Και να θέλουν να κρυφτούν, δεν τους αφήνει η εργολαβία που έχουν αναλάβει. Αυτοί που έπνιξαν την Αθήνα στα δακρυγόνα, αυτοί που καθαγιάζουν την καθημερινή βία των καπιταλιστών κατά των εργατών, αυτοί που το σύνολο της πολιτικής τους είναι βία, μιλούν για τη βία και τη δείχνουν ...στις διαδηλώσεις. Οχι όποιες κι όποιες διαδηλώσεις. Αλλά στοχευμένα μιλούν για τις κινητοποιήσεις του εργατικού κινήματος. Αποδεικνύοντας ξανά αυτό που το ΚΚΕ είχε εξαγγείλει εξαρχής: Οτι η κυβέρνηση αξιοποιεί και την οργανωμένη προβοκάτσια, όπως έγινε με τη συνδυασμένη δράση των ΜΑΤ και κουκουλοφόρων στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και έπνιξε με χημικά το κέντρο της Αθήνας.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανιστεί σαν θύμα, ενώ είναι θύτης. Αξιοποιώντας τις (καθοδηγημένες, αυθόρμητες, δεν έχει σημασία) αποδοκιμασίες κατά κυβερνητικών βουλευτών, αρπάζει το θέμα απ' τα μαλλιά για να χαρακτηρίσει παράγοντα ανασφάλειας τις κινητοποιήσεις. Παράγοντας ανασφάλειας - όπως σημείωσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ - είναι η κλιμάκωση των αντιλαϊκών ανατροπών, που συμβαδίζουν με αντιδραστικούς νόμους, με την ένταση της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, που κλιμακώνεται πριν από όλα στα εργοστάσια, σε χώρους δουλειάς και γενικότερα.

Απέναντι στην πραγματική βία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, το οργανωμένο λαϊκό κίνημα είναι ο αποφασιστικός, καθοριστικός παράγοντας για την υπεράσπιση και την κατάκτηση των δικαιωμάτων που τσακίζουν η κυβέρνηση με την πλουτοκρατία και την ΕΕ.

Επικίνδυνα παιχνίδια με το δημόσιο τομέα υγείας. Το μωρό που παραλίγο να χάσει τη ζωή του στην Ξάνθη, εξαιτίας των περικοπών στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων, είναι ένα εξόφθαλμο παράδειγμα.

Επικίνδυνα και τα παιχνίδια στην Παιδεία. Σε βαθμό που ακόμα και πανεπιστημιακοί, που ως πρόσφατα είχαν θεοποιημένη την περίφημη «διαβούλευση», να καταλήγουν πλέον στο συμπέρασμα πως ως τώρα με τη διαβούλευση η κυβέρνηση κέρδιζε χρόνο για να επιβάλει αυτό που εξαρχής είχε αποφασίσει. Ανεξάρτητα από το πόσο, ποιοι και για ποιους λόγους καταλήγουν σε τέτοια συμπεράσματα, γιατί κάποιοι δε διαφωνούν ουσιαστικά με το νόμο.

Την ώρα που η φιλολογία περί χρέους που δήθεν υποχρεώνει σε τσεκούρεμα εργατικών δικαιωμάτων, συνεχίζεται, τα στοιχεία που συγκεντρώνονται για τα κέρδη δείχνουν «λεφτά με ουρά». Ολο και περισσότερα κέρδη, όσο περισσότεροι γίνονται και οι εξαθλιωμένοι.

Η μέχρι εξόντωσης εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης δε θα πάρει τέλος, αν δεν καταργηθεί η σχέση που τη συντηρεί. Η εμπορευματική παραγωγή. Που υπάρχει μαζί με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Εκεί, στην παραγωγή, καθορίζεται η φτώχεια των εργατών και ο πλούτος των κεφαλαιοκρατών. Η ανατροπή αυτής της σχέσης λύνει το πρόβλημα.

Αυτή η κουβέντα δεν μπορεί να γίνει στα «σαλόνια» του αστικού Τύπου. Γι' αυτό και αυτά αφιερώνονται στο πιασάρικο θέμα της βίας. Οπου ένα στημένο σκηνικό αξιοποιείται για να διακηρυχθεί στη συνέχεια η πίστη των βιαστών στην «ειρηνική συνύπαρξη». Οπως η Μπακογιάννη, που ζητά σεβασμό του άλλου. Ο μόνος άλλος για τον οποίο νοιάζεται είναι οι καπιταλιστές. Για να προστατέψει την αδιατάρακτη εκμετάλλευση των εργατών, δηλαδή τη βία των καπιταλιστών στους εργάτες, ζητά σεβασμό των καπιταλιστών.

Γνωρίζει ότι η ανεμπόδιστη δράση τους είναι αυτή που εκτινάσσει τα κέρδη στα ύψη. Μια ματιά στον κατάλογο με τους εκατομμυριούχους του πλανήτη δείχνει, από τη μια, τι σημαίνει απουσία ισχυρού εργατικού κινήματος και, από την άλλη, δείχνει πού πρέπει να στραφεί η λαϊκή πάλη για να υπάρξει λαϊκή ευημερία.

Η συνταγή του ΙΟΒΕ αφορά σε περισσότερα κέρδη διά της αρπαγής ακόμα περισσότερης υπεραξίας από τους εργάτες μαζί με την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας. Γι' αυτό ζητάνε «εθνική συνεννόηση». Να δεχτούν, δηλαδή, τα θύματα να σώσουν τους θύτες. Η απάντηση δεν μπορεί να 'ναι άλλη από ένταση του αγώνα, έτσι που να αδυνατίζει το σύστημα, να ισχυροποιούνται οι εργάτες.

Ασχετο: Η ξεχασμένη ιστορία από την Ισπανία ξύνει πληγές. Εκεί ήταν ο Φράνκο, εδώ η Φρειδερίκη, που δικαίως ο λαός αποκαλούσε απλά Φρίκη. Τα παιδιά που σώθηκαν από τον ΔΣΕ γύρισαν πίσω επιστήμονες. Τα παιδιά που πήρε η Φρίκη ακόμα τα ψάχνουν. Οπως και στην Ισπανία.

Ο,τι έδωσε και στα παιδιά του ΔΣΕ ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε είναι κάτι ασυγχώρητο για όλους εκείνους, που με κάθε ευκαιρία μάς θυμίζουν το απύθμενο ταξικό μίσος τους καταφεύγοντας σε αντικομμουνισμό επιπέδου πρεσβευτικής αυλής. Ο Αμερικανός πρέσβης, λέει το σχετικό ρεπορτάζ , με αφορμή την 4η Ιουλίου, μέρα ιδρυτική για το αμερικανικό κράτος, επέλεξε να μιλήσει για τη δημοκρατία και όχι για την οικονομία. Και να μην το έλεγε το ρεπορτάζ, το δείξανε τα άρθρα περί βίας που είχαν γεμίσει τις χτεσινές εφημερίδες.