Ενα ακόμα επεισόδιο της υπόθεσης «Ζήμενς» βρίσκεται σε εξέλιξη με αφορμή την πρόταση για τη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής.

*

Κάθε φορά που η σαπίλα και η αποφορά του αστικού κράτους είναι αδύνατον να κρυφτεί, επιχειρείται η τακτική του κουκουλώματος διά της ...«κάθαρσης». Ετσι και τώρα.

*

Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, για να δημιουργήσει τεχνητό καπνό ώστε να καλυφθούν οι πομπές του, παίζει ακόμα και με την προοπτική να βγουν στη «σέντρα» ορισμένα πρόσωπα που το υπηρέτησαν, ώστε να διαφυλαχτεί το κύριο:

Να μείνει στο απυρόβλητο το ίδιο.

*

Πρόθεσή τους είναι να εμφανιστεί το ζήτημα της διαφθοράς ως μια υπόθεση που αφορά στα πρόσωπα και «κλείνει» με τα πρόσωπα.

Αλλά η διαφθορά του πολιτικού συστήματος της άρχουσας τάξης έχει να κάνει με την ίδια τη φύση, με το χαρακτήρα και τις δομές του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, του συστήματος δηλαδή που υπηρετεί το αστικό πολιτικό κατεστημένο.

***

Στον κόσμο των μονοπωλίων, όπως η «Ζήμενς», δεν υπάρχει υπέρτερο «δίκαιο» από το δικαίωμά τους να κάνουν «μπίζνες» και να απομυζούν κέρδη. Με κάθε τρόπο.

*

Το «δίκαιο» των μονοπωλίων απορρέει από το γεγονός ότι έχουν επιβάλει ως «δίκαιο» και «νόμιμο» να κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Ολο το πολιτικό εποικοδόμημα στον καπιταλισμό αυτή τη νομιμότητα υπηρετεί.

Επομένως, η περίφημη διαπλοκή, μεταξύ του κεφαλαίου και του πολιτικού φορέα που ασπάζεται το «δίκαιο» του κεφαλαίου, είναι πέρα για πέρα αυτονόητη.

*

Η διαφθορά, το σηψαιμικό δηλαδή παράγωγο της σιαμαίας και διαπλεκόμενης σχέσης ανάμεσα στον καπιταλιστή και στον πολιτικό που υπηρετεί τα συμφέροντα του καπιταλιστή, αποτελεί ενδογενές στοιχείο του συστήματος.

Είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του καπιταλιστικού ορίζοντα και φυσικά δεν εξαντλείται στις εγχώριες δοσοληψίες της «Ζήμενς» με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

*

Η διαφθορά, σε συνθήκες πολιτικών ή επιχειρηματικών ανταγωνισμών, πολλές φορές βγαίνει στην επιφάνεια.

Τότε αρχίζουν τα παιχνίδια συγκάλυψης και όταν αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί επιλέγεται η τακτική του «στρίβειν» διά της «προσωποποίησης» των ευθυνών.

*

Οι εμπλεκόμενοι στα φαινόμενα διαφθοράς αξίζουν τη μέγιστη δυνατή τιμωρία. Αλλά η τιμωρία αυτή, όταν και αν υπάρξει, δεν «λύνει» το θέμα.

Γιατί το θέμα δεν θα λήξει ποτέ αν δεν «καθαρθεί» το σύστημα που θρέφει τη «βρωμιά» και αναπαράγει τους «βρωμιάρηδες». Και η μόνη κάθαρση που παίρνει αυτό το σύστημα είναι η ανατροπή του.

Στο απολογητικό υπόμνημα που κατέθεσε ο Τσουκάτος στις 14/9/2010 στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, μεταξύ άλλων ισχυριζόταν τα εξής:

*

α) Τα λεφτά που πήρε από τη «Ζήμενς» δεν θα τα έπαιρνε ο ίδιος αν «δεν τύχανε να 'μαι - όπως αναφέρει - συναρμόδιος στο ΠΑΣΟΚ για την οικονομική καμπάνια, ενόψει του επικείμενου Συνεδρίου και των Ευρωεκλογών του '99».

Με άλλα λόγια - κατά τον ισχυρισμό Τσουκάτου - όποιος κι αν ήταν αρμόδιος οικονομικών του κυβερνητικού (και άρα αρμοδίου να κλείνει δουλειές για το κράτος) ΠΑΣΟΚ, πάλι θα τα 'παιρνε από τη «Ζήμενς»...

*

β) «Η κατάληξη του άνω χρηματικού ποσού στον προορισμό του (σ.σ.: στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ) επιβεβαιώθηκε, εμμέσως για ευνόητους λόγους, πλην σαφώς, απ' τις καταθέσεις στη Δικαιοσύνη των ταμίων του κόμματος, αλλά κι απ' τις καταθέσεις στη Γερμανία των στελεχών που εκταμίευαν για λογαριασμό της εταιρείας».

