Οταν ο Μπους έπαιρνε την πρώτη του απόφαση, μετά το χτύπημα του τυφώνα, να στείλει την Εθνοφρουρά με τη διαταγή να εκτελούνται οι «ταραξίες», δηλαδή οι πληγέντες και η φτωχολογιά της Νέας Ορλεάνης, υπερασπιζόταν μια «τάξη», που, έτσι κι αλλιώς, πάντα βασίλευε στις ΗΠΑ, αλλά την εποχή της «Νέας Τάξης» έχει πάρει απίθανες διαστάσεις.

***

Η «Νέα Τάξη», όπως αποτυπώνεται στο ίδιο το εσωτερικό των ΗΠΑ, έχει τις εξής συνέπειες για τον αμερικανικό λαό:

• Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα, όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια. Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας, ενώ το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 15% αυτού του πλούτου.
• Περίπου 37 εκατομμύρια Αμερικανοί (εκ των οποίων 13 εκατ. παιδιά) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Υπάρχουν 46 εκατ. Αμερικανοί, που δεν έχουν ασφάλεια υγείας.
• «Οταν τα κανάλια βλέπουν μαύρους έξω από μαγαζιά λένε ότι "λεηλατούν". Οταν βλέπουν λευκούς λένε "ψάχνουν για φαγητό"», καταγγέλλουν οι πληγέντες της Νέας Ορλεάνης. Να πώς μεταφράζεται αυτό με οικονομικά στοιχεία σε παναμερικανικό επίπεδο: Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
• Το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά - ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια. Το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
• Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων. Τα έσοδα του Μπιλ Γκέιτς το 2000 ισούντο με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ. Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1», που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
• Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%. Οι παραγωγοί του πλούτου, δε, στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι, βάσει του νόμου, δε δικαιούνται ούτε μια μέρα άδεια.

***

Αυτά συμβαίνουν στην «πρωτεύουσα» του καπιταλισμού, της «ελεύθερης αγοράς» και της «ανταγωνιστικής οικονομίας». Εκεί όπου το πέρασμα των τυφώνων, το ακολουθεί το «Αλτ, τις ει;» της Εθνοφρουράς.

*

Αλλά, αν το είπε («αν», λέμε...), εν πρώτοις θέλουμε να συγχαρούμε την «αλληλεγγύη» στο εσωτερικό της ΝΔ, που, ενώ υποτίθεται ότι η σύσκεψη ήταν «κλειστή», το θέμα έγινε «βούκινο» στο πανελλήνιο, προφανώς από κάποιους «φίλους» του υπουργού κ. Μπασιάκου.

*

Το δεύτερο που θέλουμε να παρατηρήσουμε είναι η ευθιξία του κ. Μπασιάκου. Εσπευσε να διαμηνύσει στις εφημερίδες και στα κανάλια ότι αυτά που είπε («αν» τα είπε...) ο ομοϊδεάτης του αγροτοσυνδικαλιστής, δεν τα είπε για τον ίδιο, αλλά για άλλους. Τι θέλετε τώρα από τον κύριο υπουργό; Να αντιληφθεί ότι το θέμα δεν είναι να βγαίνει και να μιλάει για την «πάρτη του», αλλά, αφ' ενός, να απαντήσει αν αυτά ισχύουν, κι αφ' ετέρου, αν ισχύουν, να βρει (και να πει) ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι», που «τα πιάνουν» στο υπουργείο του; Τι είναι ο υπουργός, αστυφύλακας είναι, να αρχίσει να ψάχνει «δεξιά κι αριστερά»;

*

Τρίτον, πολύ μας συγκίνησε ότι ο κ. Σταύρου, γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ που συμμετείχε στη σύσκεψη, φέρεται, σύμφωνα με το ρεπορτάζ («Ελευθεροτυπία»), να πετάχτηκε από τη θέση του μόλις ο Κοκκινούλης είπε ότι «κάποιοι τα παίρνουν» («αν» το είπε...) για να του συστήσει: «Μη λες ονόματα, Θανάση»! Αυτή η ...«σεμνότητα» και «ταπεινότητα» αξίζει να επισημανθεί.

*

Τέταρτον, σε ό,τι αφορά στον κ. Κοκκινούλη. Είτε ξέρει - είτε δεν ξέρει, είτε είπε - είτε δεν είπε ότι κάποιοι στο κόμμα του «τα παίρνουν», ένα πράγμα ξέρει πολύ καλά: Οτι οι αγρότες είναι οι μοναδικοί, που δεν τα παίρνουν. Τουτέστιν, οι εσωκομματικές μαγκιές για λαϊκή κατανάλωση και αποπροσανατολισμό, μαζί με τη συνακόλουθη «κολοκυθιά» (το 'πε - δεν το 'πε), τη στιγμή που τα στελέχη της ΝΔ στον κάμπο βάζουν πλάτη για να περνάει, τελικά, η πολιτική που «τα παίρνει» από τους αγρότες, είναι «τσάμπα μαγκιές».

*

ΥΓ: Κείνος ο βουλευτής Πολύζος (θα 'χε, φαίνεται, ακούσει κείνα για «το μαχαίρι (που) θα μπει στο κόκαλο») σε ποια μάχαιρα πήγε κι έβαλε το κεφαλάκι του; Της «σεμνότητας» ή της ταπεινότητας»;

Πασχίζουν τα κανάλια να διαφημίσουν τις «παραστάσεις» που ετοιμάζουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ενόψει της ανόδου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, θέλουν να «ντύσουν» στα δελτία τους το θέμα με εικόνα, μπας και προσδώσουν ολίγον από «εργατιλίκι» στους εργατοπατέρες, αλλά, μοιραία, καταφεύγουν σε αρχεία παλιότερων κινητοποιήσεων του ...ΠΑΜΕ.

Είναι, βλέπετε, τόσοι πολλοί οι «αγώνες» των κ.κ. Πολυζωγόπουλου - Παπασπύρου όλο το προηγούμενο διάστημα, που οι υπεύθυνοι των καναλιών δεν ξέρουν ποια συγκέντρωσή τους να πρωτοπαίξουν στις ειδήσεις τους...

Ούτε μια, ούτε δυο, αλλά εφτά (!) φορές μίλησε προχτές (στο ρ/σ «Φλας») ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ.Πα πασπύρος περί του «άγριου και σκληρού καπιταλισμού» (!) που πλήττει τον τόπο!

Ορέ, μαντεψιά που έκανε ο κ. πρόεδρος! Και τι λέξεις! Ακούς εκεί «καπιταλισμός»! Και μάλιστα «άγριος». Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος κατέχει από κοινωνικά συστήματα. Αρα είναι και αρμόδιος να μας εξηγήσει: Τόσα χρόνια, επί ΠΑΣΟΚ, τι είχαμε στην Ελλάδα; Μήπως «λάιτ», μήπως «ψυχοπονιάρη», μήπως «ζουμπουρλούδικο» καπιταλισμό; 'Η μπας και δεν είχαμε καθόλου καπιταλισμό;