Το 1894 στο ρωσικό αστικό κώδικα υπήρχε ένα άρθρο που αναφερόταν στη διάπλαση των παίδων και έλεγε:

«Κατά την ανατροφή στο σπίτι οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να διαμορφώσουν το ήθος τους (σ.σ.: των παιδιών) σύμφωνα με τις απόψεις της κυβέρνησης»...

*

Σήμερα, στην αυγή της τρίτης χιλιετηρίδας, ο «τσαρισμός» της μοναδικής σκέψης και οι φερόμενοι σαν ιδιοκτήτες της Ιστορίας εκδίδουν νόμους περί της «ορθότητας» με την οποία «επιτρέπεται» να τοποθετείται κανείς γύρω από ιστορικά ζητήματα:

Αλλού ορίζουν ότι είναι παράνομο να μη δέχεσαι τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλού ότι είναι παράνομο να δέχεσαι τη γενοκτονία των Κούρδων κι αλλού ότι είναι παράνομο να αμφισβητείς το Ολοκαύτωμα.

*

Ομως, η Ιστορία είναι γεγονότα, τεκμήρια, μαρτυρίες, διασταύρωση. Είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα που ήδη έχει συντελεστεί. Ως ανασύσταση του παρελθόντος με επιστημονικό τρόπο, η Ιστορία επικαλείται καταστάσεις και γεγονότα τα οποία αποδεικνύει με τη μέθοδο της διασταύρωσης και της επαλήθευσης κάθε λογής τεκμηρίων.

Με δυο λόγια, η καταγραφή της Ιστορίας είναι (οφείλει να είναι) μια διαδικασία αντικειμενική, δηλαδή επιστημονική. Αλίμονο αν κρίναμε τους ανθρώπους και τις κοινωνίες σύμφωνα με τη γνώμη που αυτές είχαν για τον εαυτό τους, επισήμαινε ο Μαρξ. Αλίμονο αν υιοθετούσαμε σαν «Ιστορία» εκείνο που θα επέβαλλε και θα νομοθετούσε σαν «αυθεντικό» ο ισχυρός της εκάστοτε ιστορικής περιόδου.

*

Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να έχει την όποια υποκειμενική γνώμη θέλει για τα ιστορικά ζητήματα. Φυσικά, το ποια γνώμη έχεις για το α΄ ή β΄ ιστορικό ζήτημα, το πώς ερμηνεύεις δηλαδή την Ιστορία, προφανώς και καθορίζεται από την ιδεολογία σου, από την πολιτική σου στάση, από τις γνώσεις σου. Και είναι πάνω σε αυτές τις διαφορετικές γνώμες που βασίζεται η αντιπαράθεση όσον αφορά στην ερμηνεία της Ιστορίας.

Αλλά οι αντιπαραθέσεις, οι πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις περί της Ιστορίας, γίνονται με στοιχεία. Δε γίνονται με νομοθετικές απαγορεύσεις.

*

Αν κάποιος είναι αμαθής ή ημιμαθής και δε γνωρίζει τι συμβολίζει η σβάστικα, δεν είναι η απαγόρευση της σβάστικας που θα σώσει την κοινωνία από τον ολοκληρωτισμό.

Για να αρνείται κάποιος σήμερα το Ολοκαύτωμα είναι είτε ηλίθιος, είτε φασίστας. Αλλά είναι επίσης φασισμός να λες στον οποιονδήποτε ότι θα έχει αυτή και όχι την άλλη συνείδηση, ότι θα έχει αυτή και όχι την άλλη γνώμη, ότι θα έχει τη μια και μόνο εγκεκριμένη άποψη, αυτή που εσύ (είτε λέγεσαι κράτος, είτε λέγεσαι ιστορική «αυθεντία») του προσφέρεις και του επιτρέπεις να έχει.

***

Ολες συνήθως οι απαλλοτριώσεις δικαιωμάτων ξεκινούν από απαγορεύσεις που επιβάλλονται εναντίον εκείνου που φαντάζει εξόφθαλμο, άρα η κοινή γνώμη είναι εύκολο να κάνει αποδεκτή την απαγόρευσή του.

