Ενα ακόμα επεισόδιο της υπόθεσης «Ζήμενς» βρίσκεται σε εξέλιξη με αφορμή την πρόταση για τη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής.

*

Κάθε φορά που η σαπίλα και η αποφορά του αστικού κράτους είναι αδύνατον να κρυφτεί, επιχειρείται η τακτική του κουκουλώματος διά της ...«κάθαρσης». Ετσι και τώρα.

*

Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, για να δημιουργήσει τεχνητό καπνό ώστε να καλυφθούν οι πομπές του, παίζει ακόμα και με την προοπτική να βγουν στη «σέντρα» ορισμένα πρόσωπα που το υπηρέτησαν, ώστε να διαφυλαχτεί το κύριο:

Να μείνει στο απυρόβλητο το ίδιο.

*

Πρόθεσή τους είναι να εμφανιστεί το ζήτημα της διαφθοράς ως μια υπόθεση που αφορά στα πρόσωπα και «κλείνει» με τα πρόσωπα.

Αλλά η διαφθορά του πολιτικού συστήματος της άρχουσας τάξης έχει να κάνει με την ίδια τη φύση, με το χαρακτήρα και τις δομές του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, του συστήματος δηλαδή που υπηρετεί το αστικό πολιτικό κατεστημένο.

***

Στον κόσμο των μονοπωλίων, όπως η «Ζήμενς», δεν υπάρχει υπέρτερο «δίκαιο» από το δικαίωμά τους να κάνουν «μπίζνες» και να απομυζούν κέρδη. Με κάθε τρόπο.

*

Το «δίκαιο» των μονοπωλίων απορρέει από το γεγονός ότι έχουν επιβάλει ως «δίκαιο» και «νόμιμο» να κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Ολο το πολιτικό εποικοδόμημα στον καπιταλισμό αυτή τη νομιμότητα υπηρετεί.

Επομένως, η περίφημη διαπλοκή, μεταξύ του κεφαλαίου και του πολιτικού φορέα που ασπάζεται το «δίκαιο» του κεφαλαίου, είναι πέρα για πέρα αυτονόητη.

*

Η διαφθορά, το σηψαιμικό δηλαδή παράγωγο της σιαμαίας και διαπλεκόμενης σχέσης ανάμεσα στον καπιταλιστή και στον πολιτικό που υπηρετεί τα συμφέροντα του καπιταλιστή, αποτελεί ενδογενές στοιχείο του συστήματος.

Είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του καπιταλιστικού ορίζοντα και φυσικά δεν εξαντλείται στις εγχώριες δοσοληψίες της «Ζήμενς» με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

*

Η διαφθορά, σε συνθήκες πολιτικών ή επιχειρηματικών ανταγωνισμών, πολλές φορές βγαίνει στην επιφάνεια.

Τότε αρχίζουν τα παιχνίδια συγκάλυψης και όταν αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί επιλέγεται η τακτική του «στρίβειν» διά της «προσωποποίησης» των ευθυνών.

*

Οι εμπλεκόμενοι στα φαινόμενα διαφθοράς αξίζουν τη μέγιστη δυνατή τιμωρία. Αλλά η τιμωρία αυτή, όταν και αν υπάρξει, δεν «λύνει» το θέμα.

Γιατί το θέμα δεν θα λήξει ποτέ αν δεν «καθαρθεί» το σύστημα που θρέφει τη «βρωμιά» και αναπαράγει τους «βρωμιάρηδες». Και η μόνη κάθαρση που παίρνει αυτό το σύστημα είναι η ανατροπή του.