Αφού, λοιπόν, παραθέτει τις απόψεις των «μεγάλων εταιρειών στο χώρο της κρουαζιέρας» που δηλώνουν ότι το πρόβλημά τους είναι οι συνεχείς κινητοποιήσεις στα λιμάνια, αποφαίνεται: «Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Προφανώς δεν λύνεται και γι' αυτό θα πληρώνουμε το κόστος μιας μικρής μειοψηφίας που ενίοτε φέρεται με εκβιαστικό τρόπο. Δεν μιλάμε ασφαλώς για τις μεγάλες απεργίες που έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στο ασφαλιστικό ή στα εργασιακά. Αυτές συμβαίνουν παντού, και στο Παρίσι και στη Ρώμη. Τα μπλόκα όμως, στο λιμάνι, το κλείσιμο των αρχαιολογικών χώρων με κάθε ευκαιρία, δεν αποτελούν ρουτίνα σε καμιά χώρα. Η κοινωνία (...) καταλαβαίνει πια ότι όταν τα κρουαζιερόπλοια δεν έρχονται στην Ελλάδα, τα διαφυγόντα κέρδη είναι τεράστια για τα ξενοδοχεία, τα μαγαζιά, τα εστιατόρια, τους οδηγούς πούλμαν που θα τους μεταφέρουν, πάρα πολύ κόσμο. Καταλαβαίνει ταυτόχρονα ότι αυτοί που κλείνουν το λιμάνι κάθε τόσο δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τη ζημία των υπολοίπων. Αντιθέτως, προσδοκούν σε πολιτικά και συνδικαλιστικά οφέλη από την αύξηση της ανεργίας (...) Δεν είναι δυνατόν η μιζέρια και οι εκβιασμοί ελαχίστων να βάζουν κάθε τόσο τη χώρα σε μια καραντίνα γιατί "έτσι γουστάρουν" κάποιοι».

Πρόκειται για συκοφαντία του χειρίστου είδους. Γιατί, οι ναυτεργάτες παλεύουν ακριβώς για το δικαίωμα στη δουλειά και στην κοινωνική ασφάλιση. Οχι μόνο τη δική τους, αλλά και των υπολοίπων εργατοϋπαλλήλων, ακριβώς γιατί απαιτείται ενιαία ταξική απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα από την πλουτοκρατία. Στο πλαίσιο αυτό, στις κινητοποιήσεις στα λιμάνια εκφράζεται κατά κανόνα και η αλληλεγγύη των εργαζομένων της στεριάς, η ταξική αλληλεγγύη στον δίκαιο αγώνα.

Οφέλη από την αύξηση της ανεργίας δεν έχουν οι εργαζόμενοι - οποιουδήποτε κλάδου - ούτε φυσικά οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα που παλεύουν για δουλειά με δικαιώματα για όλους. Οφέλη από την αύξηση της ανεργίας έχουν μόνο οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές, οι λογής λογής καπιταλιστές, που αυξάνοντας τις εφεδρείες των εργαζομένων, ασκούν ασφυκτική πίεση στους εργατοϋπάλληλους προκειμένου να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης, να καταργήσουν ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, να επεκτείνουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, να γιγαντώσουν τη «μαύρη» εργασία. Ετσι καταστρέφουν τη ζωή των εργαζομένων. Αυτούς υπερασπίζεται ο Α. Παπαχελάς, επιστρατεύοντας διάφορα τερτίπια που μόνο στόχο έχουν να ρίξουν λάσπη στους ταξικούς αγώνες και να βάλουν φραγμό στην ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης, να φοβίσουν και να χειραγωγήσουν το λαό προκειμένου να διαιωνίζονται η άγρια εκμετάλλευση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι από τ' αχόρταγα αφεντικά. Αυτό και αν είναι παρανομία... Κάτι παραπάνω... Εγκλημα...

«Ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει εκτραπεί σε ρόλο "Καισαρίσκου" και "υπερπρωθυπουργού" των χωρών της ΕΕ εκδίδοντας "φετφάδες" εργασιακού Καιάδα και αδίστακτων μέτρων λιτότητας. Είναι αδιανόητο ο Ζ. Μ. Μπαρόζο να προδιαγράφει το μέλλον της χώρας, προλέγοντας την ετοιμότητα του Γ. Παπανδρέου για νέα πακέτα ακόμα σκληρότερων κατεδαφιστικών μέτρων! Το προσωπείο και τα φτιασιδώματα της ΕΕ - και μαζί της η ελληνική κυβέρνηση - καταρρέουν και έρχεται αυτήν την περίοδο στο προσκήνιο το αδίστακτο πρόσωπο ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που θέλει μια Ευρώπη με ασιατικούς μισθούς και ανύπαρκτα δικαιώματα, παράδεισο των αγορών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου βρίσκονται βαθύτατα εκτεθειμένοι ως "εκτελεστικοί βραχίονες" του κ. Μπαρόζο. Αυτή την ώρα μόνο μια μεγάλη προοδευτική ανατροπή στην Ελλάδα και την ΕΕ μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα μας και την Ευρώπη!».

Η παραπάνω δήλωση ανήκει στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ και στέλεχος του ΣΥΝ Π. Λαφαζάνη. «Καισαρίσκος» ο ένας, «εκτελεστικός βραχίονας» ο άλλος που θέλει - δε θέλει πρέπει να υποταχθεί στους «φετφάδες»... Αντε να συμπεράνει μετά ο λαός στον οποίο απευθύνονται τέτοιες απόψεις ότι η ΕΕ στο σύνολό της, μέχρι το τελευταίο γρανάζι του μηχανισμού της, δρα ενιαία με κοινή αντίληψη και κοινή στρατηγική, τέτοια που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Για να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» δεν προδιαγράφει ο Μπαρόζο το μέλλον της χώρας και ως πρόεδρος της Κομισιόν δε λέει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ' αυτά που από κοινού έχουν προδιαγράψει οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών της ΕΕ, σύμφωνα με τις προδιαγραφές των μονοπωλίων. Δεν εκθέτει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Εκθέτει αυτά που έχουν συμφωνήσει με την κυβέρνηση και του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει εκτραπεί απ' τα πλαίσια του ρόλου του, όπως ισχυρίζεται ο Π. Λαφαζάνης για να εκτρέψει την προσοχή του λαού απ' το «δάσος» στο «δέντρο». Παλιά τους τέχνη κόσκινο των οπορτουνιστών. Για την κρίση ευθύνονταν παλιότερα οι τυχοδιώκτες, οι ανεγκέφαλοι, τα golden boys. Για την εξέλιξή της ευθύνεται η ανικανότητα κάποιων ηγετών, η έλλειψη πολιτικής βούλησης, η ατολμία της κυβέρνησης. Για τα νέα μέτρα που θα έρθουν φταίει ο Μπαρόζο. Ποτέ και για κανένα λόγο δε φταίνε τα μονοπώλια, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, ο καπιταλισμός.

Του οποίου το αδίστακτο πρόσωπο δε φάνηκε τώρα. Φανερό ανέκαθεν ήταν. Αυτό που σήμερα φαίνεται περισσότερο καθαρά από πριν είναι οι ευθύνες όσων, και των δυνάμεων σαν του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούσαν να το «ομορφύνουν» στα μάτια του λαού. Και δεν έχουν παραιτηθεί απ' την προσπάθεια. Είναι το κόμμα του Π. Λαφαζάνη και ο πρόεδρός του που δηλώνει ότι έξω απ' την ΕΕ η Ελλάδα θα γίνει χειρότερη από αφρικανική χώρα και μπροστά της το Σουδάν θα μοιάζει Ελβετία! Αρα, η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι επικίνδυνη για το λαό. Στη στρούγκα των μονοπωλίων λοιπόν. Αυτό λένε. Και είναι ο ίδιος ο Π. Λαφαζάνης που με την τελευταία φράση της δήλωσής του συστήνει εμμέσως αναμονή στο κίνημα έως ότου ωριμάσουν οι συνθήκες ανατροπής (και ποιου πράγματος άραγε;) σε όλη την κλίμακα της ΕΕ συγχρόνως ή της εξόδου από την Ευρωζώνη, γιατί ο ίδιος, ανάλογα την περίσταση, δηλαδή ευκαιριακά, πετάει κάπου κάπου και αυτή την εκδοχή για να θολώνει τα νερά. Γνωρίζει βεβαίως ότι ανατροπή ταυτόχρονα σε όλα τα κράτη της ΕΕ δεν μπορεί να συμβεί. Το προτείνει όμως συμβάλλοντας στον παροπλισμό του κινήματος.