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι μια τέτοια εξόφθαλμα αντιδραστική θέση. Αλλά αν στα ζητήματα των ιδεών δεχτείς την απαγόρευση που στρέφεται ενάντια στο εξόφθαλμο (ή εκείνο που μετά από πλύση εγκεφάλου έχεις αποδεχτεί σαν «εξόφθαλμα» βλαπτικό) τότε αρχίζεις ανεπαισθήτως να αποδέχεσαι το ξήλωμα της κάλτσας όλων των δικαιωμάτων, έχεις ανοίξει την κερκόπορτα για όλες τις υπόλοιπες απαγορεύσεις που θα έρθουν.

Δίνοντας, π.χ., νομιμοποίηση στην κυβέρνηση Πρόντι να απαγορεύει με νόμο την άρνηση του Ολοκαυτώματος (τι υποκρισία σε μια χώρα που ο φασισμός αποτελεί οιονεί κυβερνητική συνιστώσα!), ή στη Γαλλία να ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων (τι υποκρισία σε μια χώρα που έχει κατασφάξει από Αλγερινούς μέχρι Βιετναμέζους και το πολιτικό της σύστημα από Σεγκολέν και Σαρκοζί μέχρι Λεπέν διαγκωνίζεται ποιος εκπρόσωπός του θα «στρατωνίζει» πρώτος τους νέους των γκέτο), τότε μετατρέπεις την Ιστορία σε παρακολούθημα του εκάστοτε συσχετισμού πολιτικής δύναμης.

***

Ο συσχετισμός πολιτικής δύναμης είναι (και) ιστορικό ζήτημα, που δεν μπορεί όμως να καθορίζει το γράψιμο (και ξαναγράψιμο) της Ιστορίας, σύμφωνα με τις επιθυμίες του δυνατού της στιγμής.

Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται να παρέχεται στον δυνατό της στιγμής η άδεια να προσδίδει ισχύ νόμου στην άποψή του για την Ιστορία. Γιατί τότε, στην ουσία, παρέχεται η άδεια στον εκάστοτε πολιτικά ισχυρό να ορίζει όχι μόνο την Ιστορία, αλλά να καθορίζει και την εξέλιξή της, ποινικοποιώντας κάθε σκέψη που θα αμφισβητεί την ισχύ του, στο παρόν και στο μέλλον.

Ας θυμηθούμε εκείνο τον μεγάλο αστό πολιτικό, για παράδειγμα, που διακήρυττε στην ελληνική μετεμφυλιακή Βουλή ότι «ο κομμουνισμός πρέπει να διώκεται όχι μόνο ως πράξη αλλά και ως σκέψη γιατί όποιος σκέφτεται κομμουνιστικά κάποια στιγμή θα δράσει κιόλας». Λίγο μετά ήρθε η χούντα των συνταγματαρχών...

***

Τα ζητήματα της ιστορίας, δε λύνονται με απαγορεύσεις, του αστικού κράτους. Αλλωστε αυτό γεννά και αναπαράγει το φασισμό. Γι'αυτό και είναι υποκρισία να αποκτά εύσημα αντιφασιστικής ετοιμότητας.Το θέμα είναι να έχεις καταπιαστεί με την ανάδειξη των αιτιών που γεννούν το φαινόμενο του φασισμού. Να έχεις καταστήσει την κοινωνία έτοιμη να αντιλαμβάνεται τι συμβολίζει η σβάστικα. Και να παλεύεις για την κατάργηση αυτών των αιτιών.

Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει σήμερα σε μια σειρά αστικών κρατών είναι η επιβολή διά νόμου εκείνου του φασισμού που λέει ότι το δικαίωμα της γνώμης ασκείται μόνο εφόσον η γνώμη του πολίτη συμφωνεί και υποτάσσεται σε κείνη την «επίσημη» γνώμη που διαθέτει την απαραίτητη νομική έγκριση...

