«Αντιτρομοκρατικός» συναγερμός σε υψηλό επίπεδο. Νέες δικαιολογίες πρότερων αποφάσεων σημαντικής αύξησης των δαπανών για προσλήψεις εκατοντάδων νέων πρακτόρων, ενίσχυση των μυστικών υπηρεσιών, των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού με κόστος 2,5 δισεκατομμύρια στερλίνες μέσα στην επόμενη πενταετία. Ακόμη μεγαλύτερη ένταση της ήδη στενής συνεργασίας της Βρετανίας με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης της Βρετανίδας πρωθυπουργού Τερέζα Μέι μετά την επίθεση που εξαπέλυσε στο κέντρο του Λονδίνου ο 52χρονος Βρετανός ισλαμιστής Χαλίντ Μασούντ, το απόγευμα της Τετάρτης. Μέρα της πρώτης επετείου από τις πολύνεκρες επιθέσεις τζιχαντιστών στο Βέλγιο (23 Μάρτη 2016) που σκότωσαν 35 άτομα και τραυμάτισαν 340 άλλα...

Ο Μασούντ (που είχε προκαλέσει στο παρελθόν το ενδιαφέρον πρακτόρων της ΜΙ5 λόγω της συμμετοχής του σε ομάδες φανατικών ισλαμιστών) χρησιμοποίησε σαν όπλα ένα ενοικιαζόμενο τετρακίνητο τζιπ, με το οποίο όρμησε πάνω σε διερχόμενους διαβάτες γέφυρας του Τάμεση, τραυματίζοντας περίπου 40 άτομα 12 εθνικοτήτων, και ένα μεγάλο μαχαίρι με το οποίο προκάλεσε θανατηφόρα τραύματα σε άοπλο αστυνομικό, έξω από το βρετανικό κοινοβούλιο στο Γουεστμίνστερ.

Η επίθεσή του αξιοποιήθηκε κατάλληλα τόσο από την κυβέρνηση Μέι, όσο και από διάφορες ξένες χώρες (π.χ. Ιράν, Ρωσία) που έσπευσαν να συλλυπηθούν, προτείνοντας διεύρυνση του διεθνούς «αντιτρομοκρατικού» μετώπου συνεργασίας. Αξιοποιήθηκε από εθνικιστές, αντιδραστικούς και ακροδεξιούς σαν την Μαρίν Λεπέν, που βιάστηκε να προτείνει «καλύτερη φρούρηση των συνόρων», μολονότι αποδείχτηκε αργότερα πως ο δράστης δεν ήταν μετανάστης, αλλά γεννημένος στο Κεντ της Αγγλίας.

Η επίθεση αξιοποιήθηκε, βεβαίως, και από τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» που ανέλαβαν την ευθύνη, λέγοντας πως έγινε από «στρατιώτη» της οργάνωσης κατά πολιτών χωρών που συμμετέχουν στη «διεθνή συμμαχία» των ΗΠΑ.

Σε κάθε περίπτωση, η επίθεση στο Γουεστμίνστερ σημειώνεται σε μια περίοδο κρίσιμη. Οχι μόνο για την έκβαση σημαντικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή (στις οποίες η Βρετανία συμμετέχει ενεργά και ποικιλότροπα) αλλά και για το Ηνωμένο Βασίλειο, με φόντο την όξυνση της ενδοαστικής κόντρας που μαίνεται, μπροστά στην επικείμενη διαδικασία για την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ (Brexit).

Θα πρέπει λοιπόν να θεωρείται αναμενόμενο ότι όσο περιπλέκονται και εντείνονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί, θα επαναλαμβάνονται παρόμοιες «τρομο-επιθέσεις» από λεγόμενους «μοναχικούς λύκους» ή από εγκληματικούς μηχανισμούς, που αξιοποιούνται από τα αστικά κράτη για ένταση της καταστολής του λαϊκού κινήματος και την τρομοκράτηση των λαών.

Θυμίζουμε ότι για την επίθεση στο Λονδίνο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Το ΚΚΕ καταδικάζει τη δολοφονική επίθεση στο Λονδίνο, εκφράζει τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των θυμάτων και την αλληλεγγύη του στο βρετανικό λαό, ο οποίος πρέπει να επαγρυπνεί - όπως και οι άλλοι λαοί - για το ρόλο που παίζουν οι διάφοροι εγκληματικοί μηχανισμοί, των οποίων οι ενέργειες αξιοποιούνται για την ενίσχυση των μέτρων καταστολής, της ξενοφοβίας και τον εκφοβισμό του».

