«Στην κρίσιμη και οριακή στιγμή που βρίσκεται η Ελλάδα και η Ευρώπη χρειάζονται βαθιές και ριζικές αλλαγές», δήλωσε χτες ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης. Ας επιχειρήσουμε μιαν αποκωδικοποίηση. Η ηγεσία του ΣΥΝ ανησυχεί για την πορεία της ΕΕ, ανησυχεί γιατί γνωρίζει ότι η κρίση, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί στους κόλπους του ευρωενωσιακού καπιταλισμού που προϋπήρχαν αλλά οξύνθηκαν, σε συνδυασμό με τη διογκούμενη λαϊκή οργή, τα πιο στέρεα συμπεράσματα για το ποιόν της λυκοσυμμαχίας που προκύπτουν στις λαϊκές συνειδήσεις, οι ριζοσπαστικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα, συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα απ' το οποίο κινδυνεύει το ευρωενωσιακό εικόνισμα που χρόνια τώρα προσκυνά. Κι επειδή ανησυχεί, ζητά βαθιές και ριζικές αλλαγές, λέξεις που ηχούν όμορφα στ' αυτιά του λαού, πλην, όμως, η αποσαφήνισή τους αποδεικνύει πως ούτε βαθιές ούτε ριζικές είναι οι αλλαγές που προτείνει. Ισα ίσα, είναι αλλαγές που μαζί με τον ΣΥΝ τις διεκδικεί και τμήμα της πλουτοκρατίας και πολιτικών της εκπροσώπων. Και αφορούν σε: «Δυνατότητα απευθείας δανεισμού από την ΕΚΤ των χωρών - μελών της ΕΕ, έκδοση ευρωομολόγου από την ΕΚΤ και εγγυημένου απ' αυτήν (...) Συνολική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τη διαγραφή μέρους του»... Αυτά τα μέτρα, λέει ο ΣΥΝ, «καθίστανται αναγκαία για την ύπαρξη και τη συνέχιση της ΕΕ»... Για να καταλήξουμε εκεί απ' όπου αρχίσαμε, ο ΣΥΝ ανησυχεί, και δικαίως, όπως άλλωστε κάθε θιασώτης και απολογητής αυτού του συστήματος.