***

Αλλά αν παραχωρηθούν τέτοια «δικαιώματα» σε βάρος της Ιστορίας, αν το δικαίωμα να έχεις γνώμη για την Ιστορία τεθεί στον ιδεολογικό Προκρούστη της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας, αν η Ιστορία μετατραπεί σε άθυρμα των πολιτικάντικων τακτικισμών της στιγμής, τότε ο δυνατός της στιγμής θα μπορεί ακόμα πιο ανεμπόδιστα να εκδίδει στο Ευρωκοινοβούλιο ψηφίσματα καταδίκης της κομμουνιστικής ιδεολογίας (26/10/2006), θα μπορεί ακόμα πιο εύκολα να ψηφίζει νόμο (στην Εσθονία) που επιφέρει ποινή τριετούς φυλάκισης για τη χρήση του σφυροδρέπανου, θα μπορεί ακόμα πιο ανεξέλεγκτα να ψηφίζει νόμο (στην Ουκρανία) που επιβάλλει πρόστιμο σε όποιον δε συντάσσεται με την άποψη ότι ο λιμός στην Ουκρανία το 1932 ήταν «γενοκτονία από την ΕΣΣΔ», κ.ά.

***

Προφανώς, λοιπόν, αυτή η συζήτηση περί απαγορεύσεων και υπαγορεύσεων, σχετικά με την ανάγνωση της Ιστορίας, αφορά άμεσα την Αριστερά. Ειδικά, μάλιστα, που το αποτέλεσμα τέτοιων λογικών είναι, στο τέλος (το λέει η ...Ιστορία), τη νύφη να την πληρώνει, πάντα, η Αριστερά.

***

Πρέπει εδώ να τονιστεί με έμφαση ότι η συζήτηση μεταξύ των αριστερών για το πώς πρέπει να τοποθετείται η Αριστερά απέναντι σε απαγορεύσεις σχετικά με την ανάγνωση της ιστορίας, είναι από μόνο του στοιχείο του δημοκρατικού προτάγματος των αριστερών.

Ομως, χρειάζεται προσοχή:

Ο ανθρωπισμός, ο ουμανισμός, η δημοκρατία, αυτά τα πρόσημα της Αριστεράς, δεν πρέπει να οδηγούν από τον πραγματικό ουμανισμό στον «πλατωνικό» ουμανισμό. «Ο πραγματικός ουμανισμός, η αληθινή αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτουν το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας» (Κάρολος Μαρξ) και επομένως ούτε στιγμή να μην ξεχνάμε: Ο φασισμός σκοτώνει.

*

Ο φασισμός σκοτώνει! Οι «ιδέες του» σκοτώνουν. Οι προτροπές του σκοτώνουν. Ο ουμανισμός και ο ανθρωπισμός της Αριστεράς πολεμάνε όχι μόνο το έγκλημα του φασισμού, αλλά και την προτροπή για το έγκλημα. Τέτοιο είναι οι απαγορεύσεις και οι υπαγορεύσεις σχετικά με την ανάγνωση της Ιστορίας.

Αυτός ο πόλεμος, ο ανειρήνευτος πόλεμος της Αριστεράς ενάντια στις απαγορεύσεις και οι υπαγορεύσεις σχετικά με την ανάγνωση της Ιστορίας, δε θέτει σε αμφισβήτηση την περίφημη ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών. Εδώ μιλάμε για τη διακίνηση - προτροπή της «ιδέας» του εγκλήματος.

*

Υπόλογο γι' αυτή την «ιδέα», υπόλογο γι' αυτό το έγκλημα, είναι το αστικό κράτος. Οι απαγορεύσεις του σχετικά με την ανάγνωση της Ιστορίας «νομιμοποιούν» και αναπαράγουν «φασισμό», μέσα από τη χρήση των μεθόδων του.

Τελικά, η σημερινή αστική κοινωνία αν ήθελε να καταργήσει τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, τότε θα έπρεπε να καταργήσει τον ίδιο τον εαυτό της. Οι απαγορεύσεις της, εκτός από το ρόλο που θα έπαιζε το οποιοδήποτε φαρισαϊκό «συγχωροχάρτι» για το σύστημα που γεννά Χίτλερ, Μουσολίνι και Λεπέν, εκείνο που κάνουν, πέρα από το να εμφανίζουν τους φασίστες σαν «υπέρμαχους της δημοκρατικής διακίνησης των ιδεών (τους)», είναι να εξοπλίζουν το αστικό κράτος εναντίον των πραγματικών εχθρών του. Ολων εκείνων, δηλαδή, που δεν αποδέχονται το «Τέλος της Ιστορίας». Κι αυτοί δεν είναι οι φασίστες.