Οταν ο Μπους έπαιρνε την πρώτη του απόφαση, μετά το χτύπημα του τυφώνα, να στείλει την Εθνοφρουρά με τη διαταγή να εκτελούνται οι «ταραξίες», δηλαδή οι πληγέντες και η φτωχολογιά της Νέας Ορλεάνης, υπερασπιζόταν μια «τάξη», που, έτσι κι αλλιώς, πάντα βασίλευε στις ΗΠΑ, αλλά την εποχή της «Νέας Τάξης» έχει πάρει απίθανες διαστάσεις.

***

Η «Νέα Τάξη», όπως αποτυπώνεται στο ίδιο το εσωτερικό των ΗΠΑ, έχει τις εξής συνέπειες για τον αμερικανικό λαό:

• Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα, όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια. Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας, ενώ το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 15% αυτού του πλούτου.
• Περίπου 37 εκατομμύρια Αμερικανοί (εκ των οποίων 13 εκατ. παιδιά) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Υπάρχουν 46 εκατ. Αμερικανοί, που δεν έχουν ασφάλεια υγείας.
• «Οταν τα κανάλια βλέπουν μαύρους έξω από μαγαζιά λένε ότι "λεηλατούν". Οταν βλέπουν λευκούς λένε "ψάχνουν για φαγητό"», καταγγέλλουν οι πληγέντες της Νέας Ορλεάνης. Να πώς μεταφράζεται αυτό με οικονομικά στοιχεία σε παναμερικανικό επίπεδο: Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
• Το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά - ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια. Το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
• Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων. Τα έσοδα του Μπιλ Γκέιτς το 2000 ισούντο με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ. Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1», που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
• Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%. Οι παραγωγοί του πλούτου, δε, στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι, βάσει του νόμου, δε δικαιούνται ούτε μια μέρα άδεια.

***

Αυτά συμβαίνουν στην «πρωτεύουσα» του καπιταλισμού, της «ελεύθερης αγοράς» και της «ανταγωνιστικής οικονομίας». Εκεί όπου το πέρασμα των τυφώνων, το ακολουθεί το «Αλτ, τις ει;» της Εθνοφρουράς.