ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ: «Η απονομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας προμηνύει για κάποιους την εκκωφαντική κατάρρευσή της. Ποιος θα επωφελούνταν από μια τέτοια κατάρρευση όμως; Η πολιτική εξουσία είναι η πλέον ελεγχόμενη από τους πολίτες. Οχι ότι είναι απολύτως ελεγχόμενη καθώς παρεισφρέουν μηχανισμοί διαστρέβλωσης, όπως η διαπλοκή με την οικονομική εξουσία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά αν υπάρχει μία, μία έστω, εξουσία που είναι έστω και μερικώς ελεγχόμενη από τους εξουσιαζόμενους, αυτή είναι η πολιτική. Και είναι η μόνη, που αν ελεγχθεί αποτελεσματικά και νομιμοποιηθεί επαρκώς, μπορεί με τη σειρά της να θέσει φραγμούς και στην οικονομική εξουσία -σε υπερεθνικό πλέον επίπεδο- και στην εξουσία των ΜΜΕ. Αρα, αυτό που απαιτείται άμεσα είναι η ανασύνταξη των μηχανισμών ελέγχου της πολιτικής εξουσίας στη βάση δύο αρχών, της συμμετοχής και της διαφάνειας».

ΑΘΩΩΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ: «Η ενίσχυση της διαβουλευτικής και συμμετοχικής δημοκρατίας πρέπει να υλοποιηθεί μέσω του σχεδιασμού θεσμών που να επιτρέπουν και να παρακινούν σε εντονότερη και αποτελεσματικότερη παρέμβαση των πολιτών στη δημοκρατική ζωή της πολιτείας. Προς το παρόν η ολοένα και διευρυνόμενη ανάγκη συμμετοχής διυλίζεται μέσα από τις ποικίλες οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών. Η πύκνωση των κινήσεων αυτών είναι δείγμα ωρίμανσης της ελληνικής κοινωνίας και αποστασιοποίησής της, αργής αλλά σταθερής, από το δόγμα «για όλα φταίει το κράτος». Από την άλλη η διαφάνεια αφορά τον έλεγχο της διαπλοκής και του πολιτικού χρήματος, των οικονομικών των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων, μέσω ανεξάρτητων αρχών και προϋποθέτει αυτονοήτως τη διάκριση ελεγχόμενων και ελεγκτών».

(τα αποσπάσματα από άρθρο της Λ. Παπαδοπούλου, επίκουρης καθηγήτριας στο ΑΠΘ / ΕΘΝΟΣ).