Associated Press

Ολο και μεγαλώνει το κύμα των κινητοποιήσεων

Το «Συμβόλαιο» μοιάζει με τρίτη πράξη σε ένα έργο που άρχισε μετά το ηχηρότατο «όχι» των Γάλλων στο «ευρωσύνταγμα». Τότε, σύμφωνα με σχετικές έρευνες, η πλειοψηφία των νέων απέρριψε την «ευρωπαϊκή συνθήκη», κρίνοντας ότι υποσκάπτει περαιτέρω τα εργασιακά τους δικαιώματα, τις συνθήκες εργασίας, το κράτος πρόνοιας και ασφάλισης, τις συνταξιοδοτικές τους προοπτικές. Τότε, ο «διπλωμάτης» ντε Βιλπέν κλήθηκε να αναλάβει την πρωθυπουργία και έθεσε ως προτεραιότητα την καταπολέμηση της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων, όπου τα ποσοστά κυμαίνονται στο 23%.

Η ιδέα του «Συμβολαίου» πρωτοπαρουσιάστηκε το καλοκαίρι. Οι ηγεσίες των συνδικάτων, εξαρχής, αντιτάχθηκαν αλλά δεν προχώρησαν σε κάποια δυναμική αντίδραση. Η μείζονα αντιπολίτευση του Σοσιαλιστικού Κόμματος είχε εκφράσει αντιρρήσεις αλλά δεν είχε απορρίψει την ιδέα. Το ΚΚ Γαλλίας απέρριψε, χωρίς, να αναλάβει δυναμικές πρωτοβουλίες.

Μήνες αργότερα, η έκρηξη στα γκέτο των γαλλικών προαστίων έφερε στο προσκήνιο το μείζον ζήτημα της ανεργίας, που στις συγκεκριμένες υποβαθμισμένες περιοχές φθάνει, μεταξύ των νέων, το 50% και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους βασικότερους παράγοντες της οργής τους. Μετά τη σκληρή καταστολή των πολιτών β΄ κατηγορίας, ο ντε Βιλπέν έρχεται να «χρησιμοποιήσει» την εξέγερση των γκέτο ως επιχείρημα υπέρ του «Συμβολαίου», καλώντας φοιτητές και εργαζόμενους «να σκεφτούν και τους νέους αυτών των περιοχών».

Οι νέοι κατήγγειλαν την προσπάθεια ντε Βιλπέν να διχάσει τη νεολαία, ενώ, όπως μεταδίδουν τα ΜΜΕ, η νεολαία των γκέτο δηλώνει κυνικά ότι «το νομοσχέδιο δεν έχει καμία σχέση με αυτούς, αλλά εξυπηρετεί τους εργοδότες. Και ο λόγος για τον οποίον δε βρισκόμαστε μαζικά με τους φοιτητές στις διαδηλώσεις, είναι γιατί μάλλον θα λειτουργήσουμε ως κόκκινο πανί για αιματηρή καταστολή».

Οπως όλα δείχνουν, παρά τις προσπάθειες διχασμού και τις γνωστές «τακτικές» των ολίγων ταραχοποιών, οι κινητοποιήσεις διογκώνονται. Φοιτητές και μαθητές «παρέσυραν», σταδιακά, σε μαχητικότερες θέσεις και τα συνδικάτα, που πλέον αποκλείουν το διάλογο, αν δεν προηγηθεί απόσυρση του νομοσχεδίου.

Μπροστά στο κύμα διαμαρτυριών, το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποπειράθηκε να καρπωθεί την αντίδραση, ζητώντας, επίσης, απόσυρση και προειδοποιώντας με νόημα τον Πρόεδρο Σιράκ ότι «αν η κυβέρνηση επιμείνει στην αδιαλλαξία της, τότε υπάρχει κίνδυνος η νεολαία να έρθει σε ολική ρήξη με το ευρύτερο πολιτικό σύστημα και όχι μόνο με το επίμαχο νομοσχέδιο». Πάντως, η όψιμη αντίδραση των Σοσιαλιστών, μέχρι στιγμής, δε φαίνεται να αποτυπώνεται σε εκλογική προτίμηση, με βάση τις δημοσκοπήσεις ενόψει και των προεδρικών εκλογών του 2007.

