• Εναρκτήριο έργο της "Σκηνής Κοτοπούλη" του Εθνικού Θεάτρου είναι η κλασική κωμωδία του Μπεν Τζόνσον "Βολπόνε",η οποία κάνει πρεμιέρα αύριο. Η μετάφραση και σκηνοθεσία αυτής της μεγάλης παραγωγής είναι του Μίνου Βολανάκη.Ο "Βολπόνε" ανεβαίνει σε σκηνικά - κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ,μουσική Γιώργου Κουρουπού,χορογραφία Ντανιέλ Λομέλ.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Σταύρος Παράβας, Σπύρος Παπαδόπουλος, Ανδρέας Ζησιμάτος, Θόδωρος Κατσαδράμης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Μίνα Αδαμάκη, Γιάννης Σιαμσιάρης, Αίας Μανθόπουλος, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Τάκης Χαλάς, Κωνσταντίνος Μάριος κ.ά.

Σε σημείωμά του στο πρώτο ανέβασμα του "Βολπόνε",στο Εθνικό, το 1948 - '49, ο Αγγελος Τερζάκης έγραψε: "Στην πραγματικότητα ο Μπεν Τζόνσον,βαθύς γνώστης των κλασικών γραμμάτων, αποτύπωσε στις κωμωδίες του με ρεαλιστική αδρότητα τα χαρακτηριστικά της εποχής του. Μέσα από το ύφος του αιώνα του, ο Μπεν Τζόνσον, στα καλύτερά του έργα, και ιδιαίτερα στον "Βολπόνε", επέτυχε να συλλάβει την αλήθεια του αιώνιου ανθρώπου. Γι' αυτό και επιζεί".

• Το βραβευμένο από το ΥΠΠΟ, το 1994, έργο του Μέντη Κουμανταρέα "Αννα, είπα" παρουσιάζεται από τη σκηνή του θεάτρου "Στοά",σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου και σκηνικά - κοστούμια Αφροδίτης Κουτσουδάκη.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Παναγιώτης Μέντης, Νίκη Χαντζίδου, Μαρία Τσιμά, Αθηνά Καραμπά, Βίλη Σωτηροπούλου, Σπύρος Κωτσόπουλος και Βασίλης Ψυχογιόπουλος.Η παράσταση θα παίζεται μόνο μέχρι τα μέσα Γενάρη, ενώ στη συνέχεια θα ανέβει άλλο έργο του πρωτοεμφανιζόμενου Βασίλη Ραϊση.

"Ξεκίνησα να γράψω για την Αννα - λέει ο συγγραφέας - ακούγοντας τη σιωπή μια γυναίκας. Μια σιωπή χωρίς συνείδηση από την ίδια. Αλλοτε σαν σιωπή - στάση ζωής, άλλοτε σαν σιωπή - διαμαρτυρία, άλλοτε σαν σιωπή - πολιτική πράξη κι άλλοτε σαν σιωπή - επιλογή για άμυνα απέναντι στη βία και τη μικρότητα. Η σιωπή της Αννας είναι η σιωπή των γυναικών, πολλών εποχών. Μια σιωπή, κάθε φορά διαφορετική, ανάλογα με τις συνθήκες, μα πάντοτε σιωπή και ανοχή. Κι όλα αυτά δεμένα με αγωνία, χιούμορ και ανθρώπινο πόνο από μια άγρια καθημερινότητα".

• Στον Επάνω Οροφο του θεάτρου "Εμπρός" βρίσκεται από την προηγούμενη βδομάδα το Χοροθέατρο "Οκτάνα",με την καινούρια του παραγωγή "Ξενοδοχείον Ορφέας".Πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη εκδοχή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, όπως αυτή διαδραματίζεται στο εσωτερικό ενός κακόφημου ξενοδοχείου. Η παράσταση ανεβαίνει σε χορογραφία και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου,μουσική Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ,σκηνικά Αννας Γεωργιάδου, Κένι Μακλίλαν και κοστούμια Νίκου Νατσούλη.Παίζουν: Αντώνης Φραγκάκης, Ταμάρα Ιλιάσοβα, Ελεονόρα Σταθοπούλου, Γιάννης Γιαπλές, Βάλια Παπαχρήστου, Ελενα Τοπαλίδου.
• Εγινε, χτες, στο θέατρο "Κνωσσός" η πρεμιέρα του έργου "Αμλετ με πικάντικη σάλτσα" του Αλντο Νικολάι,που ανεβαίνει από τη θεατρική ομάδα "Πεδίο",σε σκηνοθεσία του Γάλλου ηθοποιού και σκηνοθέτη Ζαν Πολ Ντενιζόν.Οι παραστάσεις θα δίνονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Μέσα από την κουζίνα, το δικό του ένδοξο βασίλειο, ο μάγειρας Φρόγκι σχολιάζει τον "έξω κόσμο", αλλά και το θάνατο του βασιλιά και πατέρα του Αμλετ από το πολύ φαϊ, την ανορεξία της Οφηλίας και την υπερβολική αγάπη του Αμλετ για τα γλυκά. Παίζουν: Γιάννης Κυριακίδης, Λαμπρινή Λίβα, Ελεάνα Απέργη κ.ά.
• Το θέατρο "Ελπίδας" της Ελενας Τσαλδάρη επαναλαμβάνει (μέχρι τέλος Δεκέμβρη) το "Βυσσινόκηπο" του Τσέχοφ,που ανεβαίνει σε μετάφραση Ιρένας Αδαμίδου - Ιωαννίδου,σκηνοθεσία Λεωνίδα Λοϊζίδη και σκηνικά - κοστούμια Δέσποινας Βολίδη. Παίζουν: Ελενα Τσαλδάρη, Βασίλης Πολίτης, Βάσω Παπαθεοδώρου, Κοσμάς Παναγιωτίδης κ.ά. Στη συνέχεια θα ανέβει το έργο του Ζορζ Ονέ "Αρχισιδηρουργός".