Με αφορμή τις εκλογές στον Ισημερινό (ο δεύτερος γύρος γίνεται στις 2 Απρίλη) ήρθε στην επιφάνεια πάλι η γνωστή μυθολογία περί των δήθεν «φιλολαϊκών» «προοδευτικών κυβερνήσεων» στη Λατινική Αμερική. Μάλιστα, η διακυβέρνηση Κορέα στον Ισημερινό συγκεντρώνει τα εύσημα ενός ευρέος φάσματος του οπορτουνιστικού χώρου.

Ο Ραφαέλ Κορέα κυβερνά τη χώρα από το 2007, έχοντας κερδίσει 3 εκλογικές αναμετρήσεις. Πριν αναδειχθεί Πρόεδρος, υπήρξε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παλάσιο. Ο Παλάσιο, με τη σειρά του, είχε διατελέσει υπουργός, και αργότερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γκουτιέρες (2003 - 2005), του Προέδρου που έγινε γνωστός για τη φυγάδευσή του από τη χώρα με...ελικόπτερο εν μέσω λαϊκών διαμαρτυριών. Τον Παλάσιο διαδέχτηκε στον προεδρικό θώκο ο Κορέα, ενώ στις φετινές προεδρικές εκλογές, υποψήφιος Πρόεδρος της πολιτικής του παράταξης είναι ο τωρινός αντιπρόεδρος Λένιν Μορένο.

Δηλαδή, πίσω από τα μεγάλα λόγια περί της «επανάστασης των πολιτών», στην ουσία έχουμε μια ανακύκλωση του κατεστημένου, διεφθαρμένου και δοκιμασμένου στην καπιταλιστική διαχείριση πολιτικού προσωπικού.

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, την οποία «πνίγουν» οι υπερθεματιστές της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης Κορέα, είναι ότι και επί των ημερών του νόμισμα της χώρας συνεχίζει να είναι το... δολάριο των ΗΠΑ. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται ακόμα ο Παναμάς και το Ελ Σαλβαδόρ. Μάλιστα, η σχέση αυτή συνεχίζεται παρά το γεγονός ότι από το 2008 βασικός δανειστής του Ισημερινού είναι η Κίνα.

Στα έργα και ημέρες της «προοδευτικής» διακυβέρνησης Κορέα συγκαταλέγονται: Αθέτηση υποσχέσεων (λ.χ. αγροτική μεταρρύθμιση), επέκταση της δραστηριότητας των εξορυκτικών μονοπωλίων, ιδιαίτερα των κινεζικών, σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών και κοινοτήτων, χτύπημα των συνδικαλιστικών και εργατικών δικαιωμάτων (λ.χ. με τις αλλαγές στο σύνταγμα οι δημόσιοι υπάλληλοι εξαιρούνται από τις γενικές διατάξεις του εργατικού κώδικα), ένταση της καταστολής, ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας και μάλιστα με τον χαρακτηρισμό της τρομοκρατίας, επέκταση της ευθύνης του στρατού σε θέματα εσωτερικής κρατικής ασφάλειας.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έγιναν το 2010 κατά τη Σύνοδο Κορυφής της ALBA στον Ισημερινό. Η μεγαλύτερη ιθαγένικη οργάνωση της χώρας (CONAIE), που ήταν από τους αρχικούς υποστηρικτές του Κορέα, αντιδρά στον αποκλεισμό της από τις συζητήσεις για τα ζητήματα των ιθαγένικων πληθυσμών και οργανώνει εκδηλώσεις, οι οποίες καταστέλλονται άγρια από την αστυνομία. Δεκάδες διαδηλωτές, μεταξύ αυτών και ο πρόεδρός της, συλλαμβάνονται με κατηγορίες για σαμποτάζ και τρομοκρατία (!).

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν αμείωτες όλα αυτά τα χρόνια. Στις 3 Δεκέμβρη 2015 νέα λαϊκή κινητοποίηση καταστέλλεται με αγριότητα από την αστυνομία. Αυτήν τη φορά συλλαμβάνεται ο κομμουνιστής πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Εργατών Εντγκαρ Σαράνγκο.