Αν και δεν αποκλείεται, το ενδεχόμενο απόσυρσης του νομοσχεδίου, σε μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης, που θα στοιχίσει πολλούς πόντους στις προεκλογικές προεδρικές ελπίδες του ντε Βιλπέν, πολλοί από τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις φάνηκαν να έχουν επίγνωση ότι τα σχέδια αυτά θα επανέλθουν στο προσκήνιο με κάποιον άλλον μανδύα. Εξού και το σύνθημα «όχι σε αυτό το νομοσχέδιο, όχι σε οτιδήποτε μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό».

Γιατί είναι σαφές ότι το «Συμβόλαιο» δεν αποτελεί παρά «εξειδίκευση» όσων προέβλεπε το «ευρωσύνταγμα». `Η αλλιώς, οι κατευθύνσεις των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προβλέπονται από τη Στρατηγική της Λισαβόνας και εγκρίθηκαν από όλους τους... ντε Βιλπέν της ΕΕ. Παράμετρος που επεσήμανε κυνικά ο Πρόεδρος Σιράκ, προσφάτως, υπενθυμίζοντας σε όσους υπέγραψαν τη Στρατηγική αυτή (βλ. ΠΑΣΟΚ και προτάσεις του Προέδρου για ανασφάλιστη εργασία των νέων), όσους την εφαρμόζουν (βλ. κατευθύνσεις κυβέρνησης ΝΔ για ασφαλιστικό και εργασιακές συνθήκες) και όσους προσβλέπουν στην εφαρμογή της (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Προέδρου ΣΕΒ), ότι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και αυτοί τη λαϊκή οργή.

«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους» (Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»).

Ετσι τέλειωσε το περίφημο έργο του ο Μαρξ, το οποίο αποτελείται από τις δύο διακηρύξεις για τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870 και τη διακήρυξη για τον εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία το 1871 του γενικού συμβουλίου της Διεθνούς Ενωσης Εργατών, (Α' Διεθνής), της οποίας ιδρυτές ήταν οι Μαρξ - Ενγκελς. Σήμερα, 130 χρόνια μετά την πρώτη στον κόσμο απόπειρα της εργατικής τάξης να ανοίξει το δρόμο προς τον Κομμουνισμό, τούτα τα λόγια του Μαρξ, επίκαιρα ως προς την ιστορία, επιβεβαιώνονται, αφού πράγματι ο καπιταλισμός έχει ιστορικά ξεπεραστεί.

«Τα ξημερώματα της 18ης του Μάρτη 1871, το Παρίσι ξύπνησε με τη βροντερή ιαχή:"Ζήτω η Κομμούνα!" Τι είναι η Κομμούνα, αυτή η σφίγγα που υποβάλλει σε τόσο σκληρή δοκιμασία το αστικό μυαλό;

"Οι προλετάριοι του Παρισιού, έλεγε η κεντρική επιτροπή στη διακήρυξή της της 18ης του Μάρτη, μέσα από τις αποτυχίες και τις προδοσίες των κυρίαρχων τάξεων κατάλαβαν ότι έφτασε η ώρα να σώσουν την κατάσταση, παίρνοντας στα χέρια τους τη διεύθυνση των δημοσίων υποθέσεων... Κατάλαβαν ότι είναι επιτακτικό τους καθήκον και απόλυτο δικαίωμά τους να γίνουν κύριοι της τύχης τους και να πάρουν στα χέρια τους την κυβερνητική εξουσία". Μα η εργατική τάξη δεν μπορεί απλώς να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς... Η Κομμούνα έδωσε στη δημοκρατία τη βάση πραγματικά δημοκρατικών θεσμών. Ομως, ο τελικός της σκοπός δεν ήταν ούτε "η φτηνή κυβέρνηση", ούτε η "αληθινή δημοκρατία". Και τα δύο υπήρξαν συνακόλουθά της... Το πραγματικό της μυστικό ήταν ότι ήταν ουσιαστικά μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης, το αποτέλεσμα της πάλης της παραγωγικής τάξης ενάντια στην τάξη των σφετεριστών, η ανοιχτή τελικά πολιτική μορφή, με την οποία μπορούσε να συντελεστεί η οικονομική απελευθέρωση της εργασίας». (Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».

Τι ήταν τελικά η Κομμούνα; Ο Ενγκελς, στην εισαγωγή του στον «Εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία» μας το δίνει συνοπτικά και ουσιαστικά. Να τι λέει: «Κοιτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».