Επαινο και στήριξη αξίζει κάθε θίασος, που, στις σημερινές παρακμιακές κοινωνικές συνθήκες, επιμένει να ασκείται, αλλά και να ριψοκινδυνεύει οικονομικά, με ρεπερτόριο υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων και προοδευτικού περιεχομένου. Το "Σύγχρονο Θέατρο" ανήκει στην κατηγορία των θιάσων με επίμονη έφεση στο ποιοτικό ρεπερτόριο, καθώς ο δημιουργός του Γιώργος Μεσσάλας μαθήτευσε πλάι σ' ένα "μανιακό" του μεγάλου ρεπερτορίου, όπως ο Μινωτής. Η "διδαχή" του Μινωτή είναι φανερή, όχι μόνο με την επιλογή του "ΣΘ" να ανεβάσει στην "Αλκυονίδα" τον "Πατέρα" του Στρίντμπεργ, στην αειθαλή απόδοση του Νίκου Γκάτσου,αλλά και με σοβαρή σκηνοθετική και υποκριτική προσπάθεια, που καταβλήθηκε, για να αναδειχτούν τα σπουδαία νοήματα - μηνύματα αυτού του βαθύτατα προοδευτικού - και σήμερα - έργου, το δραματουργικό μεγαλείο του Στρίντμπεργκ, του "πατέρα" του θεάτρου στον αιώνα μας.

Με θεματικό πυρήνα τη σύγκρουση αρσενικού - θηλυκού (θεματικός πυρήνας όλης της δραματουργίας του), ο Στρίντμπερκ "οικοδομεί" ένα οικογενειακό δράμα και παράλληλα μ' αυτό ένα κοινωνικό δράμα. Στον "Πατέρα" δε συγκρούεται μόνο το ανδρόγυνο σε μια ανισότιμη, ανδροκρατούμενη κοινωνία, σχετικά με το ποιος από τους δυο γονείς θα "εξουσιάζει" το μέλλον του παιδιού τους, σε μια κοινωνία όπου η μητρική εξουσία μπορεί να αποδείχνεται ικανή να υποσκάψει και να κατατροπώσει κοινωνικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, ακόμα και βιολογικά τον πατέρα, όπως συμβαίνει με τον τραγικό ήρωα του Στρίντμπεργ. Δε συγκρούονται μόνο τα ανθρώπινα αισθήματα, (λ.χ. το παρορμητικό ερωτικό πάθος με την υπολογιστική ψυχρότητα, η ειλικρίνεια με την ανειλικρίνεια, η αμφιβολία ενός άνδρα για το αν το παιδί του είναι γνήσιο τέκνο με τη σιγουριά της γυναίκας), αλλά και άλλες "σκοτεινές δυνάμεις", που μπορούν να συντρίψουν τον άνθρωπο. Συγκρούονται ο ορθολογισμός με τον ανορθολογισμό, η μόρφωση με την αμορφωσιά, η γνώση με την άγνοια και όσα πηγάζουν από αυτές, εκατέρωθεν. Η γενναιότητα της αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, ο υλιστικός αθεϊσμός από τη μια, η δειλία και το ψεύδος του "πίστευε και μη ερεύνα", η μεταφυσική ιδεοληψία και θρησκοληψία, από την άλλη. Το "ισχυρό φύλο", ο ήρωάς του, όπως και ο Στρίντμπεργκ στην προσωπική του ζωή, συντρίβεται από το "ανίσχυρο φύλλο". Ο Ιλαρχος, ο κοινωνικά υπέρτερος, ο άφοβος, άθεος υλιστής ερευνητής συντρίβεται από τη δύναμη της άγνοιας και της θρησκοληψίας και την υποδεέστερη γυναίκα του με "συμμάχους" της, επίσης υποδεείς, το υπηρετικό προσωπικό.