Οπως γίνεται συνήθως, η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση προσπαθεί να κρύψει τον ταξικό της χαρακτήρα με το προσωπείο της κοινωνικής πολιτικής. Λένε οι θιασώτες των «προοδευτικών» κυβερνήσεων και του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα»: «Αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός και οι κοινωνικές δαπάνες», «μειώθηκε η φτώχεια από 37,6% το 2006 στο 22,5% το 2014». Αν υπολογίσουμε με κάποιο διεθνές κριτήριο (λ.χ. πληθυσμός που ζει με λιγότερο από 3,1 δολ. τη μέρα) βλέπουμε ότι η εξέλιξη και τα ποσοστά πλησιάζουν αυτά του Μεξικού. Σε κάθε περίπτωση, το πλουσιότερο 20% κατέχει πάνω από το 51% του πλούτου, ενώ το φτωχότερο 20% δεν αγγίζει το 5%, ενώ από το 2014 με την εκδήλωση της ύφεσης η απόλυτη και σχετική φτώχεια ξαναπαίρνουν την ανιούσα.

Η απλή αλήθεια είναι ότι, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, μειώθηκε η απόλυτη εξαθλίωση σε συνθήκες γοργής καπιταλιστικής ανάπτυξης, που «έτρεχε» με μέσο ρυθμό άνω του 4% επί μια δεκαετία. Ανάπτυξη που βασίστηκε στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην παροχή προνομίων και προκλητικών φοροαπαλλαγών στα μονοπώλια, τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν μέχρι και το 75% των φόρων, προωθούνταν η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και το χτύπημα της σταθερής δουλειάς.

Ο ίδιος ο Κορέα έχει περιγράψει τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του ως εξής: «Ολοι ωφελήθηκαν στην κερδισμένη δεκαετία: οι εργαζόμενοι υπερδιπλασίασαν τους μισθούς τους, οι επιχειρηματίες τριπλασίασαν τα κέρδη τους»!

Πράγματι, οι κεφαλαιοκράτες τρίβουν τα χέρια τους. Μόνο οι τράπεζες μεταξύ 2007 και 2013 - οπότε πέφτουν οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου - είδαν τα καθαρά κέρδη να ξεπερνούν τα 1,9 δισ. δολ., καταγράφοντας ιστορικό ρεκόρ. Χαράς ευαγγέλια και για τις ξένες επιχειρήσεις στο πετρέλαιο και τις τηλεπικοινωνίες που είδαν κι αυτές τα κέρδη τους να εκτοξεύονται, ενώ το μερίδιο της «πίτας» για τους εργαζόμενους σε αυτούς τους τομείς έπεφτε από 15% σε 3%. Με την έλευση της ύφεσης το 2014 η επίθεση οξύνεται με περικοπές δημόσιων δαπανών και άλλα γνωστά μέτρα.

Οι εξελίξεις στον Ισημερινό πρέπει να ιδωθούν υπό το πρίσμα μιας γενικότερης τάσης αναπροσανατολισμού του μείγματος οικονομικής πολιτικής στη Λατινική Αμερική προς περιοριστικά μέτρα και προσαρμογής της αστικής διαχείρισης σε συνθήκες επιβράδυνσης και ύφεσης, αλλά και της διαπάλης στις αστικές τάξεις της περιοχής αναφορικά με τις διεθνείς συμμαχίες και προσανατολισμούς. Η αυξανόμενη παρουσία κυρίως της Κίνας, αλλά και της Ρωσίας, στη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια έχει γεωπολιτικές προεκτάσεις και προκαλεί την αντίδραση των ΗΠΑ. Η κινητικότητα και οι ανταγωνισμοί ιμπεριαλιστικών κέντρων και καπιταλιστικών δυνάμεων στην περιοχή αντανακλώνται και στο στρατιωτικό επίπεδο, αποτελούν το έδαφος για ανακατατάξεις που σημειώνονται (συμφωνίες, στρατιωτική παρουσία, επέκταση ή απομάκρυνση στρατιωτικών βάσεων).

Σε κάθε περίπτωση, οι κυβερνήσεις Κορέα αφήνουν στους επόμενους - όποιοι κι αν είναι - σημαντική προίκα: Προώθησαν τις συμπράξεις ιδιωτικού - δημοσίου τομέα, εντάχθηκαν στην εμπορική συμφωνία της ΕΕ με Περού - Κολομβία, εκτίναξαν το μόνο μέρος του πλούτου που «ανήκει» στο λαό, το δημόσιο χρέος. Αφησαν εκσυγχρονισμένο αντεργατικό οπλοστάσιο, διαμόρφωσαν πλαίσιο για την ένταση της κρατικής καταστολής.