«Το ΟΧΙ των Ιρλανδών βυθίζει την Ευρώπη στο χάος»... Με τα λόγια αυτά το βρετανικό BBC υποδέχτηκε την είδηση της απόρριψης της Συνθήκης από τους Ιρλανδούς ψηφοφόρους, με ποσοστό 53,87%.

Κι όμως ούτε το βρετανικό «έγκυρο» δίκτυο, ούτε κανένα άλλο δεν ασχολήθηκε με το θέμα του δημοψηφίσματος, ούτε καν με τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις που διατύπωναν όσοι συμμετείχαν στην καμπάνια κατά του ΟΧΙ. Η Ιρλανδία, ακόμη φαντάζει σαν θρύλος στα μάτια της Ευρώπης, σαν «τίγρης», σαν «θαύμα». Εξάλλου, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Ιρλανδίας, αυτή τη μετά την ένταξή της στην ΕΕ, «ο λαός θα νικούσε την Ευρώπη».

Οταν όμως προειδοποιούσε απειλητικά η «Εθνική Πλατφόρμα», που ηγήθηκε της εκστρατείας κατά της επικύρωσης της «Συνθήκης της Νίκαιας», «θα χάσετε!», κανείς δεν τους πίστευε, φυσικά. Κανείς δεν έδινε σημασία, καθώς παρά τα εγγενή και συνεχώς διογκούμενα προβλήματα που καταδυναστεύουν την ιρλανδική κοινωνία, πίστευαν ότι θα... κερδίσουν.

Και όμως διαψεύστηκαν. Και διαψεύστηκαν πολύ ηχηρά. Ισως από την πολλή τους σιγουριά. Ισως από αλαζονεία. Τα βαθύτερα συμπεράσματα βέβαια είναι ακόμη νωρίς να εξαχθούν. Αυτό που σίγουρα δεν αλλάζει είναι ότι οι Ιρλανδοί απορρίπτουν τη Συνθήκη της Νίκαιας. Και το γεγονός αυτό ήδη προκαλεί σοβαρούς «πονοκεφάλους», αφού το κακό παράδειγμα της Δανίας το ακολούθησε και η Ιρλανδία.

«Η συνθήκη της Νίκαιας είναι νεκρή και η κυβέρνηση κάθε κράτους - μέλους θα πρέπει να το αναγνωρίσει. Η Συνθήκη δε θα πρέπει να επικυρωθεί από καμία χώρα - μέλος», τόνιζαν στελέχη της «Εθνικής Πλατφόρμας», του «στρατοπέδου του ΟΧΙ». Της πλατφόρμας ηγήθηκαν οι Πράσινοι, το «Σιν Φέιν» και άλλα δύο πολιτικά κόμματα, που δε διαθέτουν παρά τέσσερις βουλευτές, σε σύνολο 166 εδρών της ιρλανδικής Βουλής.

Οπως πολύ χαρακτηριστικά τόνισε σε δηλώσεις προς την εφημερίδα «Αϊρις Τάιμς» ο ηγέτης του «Σιν Φέιν», Τζέρι Ανταμς, η Ιρλανδία είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπου διενεργήθηκε δημοψήφισμα με το ερώτημα αυτό και το αποτέλεσμα είναι απολύτως δημοκρατικό. «Ακριβώς γι' αυτό το λόγο η κυβέρνηση πρέπει πια να ακούσει τι λέει ο λαός», για το φόβο περαιτέρω εκχωρήσεων εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες, για την ανεργία, για την αλλαγή της ιρλανδικής κοινωνίας, της ιρλανδικής οικονομίας, για τη δεδηλωμένη άγνοια των θεμάτων που θέτει επί τάπητος η Συνθήκη.

Τώρα, θα αρχίσουν οι διαβουλεύσεις, τα «μαγειρέματα» με μπόλικα καρυκεύματα, ώστε να ανατραπεί αυτή η εικόνα. Μέχρι τότε όμως, το «ΟΧΙ» θα ηχεί στα αυτιά των αξιωματούχων των Βρυξελλών, αλλά και σε αυτά των Βρετανών και Σουηδών πολιτών, που ετοιμάζονται πιθανώς για ανάλογα δημοψηφίσματα^. και ήδη οι ενστάσεις που συσσωρεύονται είναι πολλές...

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ και ΜΟΣΧΑ.-

Στις αρχές Αυγούστου, θα ποντιστεί στο Βόσπορο μια από τις μεγαλύτερες και πιο προηγμένες πλατφόρμες στον κόσμο και, αν όλα πάνε σύμφωνα με τα υπάρχοντα σχέδια, το Σεπτέμβρη θα αρχίσει να τοποθετείται στα 7.000 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας ένας αγωγός που θα διαπερνά τη Μαύρη Θάλασσα, για να μεταφέρει στην Τουρκία φυσικό αέριο από τη Ρωσία.