Η σκηνοθετική "ανάγνωση" του Γ. Μεσσάλα, βαδίζοντας στα "χνάρια" της διδασκαλίας του έργου από τον Μινωτή, λιτά, σεμνά, με ακρίβεια στους στόχους της και σκηνική ευρυθμία, ανέδειξε και τα φιλοσοφικά και κοινωνιολογικά μηνύματα, και το ανθρώπινο και οικογενειακό δράμα του ρεαλιστικού αυτού αριστουργήματος. Η προσεκτική δουλιά του αντανακλάται στην "καθαρότητα" του λόγου, στη διάπλαση των χαρακτήρων από τους ηθοποιούς, στην αποφυγή κάθε περιττού στοιχείου (σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά). Ο ίδιος ερμηνεύει τον Ιλαρχο, με αλήθεια και θέρμη ψυχής στις δραματικές κορυφώσεις του ρόλου. Η Ντένη Θέμελη ερμηνεύει με μέτρο μια Λάουρα ψυχρά μεθοδική και συναισθηματικά "στείρα". Ο Γιάννης Κρανάς καταθέτει μια πολύ καλή ερμηνεία με τον γιατρό, όπως και η έμπειρη Βίλμα Κύρου.Στο καλό παραστασιακό αποτέλεσμα συμβάλλουν και οι Ελισάβετ Γιαννοπούλου, Γιάννης Λιακάκος, Γιώργος Λιβανός.

Ο καλλιτεχνικός οργανισμός "Φάσμα" του Αντώνη Αντύπα ανακάλυψε και μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα ποιητικότατο κείμενο ("σκηνικό σχεδίασμα σε τρία μέρη" προσδιορίζεται από τον συγγραφέα). Συγγραφέας του είναι ο Λαέρτης Μαδαρός.Η "Τοιχογραφία" είναι ποιητικό "αποκρυστάλλωμα" σε ώρες μοναξιάς και περισυλλογής για τη ζωή και τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που μπορεί να οδεύσει ήρεμα, με καρτερία, επίγνωση του φθαρτού σαρκίου του, κάνοντας νηφάλια τον απολογισμό των πράξεών του, προς τη μοιραία οδό. Είναι η ποίηση της συνομιλίας του ανθρώπου με τη συνείδησή του, της αξιοπρέπειάς του μπροστά στο αναπόφευκτο του θανάτου. Είναι η αίσθηση του περιττού των αντικειμένων, που στη νιότη αποκτήθηκαν και χρησίμευαν. Είναι και ποίηση για τις συνειδησιακές "ενοχές" του Κάιν, που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπος στο κατώφλι του δικού του θανάτου.

Η ποίηση του Λ. Μαδαρού δεν αναλύει, δεν εκλογικεύει, δε δραματουργεί. Στοχαστική, αισθαντική, μουσική, ρευστή σαν το νερό, φιλοσοφεί περισσότερο παρά "διηγείται". Μονολογεί, διαλεγόμενη με θραύσματα σκέψεων, συναισθημάτων και αισθήσεων. Με σπαράγματα εικόνων, με μετεωρίτες λέξεων, με συνειρμούς της μνήμης, για πράγματα που ζει, ποθεί, παθαίνει ο άνθρωπος, προορισμένος, αμετάκλητα, να πεθάνει.

Ο Βίκτωρ Αρδίτης,με την ευαισθησία, αλλά και το μέτρο της σκηνοθετικής του καθοδήγησης, αποκάλυψε την ομορφιά του ποιητικού κειμένου, αλλά το κατέστησε και θεατρικά εναργές. Με την καθοδήγησή του, το αφαιρετικά συμβολιστικό σκηνικό και τα κοστούμια (Θάλεια Ιστικοπούλου - Ηλίας Λεδάκης), η υποβλητική μουσική (Λευτέρης Γρηγορίου), που εκτελείται ζωντανά (Σάκης Μυρώνης, Θανάσης Χρυσάκης), οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί (Μαρίνα Μουσικού), το μακιγιάζ (Αγγελος Μέντης) συνέθεσαν ένα πολύ ελκυστικό σκηνικό αποτέλεσμα, όπου παλλόταν ο λόγος διά των ηθοποιών.

Ο Μάνος Σταλάκης στο "Μουσικό όργανο ο Ελικών, που καλείται και μπάσος" έπλασε το πικρό προαίσθημα του θανάτου, πικρότατο, όταν συνοδεύεται από ενοχικό συναίσθημα και από αίσθημα στέρησης της χαράς της ζωής. Η Αργυρώ Πιπιλή ερμήνευσε με αισθαντικότητα το "Μια σαϊτα στο στύλο του ηλεκτρικού". "Ευλογία" για το κείμενο και τη σκηνοθεσία ήταν η ερμηνεία της Αλέκας Παϊζη στο "Μια γυναίκα και το πνεύμα του άνδρα της στο ρολόι της σιωπής". "Ευλογία" από την πνευματικότητα που έκρυβαν η γλυκύτητα, η χάρη, η θεατρικότητα του λόγου, της κίνησης, του προσώπου της. Η Παϊζη έκανε πλήρες θέατρο ένα μη θεατρικό, μονολογικό κείμενο. Γέμισε τη σκηνή με νοήματα, βιώματα, μνήμες μιας ζωής. Ομόρφυνε τον άνθρωπο και τον συμφιλίωσε με την έννοια του θανάτου.

ΘΥΜΕΛΗ

"Η τοιχογραφία"

"Ο πατέρας"

"Αννα, είπα..." στο θέατρο "Στοά"