Οι εγχώριοι διακινητές της «αμερικανίλας», που μας καλούν να δούμε στον Ομπάμα τη μετουσίωση των «ευκαιριών» που - όπως λένε - μόνο μια «μεγάλη χώρα σαν τις ΗΠΑ» μπορεί να προσφέρει, πρέπει να είναι βαθιά απελπισμένοι άνθρωποι.

Συνηθίζουν κάθε φορά και σε κάθε νέο ένοικο του Λευκού Οίκου να ανακαλύπτουν βαρύγδουπα την «επιβεβαίωση της ανωτερότητας» της αμερικανικής «δημοκρατίας». Είναι φυσικό, στις σημερινές συνθήκες που ο πραγματικός κόσμος απέχει τόσο πολύ από τις δοξασίες τους, να επιστρατεύουν ακόμα και τα παραμυθάκια για τα «μαύρα βατραχάκια» που με ένα φίλημα του «αμερικανικού ονείρου» μεταμορφώνονται σε «λαμπερά πριγκιπόπουλα».

*

Παρεμφερής ο τρόπος που συνηθίζουν να υποδέχονται το εκάστοτε νέο «αφεντικό».

Εκθείαζαν τις ΗΠΑ όταν η αμερικανική «δημοκρατία» τους είχε για Πρόεδρό της τη δεκαετία του '80 έναν αποτυχημένο δευτεροκλασάτο ηθοποιό, τον Ρίγκαν. Οταν εισήλθε στη δεκαετία του '90 έχοντας Πρόεδρο έναν αρχιπράκτορα, τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Οταν έκαναν σύμβολο της «ανεκτικότητάς της» το σαξόφωνο του Κλίντον. Οταν οι ΗΠΑ μπήκαν στον 21ο αιώνα ανακηρύσσοντας Πρόεδρό τους έναν αστοιχείωτο, τον Μπους τον νεότερο. Και τώρα από τον Μπους, αυτόν τον γνήσιο ενσαρκωτή του κινηματογραφικού «Φόρεστ Γκαμπ», περάσαμε στον αστραφτερό κόσμο του πολιτικού Αρλεκιν με τον Ομπάμα στο ρόλο της «Σταχτοπούτας».

*

Βέβαια, η «Σταχτοπούτα» τους δεν είναι η πρώτη που - παρά το μαύρο της χρώμα - ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του «αμερικανικού ονείρου». Η ιστορία του θεάματος στις ΗΠΑ βρίθει αντίστοιχων παραδειγμάτων.

Στους αστέρες του αμερικανικού φουτμπόλ, του στίβου, του μπάσκετ, του μποξ, στους αστέρες του Χόλιγουντ, στους αστέρες της αμερικανικής μουσικής σκηνής, στους αστέρες της ΤV, ακόμα και στους αστέρες της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ, θα βρούμε αρκετούς μαύρους, πολύ πριν τον Ομπάμα.

Το γεγονός αυτό, πάντως, δεν έπαιξε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο για τη διάρθρωση μιας κοινωνίας στην οποία ισχύουν τα ακόλουθα:

-- Στις ΗΠΑ υπάρχουν δύο εκατομμύρια φυλακισμένοι, οι μισοί εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%...

-- Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά μαύρους...

-- Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ' ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα...

-- Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων...

-- Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω από το όριο της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών...

-- Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά το λευκό πληθυσμό.

Λέτε οι πολυεθνικές να γέμισαν με 2 δισ. δολάρια τα προεκλογικά ταμεία του Ομπάμα έχοντας ως κύριο μέλημα στο μυαλό τους να αλλάξουν αυτές τις στατιστικές;

Το χρώμα του δέρματος είναι, τελικά, αν όχι η μοναδική, σίγουρα η πιο «πιασάρικη» για το σύστημα διαφορά του Ομπάμα από τους αντιπάλους του.

Μια διαφορά που υπάρχει λόγος να τονίζεται επειδή ακριβώς δεν υπάρχει κανένα έδαφος να γίνεται λόγος για άλλες διαφορές.

Βλέπετε, ο μαύρος Πρόεδρος - πλέον - Ομπάμα, είναι γέννημα θρέμμα ενός... «κατάλευκου» πολιτικού συστήματος:

Ως γερουσιαστής φρόντισε να το διακηρύσσει ψηφίζοντας από τον «πατριωτικό νόμο» μέχρι το τείχος εναντίον των (... σκούρων) μεταναστών από το Μεξικό.

Ως υποψήφιος έσπευσε να δηλώνει πιστός υπηρέτης του συστήματος, όταν τάχτηκε υπέρ του Ισραήλ και εναντίον των (... μελαμψών) Παλαιστίνιων.

Και φυσικά είναι εκείνος που - πρώτος αυτός και από τη θέση του εν αναμονή Προέδρου - τάχθηκε υπέρ των 700 δισ. δολαρίων του «σχεδίου Πόλσον», ψηφίζοντας υπέρ των «λευκών κολάρων» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, παρότι έχουν ρίξει μερικά εκατομμύρια κατεστραμμένων στις ΗΠΑ στα... μαύρα τάρταρα.

Το βράδυ της εκλογής του Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ ανακοινώθηκε η εκτέλεση στο Αφγανιστάν 40 αμάχων. Δυο μέρες αργότερα, νέα επιδρομή Αμερικανών, είχε ως αποτέλεσμα 30 ακόμα θύματα αμάχων.

Αλήθεια, αυτό το «αμερικάνικο όνειρο», σε ποια διοίκηση πρέπει να «πιστωθεί». Στην απερχόμενη του Μπους, ή στην επερχόμενη του Ομπάμα;...