέρουν σχεδόν τα λιγότερα,

όταν τους εξέταζα σύμφωνα με τα λόγια του Θεού,

ενώ άλλοι, που φαίνονταν κατώτεροι,

ήταν πιο συνετοί άνδρες».

Από την «Απολογία Σωκράτους».

Καθώς η έκρηξη της γνώσης είχε ήδη αρχίσει να ανατρέπει τα εκκλησιαστικά μυθεύματα, ο Ναπολέοντας φέρεται να ρώτησε τον μεγάλο μαθηματικό και αστρονόμο Λαπλάς:

«Γιατί στην "Ουράνια Μηχανική" σας δεν αναφέρετε ούτε μια φορά το θεό;»...

Και ο Λαπλάς, με τη σοφία και το θάρρος της επιστήμης που έχει πια κατακτήσει τα δικά της εργαλεία, πολύ διαφορετικά από τη θεωρία του «κρίνου», για να εξηγεί τον κόσμο, του απάντησε:

«Μεγαλειότατε, δεν είχα ανάγκη από αυτή την υπόθεση»!

«Είναι ο άνθρωπος μια από τις γκάφες του Θεού ή είναι ο Θεός μια από τις γκάφες του ανθρώπου;»...

Το ερώτημα του Νίτσε θα μπορούσε να κατέχει στο σύγχρονο κόσμο θέση αντίστοιχη με εκείνη που αποδόθηκε στο «να ζεις κανείς ή να μη ζει;».

Αλλά η κοινωνία του καπιταλισμού έχει οικοδομηθεί με τέτοιο τρόπο, που οι αντοχές της είναι πολύ περιορισμένες για να αποδεχτεί τέτοιου είδους αμφιβολίες. Γιατί η αμφιβολία παράγει την αμφισβήτηση, η αμφισβήτηση παράγει την αναζήτηση και η αναζήτηση παράγει τη γνώση...

«Σίγουρα δεν υπήρχε Θεός, αφού, στην αντίθετη περίπτωση, οι παπάδες θα ήταν άχρηστοι», έλεγε ο Αλμπέρτ Καμί στην «Πανούκλα».

Φυσικά υπήρξε τυχερός. Πέθανε πολύ νωρίτερα από την εμφάνιση του κ. Χριστόδουλου, γεγονός που του επέτρεψε να διατυπώσει με μεγαλύτερη ασφάλεια τέτοιου είδους αιρετικές απόψεις.

«Σε αυτόν που όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής.

»Και σε εκείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φθηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε πολύ συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».

Βλαντιμίρ Λένιν («Σοσιαλισμός και Θρησκεία»).