ΡΕΠΟΡΤΑΖ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ορειβατική περιπέτεια

Γιατί όλα μοιάζουν ίδιες σκιές στα ίδια άγονα όνειρα; Γιατί ο ίδιος φόβος, πάντα, με παίρνει μακριά από τη γη; Υπάρχουμε; Ποιος μας καλεί εκεί που κερνούν κρασί για να ξεχάσουμε; Αδειασε η γη, ζωή και ψέμα. Αδειασαν τα μάτια σου κόσμε φόβους, που τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τη μοναξιά σου. Φόβοι, που κατρακυλούν στον επιβεβλημένο κατήφορο. Κομπίνες και συναλλαγές. Απατεώνες, που ευημερούν, και κόσμος, που παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Πόλεμοι και πείνα, σε απόσταση αναπνοής, απειλούν το σήμερα και το αύριο. Κι εμείς... Εμείς, κινούμενη άμμος που πάνω της χτίζουμε ευχές.

Ανάβω ένα κερί. Τι πιο φυσικό από την αναμονή στις αποκλεισμένες αιωνιότητες, που μας παρηγορούν στα μαρμαρένια σεντόνια. Παρηγόρησέ με με δυο λέξεις, μητέρα μου. Μόλις ξυπνήσω θα σου διηγηθώ το θαύμα, που μου δίδαξες. Αυτούς τους μύθους, που είναι γραμμένοι στις πέτρινες ελπίδες, θα τους μαλώνω στην ορειβατική περιπέτεια που με έταξε η μοίρα. Λαχανιασμένες σχεδίες, χρόνια τώρα, επιθεωρούν τις μοναξιές μας. Δε θα σε συγχαρούν, μανούλα, που αναπνέεις το πάθος, πλένοντας, σιδερώνοντας και μαγειρεύοντας. Ούτε γεννώντας τη μαύρη δαντέλα για τα μαλλιά σου θα με συγχαρούν. Αυτοί φορούν καπέλα και δε βλέπουν. Με χάνεις κάποτε, σε βρίσκω πάντα. Ζωή και θάνατος ξαπλώνουμε στο μαζί. Μη με φοβάσαι. Δε θα κοιμηθώ. Μόνο κράτα μου γερά το χέρι, μέσα στο μυαλό σου πατέρα μου, κι εγώ θα λιγοστεύω, χωρίς να εξαφανιστώ.

Ξαναβλέπω το πρόσωπό μου σκυμμένο στο παράθυρο του κόσμου. Μικρός και μελαγχολικός που είναι. Πολύτιμη, γλυκιά μου, αδέξια αλήθεια, στριμώχνεσαι. Κουβαριάζεσαι. Θα χαλάσεις τα μαλλιά σου. Το ξυπνητήρι χτύπησε. Δε θα σηκωθείς κομψή προστασία των ονείρων μας, να χαιρετίσεις το βαμμένο γέλιο μας; Εχει στοιχειώσει το άχρηστο πένθος των χρόνων μας. Κι εσύ κοιμάσαι ακόμη; Ποτέ δεν έμαθα τη γλώσσα της παπαγαλίνας, που ήθελε να με διδάξει πώς να υποχωρώ και να συμβιβάζομαι. Γελούσα πάντα με τα σαπισμένα δόντια της και δεν την άκουγα. Πολύ αργά. Τώρα γελάει αυτή. Κι εγώ φοβάμαι τα σαπισμένα δόντια της και τη γλώσσα της, που με κοροϊδεύει. Τη μέρα κουβαλάω τη βαλίτσα της, αλλά τη νύχτα διαβάζω βιβλία για να την εξαφανίσω. Επιμένει πάντα να με φορτώνει με την υστερική φωνή της. Την αγκαλιάζω για να σκάσει. Αυτή φωνάζει δυνατότερα και με ξεκουφαίνει. Το μετανιώνω. Ποτέ δε θα αγαπηθούμε εμείς οι δύο. Καλύτερα να το παραδεχτούμε και ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Εσύ δασκάλα παπαγαλίνα βρες καλύτερους μαθητές, κι εγώ θα ακουμπώ στο όνειρο και θα βαδίζω. Δεν υποχωρώ από την ελπίδα. Δε συμβιβαζόμαστε με το άδικο.

Επιχειρώ να προσδιορίσω την αγωνία μου και το πάθος μου, για εκείνα τα όνειρα που ιδρώνουν στα χέρια μου και εξαφανίζονται μέσα στα κουρασμένα βλέμματα του κόσμου, μέσα στα ροζιασμένα χέρια του εργάτη της γης, μέσα στις πληγωμένες ελπίδες των συνταξιούχων, στα αμφίβολα όνειρα των νέων παιδιών. Ο ίδιος πάλι φόβος με εξαφανίζει. Στα βαφτίσια των μικρών αγαπημένων συναντήσεών μας, κοιταζόμαστε κρυφά και χαιρόμαστε χωρίς να μας βλέπουν. Δε θα καταλάβουν τη σημασία της χαράς μας και θα γελάσουν. Ας τους αφήσουμε να επαναπαυτούν στα πόδια της στραγγαλισμένης - όπως νομίζουν - ελπίδας μας. Εμείς θα προχωράμε, κλείνοντας τα αυτιά μας στη γλώσσα του συμβιβασμού και της υποχώρησης.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Θέληση για ζωή!

Ο Σύλλογος "Ζωή και Δημιουργία" συστήθηκε από γονείς παιδιών με προβλήματα και στηρίζεται στην εθελοντική παρουσία και δουλιά ανθρώπων με ευαισθησίες

"Γνωρίσαμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και αγαπήσαμε τη ΖΩΗ". Οι δέκα αυτές λέξεις που ήταν γραμμένες πάνω στον τοίχο, στην αίθουσα του Συλλόγου Γονέων - Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες Γαλατσίου "Ζωή και Δημιουργία", αποκαλύπτουν ότι στις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορεί να σταθεί τίποτα εμπόδιο.

Ο Σύλλογος "Ζωή και Δημιουργία" συστήθηκε από γονείς παιδιών που αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας και στηρίζεται στην εθελοντική παρουσία και δουλιά ανθρώπων με ευαισθησίες. Στο σύλλογο λειτουργεί από το Μάρτη του 1996 ένα Πρότυπο Κέντρο Κοινωνικής Απασχόλησης και Επαγγελματικής Κατάρτισης Ατόμων Με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ). Στο μικρό αυτό χώρο στήθηκε μια γιορτή. Μια έκθεση με δημιουργίες μικρών, αλλά και μεγαλύτερων παιδιών. Δημιουργίες που δείχνουν τη θέληση για τη ζωή και στέλνουν ένα μήνυμα ελπίδας.

Στο πρότυπο αυτό κέντρο πηγαίνουν σήμερα 87 παιδιά, που είναι χωρισμένα σε ομάδες των επτά και οκτώ ατόμων. Μέσα σ' αυτόν το χώρο τα παιδιά μπορούν να ασχοληθούν με τη ζωγραφική, την αγιογραφία, την αγγειοπλαστική και γενικότερα τις κατασκευές. Επίσης, υπάρχει ειδικό πρόγραμμα που το επιβλέπουν πέντε γυμναστές για κινητική γυμναστική και κινησιοθεραπεία, καθώς και για εργοθεραπεία και παραδοσιακούς χορούς. Στο πρόγραμμα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και είκοσι εθελοντές.

Μέσα απ' τα λόγια των παιδιών και των γονιών βγαίνει η δίψα για ζωή και δημιουργική απασχόληση. Η ψυχολόγος Λ. Χαϊδεμένου μάς είπε ότι "τα παιδιά που παρακολουθούν το πρόγραμμα πάσχουν από ψυχοκοινωνική και νοητική στέρηση, αυτισμό, διάφορα σύνδρομα και μυοκινητικά προβλήματα". Η έκθεση των δημιουργημάτων τους αποτελεί γι' αυτούς τους ανθρώπους, συνέχισε, αναγνώριση και επιβεβαίωση της προσπάθειάς τους.

Ο πρόεδρος του Συλλόγου, Φρ. Κουνάνης,δήλωσε στο "Ρ": "Οι πρώτες μας προσπάθειες έχουν ξεκινήσει από το 1989, όταν για πρώτη φορά ο Δήμος Γαλατσίου μάς παραχώρησε μια αίθουσα για να κάνουν τα παιδιά γυμναστική. Πριν από ένα χρόνο, συνέχισε, σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να μισθώσει αυτήν την αίθουσα και να καλύψει τις λειτουργικές της ανάγκες". Η αίθουσα λειτουργεί από το Μάρτη και στηρίζεται αποκλειστικά στον εθελοντισμό, δεν υπάρχει ίχνος ιδιοτέλειας, κατέληξε.

"Εδώ μέσα βρήκα κάτι για να ασχολούμαι...". Τα λόγια της 13χρονης Μαρισούλας,που έχει σοβαρό κινητικό πρόβλημα, φαντάζουν κάτι το συνηθισμένο για πολλούς. Γι' αυτό το παιδί, όμως, η δημιουργία, η επαφή με τους άλλους ανθρώπους, αποτελούν επιβεβαίωση ζωής. Η ίδια ασχολείται με την αγγειοπλαστική και την αγιογραφία και δηλώνει ότι "οι σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά και τους εκπαιδευτές είναι καταπληκτικές".

Η Χρ. Μαλαδάκη,που αντιμετωπίζει κάποιο μυοκινητικό πρόβλημα, είναι εκπαιδεύτρια στην αγγειοπλαστική και την αγιογραφία, και μας είπε: "Είμαστε όλοι μαζί μια ομάδα που δουλεύουμε, έτσι ώστε μέσα από κάποια δημιουργική απασχόληση να βγαίνει και η ομαλή κοινωνικοποίηση των παιδιών".

Πόσο σημαντική είναι η προσπάθεια που γίνεται, φαίνεται και από τα λόγια της Λ. Μανουήλ: "Είχα ξεκινήσει να έρχομαι στο κέντρο σαν άτομο με ειδικές ανάγκες και φέτος αποφάσισα να γίνω εθελόντρια. Εκτός ότι βοήθησε και εμένα την ίδια, βοηθάει και τα υπόλοιπα παιδιά. Ολα έχουν ενδιαφέρον, αλλά χρειαζόταν κάποιος να τους παρακινήσει. Εδώ μέσα δόθηκε η ευκαιρία... ".

"Η Γεωργία πριν έρθει εδώ έμενε κλεισμένη στο σπίτι γιατί δεν υπήρχε κάποιος χώρος να πάει. Το παιδί μου εδώ και δυο μήνες έχει αλλάξει συμπεριφορά". Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Ιων. Τσάλη,που, εμφανώς συγκινημένη, έβλεπε τα έργα του παιδιού της.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Ορ. Κολοζώφ,πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι κομμάτων, το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ κ.ά.

Ο Χ. Χουρδάκης,μέλος της "Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Τυφλών", που παραβρέθηκε στην εκδήλωση, δήλωσε στο "Ρ": "Ο εθελοντισμός είναι ευπρόσδεκτος, αλλά πρέπει και η πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της".

Πάνος ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Λεζάντες

Η Λ. Μανουήλ και η Χρ. Μαλαδάκη στην αρχή παρακολούθησαν το πρόγραμμα του Κέντρου και σήμερα είναι εκπαιδευτές

Στιγμιότυπο απ' την εκδήλωση

Δέκα λέξεις που τα λένε όλα