ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

Υπονομεύουν κάθε μορφή αγώνα ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝ

Με τεχνητές αντιπαραθέσεις τίναξαν στον αέρα σύσκεψη που έγινε χτες με σκοπό την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης. Αποφασίστηκε μόνο μια 5ωρη στάση εργασίας (11 π.μ. - 4 μ.μ.) την ερχόμενη Τετάρτη

Στάση απροκάλυπτης υπονόμευσης κάθε μορφής αγώνα ενάντια στο κυβερνητικό σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών και την αφαίρεση εργασιακών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, εξακολουθούν να τηρούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και από το χώρο του ΣΥΝ, σε ΕΘΕΛ, ΗΛΠΑΠ και ΗΣΑΠ.

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα κατά τη χτεσινή κοινή σύσκεψη όλων των Σωματείων στις αστικές συγκοινωνίες, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία ΕΚΑ και ΟΥΠΑΕ (η Ομοσπονδία στον κλάδο των μεταφορών) και σκοπό τη διαμόρφωση κοινής θέσης και στάσης όλων των εργαζομένων, για την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης. Και στη χτεσινή σύσκεψη, όπως και στην προηγούμενη της περασμένης εβδομάδας, επαναλήφθηκαν οι... θεατρινίστικες φραστικές αντεγκλήσεις μεταξύ των στελεχών ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και της προσκείμενης στο ΣΥΝ παράταξης, χωρίς να ειπωθεί λέξη για την κυβερνητική πολιτική και τα "καυτά" προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους (νομοσχέδιο ιδιωτικοποίησης και ανατροπή εργασιακών σχέσεων). Αποτέλεσμα των τεχνητών συνδικαλιστικών αντιπαραθέσεων, ήταν να τιναχτεί στον αέρα η σύσκεψη και για την... τιμή των όπλων να κηρυχτεί από την ΟΥΠΑΕ, 5ωρη στάση εργασίας (11 π.μ. - 4 μ.μ.) στις αστικές συγκοινωνίες την ερχόμενη Τετάρτη, συγκέντρωση στο θέατρο "Γκλόρια" και πορεία διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας.

Είναι αξιοσημείωτο ότι η κινητοποίηση κηρύχτηκε στο πνεύμα "όποιος θέλει απεργεί, όποιος θέλει συμμετέχει στη συγκέντρωση"! Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, οι παραπάνω συνδικαλιστικές ηγεσίες, υποχρεώθηκαν - υπό το βάρος της γενικότερης αναστάτωσης που προκαλούν στον κλάδο οι κυβερνητικές επιλογές, αλλά και από τις πιέσεις τόσο της ΔΑΣ (υποστηρίζεται από την ΕΣΑΚ), όσο και από πολλά στελέχη τους - να κηρύξουν μια απεργιακή κινητοποίηση, την οποία, ωστόσο, με τη στάση τους την υπονομεύουν.

Σημειώνεται ότι με πρωτοβουλία του προέδρου του ΕΚΑ, στη χτεσινή σύσκεψη προσκλήθηκε και παραβρέθηκε για να "εξηγήσει" την κυβερνητική πολιτική, ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΑΣΑ Στρ. Παπαδημητρίου.Η ουσία όσων είπε, είναι ότι τα μέτρα της κυβέρνησης θα ισχύσουν για όλους ανεξαίρετα τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες και ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία, θα επιβληθούν με νόμο.

Τα στελέχη των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΣΥΝ εξαπέλυσαν φραστική επίθεση κατά του διευθύνοντος συμβούλου, αποκαλώντας τον "χουντικό". Ωστόσο, όταν οΣτρ. Παπαδημητρίου αποχώρησε, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές και από τους τρεις κλάδους, έσπευσαν να τον ξεπροβοδίσουν στο ασανσέρ σαν να ήταν όλα μέλι - γάλα.

Η ΔΑΣ

Τα στελέχη της ΔΑΣ επισήμαναν ότι την ώρα που έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών και την αφαίρεση κάθε εργατικής κατάκτησης και δικαιώματος, δεν μπορεί το συνδικαλιστικό κίνημα να στέκεται σε ψευτοδιλήμματα και στη λογική του "λιγότερου κακού". Υπενθύμισαν την ομόφωνη απόφαση ΓΣΕΕ, ΕΚΑ, ΟΥΠΑΕ και των κλαδικών σωματείων από το 1992 για: Ενιαίο και 100% δημόσιο συγκοινωνιακό φορέα. Ενιαία ΣΣΕ, ωράριο, κανονισμό εργασίας κλπ., με διασφαλισμένα τα υπάρχοντα δικαιώματα και κατακτήσεις και στόχο τη διεύρυνσή τους. Διαφάνεια και αξιοκρατία στη λειτουργία της εταιρίας και ανανέωση του στόλου. Με βάση το παραπάνω διεκδικητικό πλαίσιο, πρότειναν:

Τη συγκρότηση ενιαίου αγωνιστικού μετώπου όλων των εργαζομένων, με απαρχή τη στάση εργασίας την ερχόμενη Τετάρτη και πρόγραμμα άλλων κινητοποιήσεων κάθε μορφής (συγκεντρώσεις, πορείες κλπ.).
Αμεση ενημέρωση του επιβατικού κοινού και συσκέψεις όλων των πρωτοβάθμιων σωματείων Αθήνας και Πειραιά, με προοπτική τη διοργάνωση συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική για τις αστικές συγκοινωνίες.

Ο Χρ. Σταμούλος,μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ, τονίζει ότι οι κομμουνιστές εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για τον αγωνιστικό προσανατολισμό όλων των εργαζομένων, στη βάση των παραπάνω θέσεων, αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης.

Μια φορά κι έναν καιρό...

Ηταν μια φορά κι έναν καιρό... Ετσι αρχίζουν όλα τα παραμύθια, αλλά αυτό δεν είναι παραμύθι. Είναι, αν όχι η πρώτη, μία από τις πρώτες αναμνήσεις. Μια φορά κι έναν καιρό, ένα κόκκινο σφυροδρέπανο, σε άσπρη λινάτσα απλωμένη σε μια βεράντα, δίπλα σε γιασεμιά και μολόχες. Ενα παιδικό χεράκι καθοδηγούμενο από το έμπειρο χέρι του πατέρα. Δύσκολο να φτιάξω το σφυροδρέπανο, να γράψω "ΚΚΕ". Το χέρι έτρεμε. Ισως γιατί ήμουν μικρή, ίσως γιατί κάποιοι χωριανοί περιφρονητικά κάτι μουρμούρισαν, όταν είδαν τι φτιάχναμε, ίσως γιατί άκουγα ότι πολλοί είχαν πληρώσει ακριβά την πίστη τους σ' αυτά τα τρία γράμματα και φοβόμουν.

Η πρώτη ανάμνηση... και η πρώτη λέξη: "Γιατί;". "Γιατί να είναι κόκκινα το σφυρί και το δρεπάνι;". Αδιανόητο. Το μόνο κόκκινο που σχετιζόταν μαζί τους ήταν το αίμα από τις πληγές που προκαλούσαν στα χέρια. Αλλά κι αυτό με τη σειρά του μου προκαλούσε άλλα "γιατί". Η εικόνα ανθρώπων πνιγμένων στον ιδρώτα, κατάκοπων, να θερίζουν κάτω από έναν ανελέητο ήλιο, δημιουργούσε πολλά και όλο παράπονο "γιατί". Το ίδιο και οι συζητήσεις σε όλα τα σπίτια του χωριού για τα λεφτά που δεν έφταναν, για τη σοδειά που δεν πήγε καλά, για την τράπεζα που τους ξετινάζει, για την εταιρία που έκλεισε και τους εργάτες που απολύθηκαν, για τον παντοπώλη που σταμάτησε την πίστωση... γιατί, γιατί, γιατί;

Τα χρόνια πέρασαν. Η λινάτσα ξέφτισε. Τα χρώματα ξεθώριασαν. Εκείνο το σύμβολο, εκείνα τα τρία γράμματα όμως σαν να χαράχτηκαν στην καρδιά κι εκεί μένουν ως τα σήμερα αναλλοίωτα. Τα χρόνια πέρασαν και τα "γιατί" απαντήθηκαν χωρίς κόπο. Σαν να ήταν η απάντηση πάντα εκεί, μπροστά στα μάτια μου και απλώς φωτιζόταν λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα. Η θέση μου ήταν δίπλα σε εκείνους τους ανθρώπους που μοχθούν και ακριβώς απέναντι σε εκείνους τους λίγους που πλουτίζουν από τον ιδρώτα και το αίμα τους. Σε εκείνο το σφυροδρέπανο, στα δύο Κάπα και το ένα Εψιλον δίπλα του, ανακάλυψα τη διέξοδο, τη λύση, την ελπιδοφόρα προοπτική.

Δεν είμαι πια μικρό παιδί. Αλλά κάθε φορά τα κόκκινα σφυροδρέπανα φέρνουν στον νου εικόνες ανθρώπων που υποφέρουν για ένα κομμάτι ψωμί και τα "γιατί;"σφυροκοπούν ξανά το μυαλό μου. Αλλά δεν απογοητεύομαι πια, παίρνω δύναμη από τη γνώση ότι ο ιδρώτας τους ποτίζει το χωράφι που θα καρπίσει μια καλύτερη κοινωνία. Μια κοινωνία που κανέναν δε θα βασανίζουν αυτά τα γεμάτα τρόμο και αγωνία για το μέλλον ερωτήματα. Μια κοινωνία που θα μιλάμε για αδικία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, λέγοντας: Ηταν μια φορά κι ένα καιρό...

Β. Ν.