Γιατί όλα μοιάζουν ίδιες σκιές στα ίδια άγονα όνειρα; Γιατί ο ίδιος φόβος, πάντα, με παίρνει μακριά από τη γη; Υπάρχουμε; Ποιος μας καλεί εκεί που κερνούν κρασί για να ξεχάσουμε; Αδειασε η γη, ζωή και ψέμα. Αδειασαν τα μάτια σου κόσμε φόβους, που τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τη μοναξιά σου. Φόβοι, που κατρακυλούν στον επιβεβλημένο κατήφορο. Κομπίνες και συναλλαγές. Απατεώνες, που ευημερούν, και κόσμος, που παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Πόλεμοι και πείνα, σε απόσταση αναπνοής, απειλούν το σήμερα και το αύριο. Κι εμείς... Εμείς, κινούμενη άμμος που πάνω της χτίζουμε ευχές.

Ανάβω ένα κερί. Τι πιο φυσικό από την αναμονή στις αποκλεισμένες αιωνιότητες, που μας παρηγορούν στα μαρμαρένια σεντόνια. Παρηγόρησέ με με δυο λέξεις, μητέρα μου. Μόλις ξυπνήσω θα σου διηγηθώ το θαύμα, που μου δίδαξες. Αυτούς τους μύθους, που είναι γραμμένοι στις πέτρινες ελπίδες, θα τους μαλώνω στην ορειβατική περιπέτεια που με έταξε η μοίρα. Λαχανιασμένες σχεδίες, χρόνια τώρα, επιθεωρούν τις μοναξιές μας. Δε θα σε συγχαρούν, μανούλα, που αναπνέεις το πάθος, πλένοντας, σιδερώνοντας και μαγειρεύοντας. Ούτε γεννώντας τη μαύρη δαντέλα για τα μαλλιά σου θα με συγχαρούν. Αυτοί φορούν καπέλα και δε βλέπουν. Με χάνεις κάποτε, σε βρίσκω πάντα. Ζωή και θάνατος ξαπλώνουμε στο μαζί. Μη με φοβάσαι. Δε θα κοιμηθώ. Μόνο κράτα μου γερά το χέρι, μέσα στο μυαλό σου πατέρα μου, κι εγώ θα λιγοστεύω, χωρίς να εξαφανιστώ.

Ξαναβλέπω το πρόσωπό μου σκυμμένο στο παράθυρο του κόσμου. Μικρός και μελαγχολικός που είναι. Πολύτιμη, γλυκιά μου, αδέξια αλήθεια, στριμώχνεσαι. Κουβαριάζεσαι. Θα χαλάσεις τα μαλλιά σου. Το ξυπνητήρι χτύπησε. Δε θα σηκωθείς κομψή προστασία των ονείρων μας, να χαιρετίσεις το βαμμένο γέλιο μας; Εχει στοιχειώσει το άχρηστο πένθος των χρόνων μας. Κι εσύ κοιμάσαι ακόμη; Ποτέ δεν έμαθα τη γλώσσα της παπαγαλίνας, που ήθελε να με διδάξει πώς να υποχωρώ και να συμβιβάζομαι. Γελούσα πάντα με τα σαπισμένα δόντια της και δεν την άκουγα. Πολύ αργά. Τώρα γελάει αυτή. Κι εγώ φοβάμαι τα σαπισμένα δόντια της και τη γλώσσα της, που με κοροϊδεύει. Τη μέρα κουβαλάω τη βαλίτσα της, αλλά τη νύχτα διαβάζω βιβλία για να την εξαφανίσω. Επιμένει πάντα να με φορτώνει με την υστερική φωνή της. Την αγκαλιάζω για να σκάσει. Αυτή φωνάζει δυνατότερα και με ξεκουφαίνει. Το μετανιώνω. Ποτέ δε θα αγαπηθούμε εμείς οι δύο. Καλύτερα να το παραδεχτούμε και ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Εσύ δασκάλα παπαγαλίνα βρες καλύτερους μαθητές, κι εγώ θα ακουμπώ στο όνειρο και θα βαδίζω. Δεν υποχωρώ από την ελπίδα. Δε συμβιβαζόμαστε με το άδικο.

Επιχειρώ να προσδιορίσω την αγωνία μου και το πάθος μου, για εκείνα τα όνειρα που ιδρώνουν στα χέρια μου και εξαφανίζονται μέσα στα κουρασμένα βλέμματα του κόσμου, μέσα στα ροζιασμένα χέρια του εργάτη της γης, μέσα στις πληγωμένες ελπίδες των συνταξιούχων, στα αμφίβολα όνειρα των νέων παιδιών. Ο ίδιος πάλι φόβος με εξαφανίζει. Στα βαφτίσια των μικρών αγαπημένων συναντήσεών μας, κοιταζόμαστε κρυφά και χαιρόμαστε χωρίς να μας βλέπουν. Δε θα καταλάβουν τη σημασία της χαράς μας και θα γελάσουν. Ας τους αφήσουμε να επαναπαυτούν στα πόδια της στραγγαλισμένης - όπως νομίζουν - ελπίδας μας. Εμείς θα προχωράμε, κλείνοντας τα αυτιά μας στη γλώσσα του συμβιβασμού και της υποχώρησης.