Το έργο, αξίας 3 δισ. δολαρίων, αν πραγματωθεί, θα αποτελεί -σημειώνει ο Ντάγκλας Φραντζ στην εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς»- ένα σημαντικό πισωγύρισμα για την προσπάθεια των ΗΠΑ να αναχαιτιστεί η επιρροή της Ρωσίας σε μια από τις πιο στρατηγικής σημασίας περιοχές του κόσμου. «Οικονομικά και πολιτικά, αυτό το έργο είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη Ρωσία», θα πει η Φιόνα Χιλ, αναλύτρια στο Ινστιτούτο Μπρούκινγκς. Η εξάρτηση της Τουρκίας από το ρωσικό φυσικό αέριο είναι στο επίπεδο του 66% σήμερα, αλλά με την έναρξη λειτουργίας του αγωγού θα φθάσει το 80%. Αμερικανοί διπλωμάτες φοβούνται ότι η Μόσχα θα αποκτήσει υπερβολική επιρροή στην Τουρκία, ξέχωρα από το ότι θα επηρεάσει την περιφέρεια στο σύνολό της.

Οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν ευάλωτη την Τουρκία, όσο λίγες άλλες χώρες στον κόσμο, ως προς αυτό που ονομάζουν «ενεργειακό εκβιασμό»: εισάγει το 98% της ενέργειας που καταναλώνει. Και η οικονομική κρίση που τη σάρωσε, κάνει όλο και πιο δύσκολη την κατάσταση γι' αυτήν. Η Ουάσιγκτον επί χρόνια σχεδίαζε έναν αγωγό από το Τουρκμενιστάν στην Τουρκία μέσω Κασπίας, Αζερμπαϊτζάν και Γεωργίας - παρακάμπτοντας πλήρως τη Ρωσία. Το σχέδιο όμως έχασε έδαφος σε σχέση με το ρωσοτουρκικό, που ευνόησε ο Μεσούτ Γιλμάζ όταν βρισκόταν στην πρωθυπουργία, υπογράφοντας το 1997 τη σχετική συμφωνία στην Αγκυρα με τον τότε Ρώσο πρωθυπουργό Βίκτορ Τσερνομίρντιν. Οι Γιλμάζ και Τσερνομίρντιν έχουν κατ' επανάληψη κατηγορηθεί ότι έδρεψαν προσωπικά οφέλη από τη συμφωνία - αμφότεροι φέρονται να κατέχουν, αδιαφανώς, ποσοστά στις εταιρίες που κατασκευάζουν τον αγωγό.

Το Σεπτέμβρη του 1999, γράφει ο Φραντζ, ο Γιλμάζ, εκτός κυβέρνησης τότε, είχε ένα δείπνο στην Ουάσιγκτον με πολυάριθμους αξιωματούχους της κυβέρνησης Κλίντον, που τον προειδοποίησαν: «Δε μας αρέσει καθόλου αυτό το έργο». Ο Γιλμάζ απάντησε: «θα το φέρω εις πέρας». Σήμερα, με τον Γιλμάζ ξανά στην κυβέρνηση, το έργο είναι πιο κοντά στην ολοκλήρωσή του από ποτέ. Να εξηγεί αυτό άραγε τη σκανδαλολογία περί το πρόσωπο του Γιλμάζ που έχει ξεσπάσει τελευταία;

ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ.-

Στους πυρετώδεις ρυθμούς της μεγαλύτερης απεργίας των τελευταίων οκτώ μηνών έζησε προχτές η Αργεντινή. Κάθε μέσο μαζικής μεταφοράς καθηλώθηκε. Η αποκομιδή των απορριμμάτων στα αστικά κέντρα σταμάτησε. Τα περισσότερα σχολειά δε λειτούργησαν. Γιατί; Επειδή, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων σήκωσε κεφάλι στις συνθήκες ζωής που βιώνει και που στιγματίζονται ολοένα και περισσότερο από την ανεργία και την ανέχεια...

«Θέλουμε αξιοπρεπή εργασία και καλούς μισθούς» φώναζαν στους δρόμους οι εργαζόμενοι - απεργοί!

Και οι κυβερνώντες; Αυτοί, όπως ο πρόεδρος Φερνάντο Ντε λα Ρούα και η υπουργός Εργασίας Πατρίτσια Μπούλιρχ, προτίμησαν... να καταδικάσουν τις κινητοποιήσεις ως «καταστροφικές και παράλογες» και να λοιδορήσουν τους συνδικαλιστές για τη διοργάνωση μιας «άδικης» απεργίας που θα... στενέψει περισσότερο τους -ούτως ή άλλως... άσχημους- δείκτες της «ανάπτυξης». Δεν αναφέρονταν βεβαίως στην «ανάπτυξη» και τη βελτίωση της ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας των 37.000.000 Αργεντινών, αλλά των φορέων του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου...