Αφού, λοιπόν, παραθέτει τις απόψεις των «μεγάλων εταιρειών στο χώρο της κρουαζιέρας» που δηλώνουν ότι το πρόβλημά τους είναι οι συνεχείς κινητοποιήσεις στα λιμάνια, αποφαίνεται: «Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Προφανώς δεν λύνεται και γι' αυτό θα πληρώνουμε το κόστος μιας μικρής μειοψηφίας που ενίοτε φέρεται με εκβιαστικό τρόπο. Δεν μιλάμε ασφαλώς για τις μεγάλες απεργίες που έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στο ασφαλιστικό ή στα εργασιακά. Αυτές συμβαίνουν παντού, και στο Παρίσι και στη Ρώμη. Τα μπλόκα όμως, στο λιμάνι, το κλείσιμο των αρχαιολογικών χώρων με κάθε ευκαιρία, δεν αποτελούν ρουτίνα σε καμιά χώρα. Η κοινωνία (...) καταλαβαίνει πια ότι όταν τα κρουαζιερόπλοια δεν έρχονται στην Ελλάδα, τα διαφυγόντα κέρδη είναι τεράστια για τα ξενοδοχεία, τα μαγαζιά, τα εστιατόρια, τους οδηγούς πούλμαν που θα τους μεταφέρουν, πάρα πολύ κόσμο. Καταλαβαίνει ταυτόχρονα ότι αυτοί που κλείνουν το λιμάνι κάθε τόσο δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τη ζημία των υπολοίπων. Αντιθέτως, προσδοκούν σε πολιτικά και συνδικαλιστικά οφέλη από την αύξηση της ανεργίας (...) Δεν είναι δυνατόν η μιζέρια και οι εκβιασμοί ελαχίστων να βάζουν κάθε τόσο τη χώρα σε μια καραντίνα γιατί "έτσι γουστάρουν" κάποιοι».

Πρόκειται για συκοφαντία του χειρίστου είδους. Γιατί, οι ναυτεργάτες παλεύουν ακριβώς για το δικαίωμα στη δουλειά και στην κοινωνική ασφάλιση. Οχι μόνο τη δική τους, αλλά και των υπολοίπων εργατοϋπαλλήλων, ακριβώς γιατί απαιτείται ενιαία ταξική απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα από την πλουτοκρατία. Στο πλαίσιο αυτό, στις κινητοποιήσεις στα λιμάνια εκφράζεται κατά κανόνα και η αλληλεγγύη των εργαζομένων της στεριάς, η ταξική αλληλεγγύη στον δίκαιο αγώνα.

Οφέλη από την αύξηση της ανεργίας δεν έχουν οι εργαζόμενοι - οποιουδήποτε κλάδου - ούτε φυσικά οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα που παλεύουν για δουλειά με δικαιώματα για όλους. Οφέλη από την αύξηση της ανεργίας έχουν μόνο οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές, οι λογής λογής καπιταλιστές, που αυξάνοντας τις εφεδρείες των εργαζομένων, ασκούν ασφυκτική πίεση στους εργατοϋπάλληλους προκειμένου να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης, να καταργήσουν ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, να επεκτείνουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, να γιγαντώσουν τη «μαύρη» εργασία. Ετσι καταστρέφουν τη ζωή των εργαζομένων. Αυτούς υπερασπίζεται ο Α. Παπαχελάς, επιστρατεύοντας διάφορα τερτίπια που μόνο στόχο έχουν να ρίξουν λάσπη στους ταξικούς αγώνες και να βάλουν φραγμό στην ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης, να φοβίσουν και να χειραγωγήσουν το λαό προκειμένου να διαιωνίζονται η άγρια εκμετάλλευση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η κλοπή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι από τ' αχόρταγα αφεντικά. Αυτό και αν είναι παρανομία... Κάτι παραπάνω... Εγκλημα...