*

γ) «Η νομική φύση του περιστατικού ήταν (...) από αυτές που γίνονταν συχνά - πυκνά (...). Αυτή την παλιά και σ' όλους γνωστή καθιερωμένη πρακτική την κληρονόμησα δεν την καθιέρωσα».

Ο για μια ολόκληρη περίοδο «Νο 2» του ΠΑΣΟΚ αναφέρεται σε «χορηγίες» από τις «Ζήμενς» και μιλά για «γνωστή» και «καθιερωμένη πρακτική». Ενδιαφέρον...

*

δ) «Ψεύδονται, βέβαια, συνειδητά και μάλιστα γνωρίζοντας πως ουδείς πολίτης τους πιστεύει, εκείνοι που βεβαιώνουν πως το δικό τους κόμμα (αναφέρομαι στα μεγάλα), δεν έχει χρηματοδοτηθεί από ιδιώτες και μάλιστα σε προεκλογικές περιόδους, με αντίστοιχα υψηλές χορηγίες, που ξεπερνούν κατά πολύ το ανώτατο όριο των επιτρεπόμενων οικονομικών ενισχύσεων του σχετικού νόμου».

Κάπως έτσι - αν έχουν βάση οι ισχυρισμοί του Τσουκάτου - θα πρέπει να γίνονται οι δουλειές, είτε πρόκειται για τα «C4i», είτε για τα υποβρύχια που «γέρνουν» κ.ο.κ.

***

Το έχουμε γράψει και θα το επαναλάβουμε:

Ο Τσουκάτος, ως εμπλεκόμενος σε αυτή την υπόθεση από τη σκοπιά του κατηγορούμενου, μπορεί να λέει ό,τι θέλει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ισχυρισμοί του ισχύουν.

Το ενδιαφέρον εδώ, όμως, είναι άλλο: Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο που ο κατηγορούμενος Τσουκάτος έχει προβεί στους παραπάνω ισχυρισμούς, ουδείς εκ των θιγομένων (;) βγήκε να τους αντικρούσει...

Μετά τις ...διαφωνίες της ΝΔ στο μνημόνιο (που, όμως, αν γίνει κυβέρνηση θα το εφαρμόσει),

μετά τις ...διαφορές της με το μεσοπρόθεσμο (που όμως ψήφισε τις μισές διατάξεις του «εφαρμοστικού» για την εφαρμογή του),

τώρα έχει ...αντιρρήσεις και για την γκιλοτίνα που στήνει η κυρία Διαμαντοπούλου για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

*

Τόσες μάλιστα είναι οι ...ενστάσεις της ΝΔ γύρω από το θέμα και τόσο διαφορετικό το «μείγμα» πολιτικής που ευαγγελίζεται, που αν το επέτρεπαν τα κοινοβουλευτικά ήθη, ο κ. Σπηλιωτόπουλος, αρμόδιος τομεάρχης Παιδείας της ΝΔ, θα το συνυπέγραφε το νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ και με τα δυο του χέρια!

Πολλή συζήτηση για τους «οίκους αξιολόγησης». Και πολλή «λεβεντιά» από διάφορους εγχώριους και δη κυβερνητικούς κύκλους. Στα λόγια...

*

Αλλά αφού έχουμε τέτοιους «λεβέντες» κυβερνώντες, που δεν υποκύπτουν σε «νταβατζήδες» - με τους οποίους φυσικά συνεργάζονται εδώ και δεκαετίες - τότε γιατί δεν κάνουν το εξής απλό:

Ας εκδώσουν μια ανακοίνωση και ας δηλώσουν ότι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους «κυρίους» «Moody's», «S&P», «Fitch» κ.ο.κ.

*

Δεν το κάνουν. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Ο λόγος είναι απλός:

Τους λεγόμενους «οίκους», αυτά τα βαμπίρ με τα οποία το χρηματιστικό κεφάλαιο προωθεί τα σχέδια της παγκόσμιας κερδοσκοπίας, είναι οι κυβερνήσεις του δικομματισμού που τους αναγνωρίζουν ως «έγκριτους» φορείς της «έγκυρης» αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.

*

Είναι η εγχώρια πλουτοκρατία που, ενταγμένη οργανικά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αποτελεί κομμάτι αυτής της παγκόσμιας τοκογλυφίας και μέσω των πολιτικών της εκπροσώπων, των κυβερνήσεων του δικομματισμού, υπογράφει συμφωνίες και συνεργασίες με τους κατά τα άλλα «βδελυρούς οίκους»...